Revival 80's: Το Πνεύμα του Κακού - Poltergeist (1982)

Μία από τις κορυφαίες στιγμές της …τρομο-παιδικής μου ηλικίας ήταν όταν πρωτοείδα το Poltergeist, σε ηλικία …ούτε που θυμάμαι.
Προφανώς ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ταινία τρόμου όπου οκτάχρονο κορίτσι ταλαιπωρούταν από μια ομάδα θρασύτατων και βίαιων φαντασμάτων. 

Υποθέτω ότι αυτό που με τράβηξε να την δω ήταν το όνομα του σκηνοθέτη του ‘E.T. Go home!’ ως παραγωγού και πως φανταζόμουν ότι αφού υπάρχει ο Steven Spielberg στα ονόματα θα έβλεπα κάνα γλυκανάλατο οικογενειακό ghost story (αφού κι ο Εξωγήινος τέτοιος ήταν).

Εν πάση περιπτώσει, παρά τους εφιάλτες που ακολούθησαν τις επόμενες ημέρες (άλλωστε και η ασπρόμαυρη τηλεόραση που είχαμε τότε, τα ίδια ‘χιόνια’ έκανε), μου άρεσε πραγματικά η εμπειρία και άρχισα να απολαμβάνω την ιδιαίτερη αίσθηση του  κινηματογραφικού τρόμου.  
(Δεν θυμάμαι αν ακολούθησε ή προηγήθηκε ο Εξορκιστής, αλλά κάπου κοντά τα είδα). 

…Γιατί μέχρι τότε έβλεπα Fright Night (αγνή νεανική διασκέδαση και όχι ακριβώς τρόμος) και Frankenstein (αυτόν το τύπο περισσότερο τον λυπόμουν παρά με τρόμαζε).

Η οικογένεια Freeling ζει μια ειδυλλιακή ζωή στα προάστια της Νότιας Καλιφόρνιας.
Ο πατριάρχης της οικογένειας, ο Steve (Craig T. Nelson), είναι ένας κτηματομεσίτης και πουλάει οτιδήποτε πωλείται, ενώ η σύζυγός του Diane (JoBeth Williams) μένει στο σπίτι με τα παιδιά. 
Και οι δύο φαίνεται να είναι ευτυχισμένοι και τα παιδιά τους να απολαμβάνουν τα οφέλη του να ζεις στα προάστια.

Όταν η νεώτερη κόρη τους, Carol Anne (Heather O'Rourke) αρχίζει να συμπεριφέρεται παράξενα και να μιλάει σε μια τηλεόραση με τα κλασικά τότε ‘χιόνια’ (όσοι δεν ξέρετε τι ήταν αυτά, είστε εκνευριστικά νεότεροι από μένα και ...βρείτε τα μόνοι σας), οι Freelings συνειδητοποιούν ότι υπάρχει κάτι στο σπίτι που δεν είναι καθόλου ευχάριστο.

Δυστυχώς γι 'αυτούς, αυτό είναι μόνο η αρχή, καθώς αυτά τα περίεργα μεμονωμένα συμβάντα μετατρέπονται σε μια πλήρη επίθεση φαντασμάτων που στοχεύουν ειδικά στα παιδιά της οικογένειας. 
Μόνο μια ομάδα ερευνητών μεταφυσικών φαινομένων και ένα μέντιουμ που ονομάζεται Tangina (Zelda Rubinstein) μπορούν να βοηθήσουν να σωθούν τα παιδιά και να απαλλάξει την οικογένεια από αυτά που την στοιχειώνουν.

Ένα από τα πλεονεκτήματα του Poltergeist έγκειται στο πόσο αποτελεσματικά ο σκηνοθέτης Tobe Hooper θέτει τα θεμέλια της προαστιακής ζωής των Freeling.
Βλέπουμε άκρως διασκεδαστικές σκηνές με αψιμαχίες του Steve με τους γείτονες, τη μεγαλύτερη κόρη του, Dana (Dominique Dunn) να φλερτάρει με τους εργάτες…

Ο Hooper είναι απόλυτα συγκεντρωμένος στα φυσιολογικά γεγονότα μιας αξιαγάπητης οικογένειας, μέχρι το ξέσπασμα.
Εκτός από τα σπουδαία σκηνικά και τις καλές ερμηνείες, το Poltergeist χρωστάει πολλά στα εφέ. 

Αν και υπάρχουν μερικές σκηνές που έμοιαζαν κάπως ξεπερασμένες ακόμη και για την εποχή, τα θρυλικά πια εφέ ήταν εξαιρετικά συμπαγή και σε πολλά σημεία ακόμα καλύτερα από μερικά φτηνά σημερινά CGI.

Η ταινία έχει το μερίδιο που της αναλογεί σε συγκινήσεις και τρομάγματα, αλλά αυτό που την κάνει μοναδική είναι η ιστορία και το χτίσιμο των χαρακτήρων.
Δε θα σταματήσω να φωνάζω ότι το πρόβλημα των σημερινών θρίλερ του Hollywood είναι ότι κανείς δεν νοιάζεται για το αν ο πρωταγωνιστής θα βρει βίαιο τέλος από serial killers ή θα πάθει συγκοπή από τα φαντάσματα.

Το Poltergeist νοιάζεται για τους χαρακτήρες του, γι’αυτό σε κάνει πρώτα να τους συμπαθήσεις, να τους αγαπήσεις, να σου λείψουν βρε αδερφέ αν πάθουν κάτι.

Για μένα ήταν απόλαυση.
Βλέποντας το ξανά μετά από πολλά χρόνια, δεν είναι τόσο τρομακτικό πια, αλλά εξακολουθώ να το θεωρώ ως ένα εξαιρετικό δείγμα της κινηματογραφικής ιστορίας τρόμου.

Όσο για το remake, το φοβόμουν και η κριτική από τα παιδιά με επιβεβαίωσε.