Annabelle: Creation (2017) review

Πρόκειται για το sequel της ταινίας του Leonetti που είχε προβληθεί στις αίθουσες ως spin-off στο ενιαίο σύμπαν που είχε δημιουργήσει ο James Wan με τα The Conjuring και The Conjuring 2.

Η ιδέα ενός ενιαίου σύμπαντος στον χώρο του κινηματογραφικού τρόμου στέφτηκε με επιτυχία και απέφερε πολλά κέρδη στους συντελεστές και στους παραγωγούς, άλλωστε πρόκειται για μια συνταγή που έχει δοκιμαστεί με επιτυχία και στα super-hero films της Marvel και της DC.
Το γεγονός όμως που έχει συμβάλλει αρκετά στην επιτυχία αυτών των ταινιών είναι ότι βασίζονται σε πραγματικές ιστορίες στοιχειωμάτων.

Έτσι και η κούκλα Annabelle που ξεκίνησε την κινηματογραφική της πορεία στο πρώτο Conjuring, βασίζεται στην πραγματική στοιχειωμένη κούκλα με το ίδιο όνομα που φυλάσσεται σε ένα γυάλινο κουτί και παρουσιάζεται ως έκθεμα στο μουσείο των Warren.
Η «πραγματική» Annabelle κάνει και αυτή ένα πέρασμα από τη φετινή συνέχεια –που στην πραγματικότητα είναι prequel στο έργο του 2014- και ίσως είναι το μοναδικό στοιχείο που αξίζει σε αυτό.

Ο David F. Sandberg αναλαμβάνει τα ηνία στη σκηνοθεσία και έθεσε το αίτημα στην παραγωγή να του επιτρέψουν να δώσει ένα αποτέλεσμα που να στέκει αυτούσιο, δίχως εκτενείς αναφορές στις υπόλοιπες ταινίες που απαρτίζουν το ενιαίο σύμπαν.
Το αποτέλεσμα είναι το Annabelle: Creation να βλέπεται και από μόνο του, χωρίς να υπάρχει η απαίτηση από τον θεατή να δει τα Conjuring ή τo Annabelle του 2014.

Το μέγεθος του μπάτζετ υπερβαίνει το διπλάσιο σε σχέση με το Annabelle και αυτό είναι εμφανές.
Δεν έχουμε πια ένα τυπικό b-movie, αλλά μια παραγωγή εφάμιλλη του επιπέδου των Conjuring σε ό,τι αφορά τα περισσότερα από τα τεχνικά μέρη και τις ερμηνείες.

Η υπόθεση είναι επίσης πολλά υποσχόμενη:
Ένα ζευγάρι βυθίζεται στο πένθος όταν χάνει την κόρη του.
Λίγα χρόνια αργότερα, φιλοξενεί μια καλόγρια και μερικά μικρά κορίτσια που πριν τη διαμονή τους στο σπίτι του, ζούσαν σε ένα ορφανοτροφείο.
To ορφανοτροφείο έχει πλέον κλείσει.
Η Annabelle είναι η κούκλα της νεκρής κόρης του ζευγαριού.

Το μόνο που δικαιολογεί τα εισιτήρια που έχει κόψει η ταινία και την καλή της πορεία, είναι ότι είναι γεμάτη από τρομάρες (jump-scares).
Επομένως απευθύνεται –όπως και όλες οι άλλες του εν λόγω κοινού σύμπαντος- στο κοινό που θέλει να τη δει στο σινεμά, με πολύ δυνατό ήχο και να τινάζεται κάθε τόσο από την καρέκλα του σαν να βρίσκεται στο τρενάκι του λούνα-παρκ.

Θα μπορούσα να τη συστήσω επίσης σε όσους δεν έχουν δει πολλά μεταφυσικά θρίλερ.
Ειδικά τα θρίλερ αυτού του τύπου έβγαιναν με το τσουβάλι κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας.
Τέλος, θα μπορούσα να τη συστήσω σε όσους βλέπουν μία ταινία τρόμου ανά τρία ως πέντε χρόνια και συνεπώς όχι απλώς δεν βαριούνται με τα κλισέ, αλλά τα απολαμβάνουν κιόλας.

Όμως δεν μπόρεσαν να με πείσουν αυτοί που λένε «ήταν καλύτερο από το προηγούμενο».
Το γεγονός ότι είχε μεγαλύτερο μπάτζετ και κάπως πιο καλή παραγωγή, δεν σημαίνει ότι είναι καλύτερο.

Δύο είναι τα σημεία στα οποία πάσχει σοβαρά το Annabelle: Creation.
Το πρώτο είναι τα δεκάδες jump-scares που προκαλούν χασμουρητά με το πόσο ανέμπνευστα, κλισεδιάρικα και αφελή είναι.
Αλήθεια, πόσες φορές θα δούμε πόρτες και παράθυρα να κλείνουν μόνα τους σε τέτοιες ταινίες;

Όταν η «απειλή» κάνει την εμφάνισή της δεν αλλάζουν και πολλά.
Ούτε καν η παρουσίαση και το «στήσιμο» των εφέ δεν μου προκάλεσε κάποια θετική εντύπωση.
Προς το τέλος μάλιστα, η μία δήθεν-τρομάρα διαδέχεται την άλλη, που ακυρώνεται οποιαδήποτε αίσθηση αγωνίας η σασπένς.

Το δεύτερο σημείο που πάσχει η Annabelle είναι το εντελώς ανέμπνευστο origin της κούκλας.
Αν επεκτεινόταν η ιδέα που είχε αναφερθεί στην προηγούμενη ταινία ότι η κούκλα είχε κάνει το πέρασμά της από μία σατανική σέχτα, θα μιλούσαμε για ένα σαφώς πιο ενδιαφέρον origin.

Όχι ότι αναιρείται το γεγονός αυτό από το prequel που έδωσε ο Sandberg, απλώς δεν ασχολείται καθόλου με σατανικές σέχτες.
Αντ’ αυτού, η εξήγηση του γιατί η κούκλα είναι δαιμονισμένη είναι η πιο επαναλαμβανόμενη, βαρετή και ειπωμένη σε ένα σωρό παρόμοιες ταινίες με φαντάσματα και δαίμονες.

Δυστυχώς, προσωπικά δεν πέρασα ιδιαίτερα καλά βλέποντας αυτή την ταινία.
Την συστήνω μόνο σε όσους υπάγονται στις κατηγορίες θεατών που ανέφερα στην αρχή του review.

Βασίλης Γιαννάκης.