Miss Zombie (2013) review

Sabu και ζόμπι στα καλύτερα τους, σε αυτό το μικρού προϋπολογισμού, ασπρόμαυρο, σχεδόν βουβό διαμαντάκι. 
Θα μπορούσε να πει κάποιος πως καταφέρνει να δώσει κάτι καινούριο σε ένα είδος που συχνά μοιάζει εξαντλημένο. 
Ας το δούμε όμως αναλυτικά.

Το σενάριο έχει ως εξής: Σε έναν κόσμο, που τα ζόμπι έχουν γίνει κάτι σαν κατοικίδια, ένα κλουβί με ένα από αυτά κλεισμένο μέσα φθάνει στο σπίτι του Δρ. Teramoto. 
To όνομα της είναι Shara και οι οδηγίες που περιλαμβάνονται στην συσκευασία αναφέρουν πως δεν πρέπει να την ταΐζουν κρέας, παρά μόνο φρούτα και λαχανικά, ενώ υπάρχει και ένα περίστροφο, σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά. 

Αναφέρεται επίσης πως τα ζόμπι έχουν βαθμίδες ανάλογα με το πόσο έχει προχωρήσει η μόλυνση, με αυτά που βρίσκονται σε χαμηλές, όπως η παρούσα, να είναι πολύ κοντά στον άνθρωπο.

Η σύζυγος του γιατρού, Shizuko δίνει εντολή στο ζόμπι να τρίβει την αυλή και για αντάλλαγμα της δίνει σάπια φρούτα και λαχανικά. 
Εκείνη συνεχίζει καθημερινά την ρουτίνα της, η οποία επίσης περιλαμβάνει επιθέσεις με μαχαίρι από μια παρέα νεαρών που τριγυρνά στη διαδρομή για το σπίτι της, καθώς και τον μικρό γιο της οικογενείας, Kenichi, ο οποίος βγάζει ασταμάτητα φωτογραφίες.

Σιγά σιγά όμως, πραγματικά προβλήματα αρχίζουν να εμφανίζονται: Η αυλή δεν φαίνεται να καθαρίζει με τίποτα, ένας από τους σωματοφύλακες της οικογένειας βιάζει την Shara, γεγονός που ξυπνάει ανάλογες επιθυμίες στο γιατρό, ενώ μετά από ένα ατύχημα του Kenichi, η Shizuko υποχρεώνει την Shara να τον δαγκώσει, ώστε να γλυτώσει από σίγουρο θάνατο. 
Από κει και πέρα, τα πάντα αλλάζουν στην οικογένεια με τραγικές συνέπειες, κυρίως για την μητέρα.

Σκηνοθέτης της ταινίας ο Sabu, που διαφοροποιείται από την αρχή, παρουσιάζοντας μια καθημερινότητα, η οποία απλώς περιλαμβάνει και ζόμπι, χωρίς κάποια άλλη διαφορά από την πραγματική.

Η γενικότερη ατμόσφαιρα χτίζεται αργά και σταθερά, με όλο και χειρότερα πράγματα να συμβαίνουν, αρχικά στην Shara και μετά στην Shizuko, αλλά παράλληλα γίνεται φανερό από την αρχή, πως κάτι πολύ κακό θα συμβεί και η προσμονή αυτή αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα ατού του φιλμ.

Αν θέλαμε να αποδώσουμε κάποιο μήνυμα που θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης θα λέγαμε πως είναι το πόσο μπορείς να πιέσεις κάποιον, μέχρι αυτός να εκραγεί, ακόμα κι αν πρόκειται για ζόμπι, που ουσιαστικά είναι εγκεφαλικά νεκρό. 
Το μήνυμα αυτό γίνεται κατανοητό μέσω και των δύο πρωταγωνιστριών.

Μου άρεσε πολύ επίσης ο τρόπος που χρησιμοποιεί τον ήχο, σε ένα φιλμ που αγγίζει τα όρια του βωβού, με τον ήχο του τριψίματος της αυλής να είναι το soundtrack της ταινίας. 
Εξαιρετική επίσης η σκηνή που για πρώτη φορά η ταινία γίνεται έγχρωμη. 
Γενικότερα πολύ καλή δουλειά από τον Sabu και στον καλλιτεχνικό και στον τεχνικό τομέα.

Ως Shara, η Ayaka Komatsu, που κλέβει την παράσταση ως ζόμπι. 
Αποδίδει μια περίεργη σεξουαλικότητα, κάτω από την γκροτέσκα εμφάνιση της, κυρίως με τον τρόπο που είναι σκυμμένη, όταν τρίβει την αυλή. 

Εντυπωσιακή είναι επίσης και η μεταμόρφωση της από άβουλη μαριονέτα σε έναν χαρακτήρα που πορεύεται βάση του αλτρουισμού και της αγάπης. 
Αναμφίβολα ένα από τα μεγάλα ατού του φιλμ.

Το άλλο ατού της ταινίας,όσο αφορά τους ηθοποιούς είναι η παρουσία της Makoto Togashi (Guilty of Romance) ως Shizuko. 
Αποπνέει μια αίσθηση κακού και βίας, ακόμα και στην αρχή, όταν εμφανίζεται ήρεμη και καλή, μόνο και μόνο από τις εκφράσεις του προσώπου της και τις στάσεις του σώματος της. 
Η μεταμόρφωση της σε υστερική μάνα είναι εξίσου εντυπωσιακή, καταφέρνοντας να την αποδώσει κάπου ανάμεσα στο χιουμοριστικό και το αποκρουστικό.
Δεύτερη συνεχόμενη εξαιρετική παρουσία, μετά από το Guilty of Romance.

Εξαιρετική παραγωγή γενικότερα, θεωρώ πως θα το απολαύσουν οι οπαδοί των ταινιών ζόμπι και του ιαπωνικού τρόμου γενικότερα, αλλά ενδείκνυται και για τον θεατή καλλιτεχνικών φιλμ (κουλτουριάρικων αν θέλετε), αν και γίνεται γκροτέσκο σε αρκετές στιγμές του.

Αναδημοσίευση από FilmBoy.