Anger of the Dead (2015) review

Το βασικό πρόβλημα με τη μαζική παραγωγή του κινηματογραφικού τρόμου είναι ότι κατά περιόδους επικρατούν κάποιες τάσεις που θεωρούνται δημοφιλείς (και επομένως κερδοφόρες), με αποτέλεσμα οι ταινίες που τις ακολουθούν να είναι σχεδόν πανομοιότυπες μεταξύ τους.

To Anger of the Dead σε σενάριο και σκηνοθεσία του Francesco Picone, προσπαθεί φιλότιμα να διαφοροποιηθεί από τον σωρό των zombie flicks, ωστόσο σε πολλά σημεία φαίνεται να μην τα καταφέρνει. 
  
Βασισμένο σε παλαιότερη ταινία μικρού μήκους του ίδιου σκηνοθέτη, μας μεταφέρει σε ένα δυσοίωνο κοντινό μέλλον, όπου ο ιός της λύσσας έχει εξαπλωθεί παντού μετατρέποντας τους ανθρώπους σε νεκροζώντανους. 
Παρακολουθούμε τις περιπέτειες μιας εγκύου γυναίκας, της Alice (Roberta Sparta) καθώς προσπαθεί να επιβιώσει με τη βοήθεια δύο αντρών (Marius Bizau και Michael Segal). 

Ένα ραδιοφωνικό σήμα τους καλεί να πορευτούν προς μια αποβάθρα όπου ένα πλοίο θα τους μεταφέρει σε ένα ασφαλές νησί-καταφύγιο, οπλίζοντάς τους με ελπίδα και αποφασιστικότητα. 
Παράλληλα, παρακολουθούμε την καταδίωξη μιας γυναίκας (Desiree Giorgetti) που έχει αποδράσει από τις εγκαταστάσεις κάποιων στρατιωτών που τη χτυπούσαν και τη βασάνιζαν, ο χειρότερος εκ των οποίων είναι ο επικεφαλής τους (Aaron Stielstra). 

Μοιραία κάποια στιγμή ο δρόμος της θα διασταυρωθεί με αυτόν της Alice και οι δύο γυναίκες θα δώσουν από κοινού έναν αγώνα για την επιβίωσή τους.

Το γεγονός ότι παραγωγός είναι ο Uwe Boll, έχει αποθαρρύνει πολλούς από το να δώσουν μια ευκαιρία σε αυτό το πόνημα, εφόσον ως κινηματογραφιστής μας έχει συνηθίσει ως επί το πλείστον σε μετριότητες. 
Πρόσφατα μάλιστα έδειξε κακή διαγωγή καθώς ανέβασε στο youtube δυο βιντεάκια κατακεραυνώνοντας τους πάντες και τα πάντα και περιμένοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα εξασφαλίσει χρηματοδότηση για το τρίτο μέρος του Rampage. 

Η αλήθεια όμως είναι ότι το Anger of the Dead έχει να επιδείξει και κάποιες αρετές από τεχνικής άποψης, που ο Boll ουδέποτε έχει εμφανίσει ως δημιουργός ταινιών. 
    

Σε αυτή την πρώτη μεγάλου μήκους απόπειρα, ο Picone κερδίζει τις εντυπώσεις με τον τρόπο που κινηματογραφεί και καδράρει τα πλάνα του, δίνοντας την αίσθηση στον θεατή ότι παρακολουθεί μια άρτια παραγωγή, πολύ μεγαλύτερου προϋπολογισμού από αυτόν που πραγματικά κόστισε. 
Αν αναλογιστεί κανείς μάλιστα ότι τα τελευταία χρόνια το συγκεκριμένο υποείδος τρόμου βρίθει από φτηνιάρικες παραγωγές γυρισμένες στο πόδι και που διέπονται από ερασιτεχνισμό χειρότερο κι από home video, θα εκτιμήσει ακόμη περισσότερο την σκηνοθεσία του.
    
Το βασικό πρόβλημα του Anger of the Dead είναι τα κραυγαλέα δάνεια από άλλες, πιο επιτυχημένες ταινίες του είδους, όπως είναι το remake του Dawn of the Dead του Zack Snyder. 
Επίσης η σκηνή της απόδρασης της Giorgetti από το κελί της είναι απροκάλυπτο ξεπατίκωμα από το Martyrs. 

Αυτά βέβαια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως πταίσματα αν η όλη ιστορία επιδείκνυε κάτι πραγματικά πρωτότυπο από άποψη σεναρίου και δεν έδινε την εντύπωση μιας συρραφής από κλισέ που έχουμε κουραστεί να βλέπουμε ξανά και ξανά σε ταινίες με ζόμπι. 
Από αυτή την άποψη μπορεί να εκτιμηθεί περισσότερο από σκληροπυρηνικούς οπαδούς του είδους που δεν έχουν πρόβλημα να βλέπουν τα κλισέ αυτά ξανά και ξανά ή από πολύ περιστασιακούς θεατές που δεν τα έχουν χορτάσει ακόμη, ή δεν γνωρίζουν καν ότι υπάρχουν. 

Τουλάχιστον ο Picone καταφέρνει να μας κάνει να νοιαστούμε για τους ήρωες του ακόμη κι αν αυτοί εμφανίζονται σχηματικοί και μονοδιάστατοι. 
Οι διάλογοι  ήθελαν πολύ περισσότερο δουλειά προκειμένου να μην καταντούν κουραστικοί και τετριμμένοι σε κάποια σημεία. 
    
Οι ερμηνείες είναι συμπαθητικές, την παράσταση όμως κλέβει ο Stielstra ενσαρκώνοντας τον αλαζόνα αρχικακό που αγαπά κανείς να μισεί.  
Αξίζει να αναφερθούμε και στο εντυπωσιακό μακιγιάζ των ζόμπι που εκτός από κακάσχημα τα κάνει να φαίνονται ιδιαίτερα κακόβουλα. 

Οι φαν των αργοκίνητων «ρομερικών» ατύχησαν (είναι από αυτά που τρέχουν το κατοστάρι) αλλά το στοιχείο αυτό δεν τονίζεται σε βαθμό που να ενοχλεί πραγματικά. 
  
Αν εξαιρέσει κάποιος το ικανοποιητικό τεχνικό μέρος, το Anger of the Dead θυμίζει σε πολλά σημεία ξαναζεσταμένη σούπα και δεν έχει να πει πολλά στους απαιτητικούς θεατές. 
Ωστόσο o Picone δείχνει ότι έχει τη δυναμική να βελτιωθεί αρκετά και να δώσει στο μέλλον πολύ πιο αξιόλογες δουλειές.

Βασίλης Γιαννάκης.

Release Dates:
14 March 2015 (Horrorant Film Festival ΝΥΧΤΕΣ ΤΡΟΜΟΥ)
8 January 2016 (USA)