They ‘re Watching review

Οι Jay Lender και Micah Wright που υπογράφουν αυτή την παραγωγή είναι περισσότερο γνωστοί για τα κόμιξ που έχουν σχεδιάσει, καθώς και για κινούμενα σχέδια όπως το «Μπομπ σφουγγαράκης» που υπάρχει στο ενεργητικό τους.
Καιρός ήταν λοιπόν να δοκιμαστούν και σε μία ταινία τρόμου.

Η ιστορία που γράφουν και σκηνοθετούν τοποθετείται στη Μολδαβία, σε μία από τις πρώην σοβιετικές χώρες που έχουν γίνει ιδιαίτερα προσφιλείς για ταινίες τρόμου τα τελευταία χρόνια.

Εκεί, ένα τηλεοπτικό συνεργείο Αμερικανών που αναλαμβάνει και παρουσιάζει ανακαινίσεις σπιτιών, επισκέπτεται το μέρος προκειμένου να βιντεοσκοπήσει το πώς έχει ανακαινιστεί ένα σπίτι όπου κατοικεί ένα ζευγάρι από την χώρα τους.

Το χωριό που βρίσκεται κοντά στην τοποθεσία, έχει ένα ένοχο παρελθόν, εφόσον πριν από 100 χρόνια οι κάτοικοι είχαν κατηγορήσει μία ξένη γυναίκα που κατοικούσε στα περίχωρα ότι ήταν μάγισσα και την κάψανε στην πυρά.

Τα μέλη του τηλεοπτικού συνεργείου οφείλουν να σεβαστούν τις προκαταλήψεις και τις δεισιδαιμονίες των χωρικών, ωστόσο μέσα στην άγνοιά τους κάνουν τη μία γκάφα πίσω από την άλλη, με τη μεγαλύτερη από αυτές να αποτελεί η βιντεοσκόπηση μιας κηδείας – που θεωρείται ταμπού από τους ντόπιους.

Κάπως έτσι, ενώ οι Αμερικανοί έχουν όλη την καλή διάθεση να συνάψουν καλές σχέσεις με το χωριό, στην πραγματικότητα εξοργίζουν όλο και περισσότερο τους προληπτικούς κατοίκους του, εξωθώντας τους στο αναμενόμενο λουτρό αίματος που χαρακτηρίζει τις ταινίες αυτού του τύπου.

Ή μήπως όχι;
Ή μήπως τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά απ’ ότι πιστεύουν τα μέλη του συνεργείου;

Είναι κρίμα που μια τόσο καλοστημένη και καλογραμμένη ταινία έχει γυριστεί με τη μέθοδο του found footage.
Το όλο οπτικό αποτέλεσμα είναι κάπως αντιαισθητικό, κυρίως επειδή οι ερμηνείες είναι πιο πολύ «θεατρικές» παρά «ρεαλιστικές» με αποτέλεσμα κάπου να χάνεται η αληθοφάνεια.

Είμαι της άποψης ότι τα found footage δεν χρειάζονται παραδοσιακές ερμηνείες, αλλά μάλλον ερασιτεχνικές, όπως αυτές του Blair witch project που έπειθαν ακόμη και τους πλέον δύσπιστους, προσδίδοντας στο όλο εγχείρημα μια χροιά επιπλέον αληθοφάνειας.

Παρά το γεγονός όμως ότι το παίξιμο του καστ δεν ταιριάζει με την αισθητική της κινηματογράφησης, όλα τα μέλη του ερμηνεύουν τους ρόλους τους πολύ καλά και συμβάλλουν αποφασιστικά στον εύθυμο τόνο της ταινίας.

Επειδή ο όρος «κωμωδία» αποθαρρύνει κάποιους από το να δούνε έργα τέτοιου τύπου καθώς παραπέμπει σε χοντροκομμένο χιούμορ και παρωδίες, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως η ταινία χαρακτηρίζεται από πινελιές εύθυμου και πνευματώδους χιούμορ, που όμως δεν αναιρούν το όλο τρομακτικό κλίμα που διαμορφώνεται.

Επίσης το They ‘re Watching δεν προσφέρεται καθόλου για όσους θέλουν να δούνε τρόμο και gore όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.
Τα στοιχεία αυτά περιορίζονται στα 15 τελευταία λεπτά και ενώ παρέχονται σε χορταστικές ποσότητες, δεν αποτελούν το κυρίως ζητούμενο αυτής της ταινίας.

Το έργο απευθύνεται στους θεατές που δεν έχουν αντίρρηση να περάσουν καλά και με άλλα στοιχεία που μπορούν να αξιοποιηθούν εκτός του τρόμου και ευτυχώς οι δημιουργοί τα προσφέρουν απλόχερα.

Όποιος λοιπόν κάνει υπομονή και δώσει έμφαση στις άλλες αρετές του σεναρίου, θα αποζημιωθεί στο τέλος με άφθονο gore and guts, παρά το γεγονός ότι κάποια από τα πολύ καλά εφέ συνοδεύονται από ένα άθλιο και πρόχειρο CGI.

Προκειμένου να απολαύσει κανείς το They ‘re Watching όπως πρέπει, αρκεί να αφεθεί στις μικρές καθημερινές στιγμές των ηρώων του, να νιώσει ότι και ο ίδιος αποτελεί μέλος του τηλεοπτικού συνεργείου, να τους γνωρίσει σαν ανθρώπους, να περάσει καλά μαζί τους, να μάθει τα μυστικά τους, να απολαύσει μαζί τους μια βόλτα στα παραδοσιακά σοκάκια της Μολδαβίας και να πιει μαζί τους μπύρα στα τοπικά καπηλειά.

Πάνω στα στοιχεία αυτά έχουν πατήσει οι δημιουργοί και αυτά είναι το δυνατό χαρτί του έργου.
Και βέβαια το κερασάκι στην τούρτα βρίσκεται στο τέλος, όπου αναμένεται ένα λουτρό αίματος, καθώς και κάποιες πολύ έξυπνες αποκαλύψεις.
Για μένα το They ‘re Watching ήταν μια πολύ ευχάριστη επίσκεψη στη Μολδαβία και στους σκοτεινούς της θρύλους.

Βασίλης Γιαννάκης.