Holidays (2016) review

Οχτώ διακεκριμένοι σκηνοθέτες ταινιών τρόμου, ενώνονται για να δημιουργήσουν αυτή την ανθολογία που έχει θέμα τις διακοπές.
Πρόκειται για τους Kevin Smith (Red State), Gary Shore (Dracula Untold), Scott Stewart (Dark Skies), Kevin Kolsch & Dennis Widmyer (Starry Eyes, βραβείο στο δικό μας Horrorant Film Festival το 2015), Sarah Adina Smith, Nicholas McCarthy (The Pact), Adam Egypt Mortimer (Some Kind of Hate) και Anthony Scott Burns.

Ο καθένας τους έχει επιλέξει μία γιορτινή μέρα και σκαρφίστηκε μια τρομαχτική ιστορία που λαμβάνει χώρα εντός της.
Έτσι λοιπόν παρακολουθούμε ανατριχιαστικές ιστορίες με θέμα τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, τη μέρα της μητέρας, τη μέρα του πατέρα, τη γιορτή του St. Patty και το Halloween.

Όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτές τις γιορτές αποκτούν ένα επίχρισμα ανατριχίλας στα χέρια των παραπάνω σκηνοθετών .
Το πρόβλημα με τις ανθολογίες τρόμου είναι ότι σχεδόν πάντα χαρακτηρίζονται ως «άνισες» και θεωρούνται πως περιλαμβάνουν πολλές μέτριες ή και κακές ταινίες μαζί με τις εξαιρετικές που τις συνθέτουν.

Εν μέρει, ο κανόνας αυτός φαίνεται πως ισχύει και στη συγκεκριμένη περίπτωση, ωστόσο καμία από τις επί μέρους ιστορίες δεν είναι πραγματικά κακή και ακόμη και οι λιγότερο καλές, έχουν πολλά να προσφέρουν.
Μία άλλη ιδιαιτερότητα της ανθολογίας είναι ότι από ένα σημείο και μετά, είναι σχεδόν αδύνατον να αξιολογηθούν αντικειμενικά οι ιστορίες.

Φαίνεται να καλύπτουν ένα τόσο μεγάλο φάσμα του τρόμου, που κάποιοι θα χαρακτηρίσουν ως αδύναμες κάποιες από αυτές, μόνο και μόνο επειδή δεν ανταποκρίνονται στα γούστα τους ή την αισθητική τους.
Πολλοί μάλιστα είναι αυτοί που θα νομίσουν εσφαλμένα, πως πρόκειται για μια «διασκεδαστική» ανθολογία τρόμου, εφόσον διαπραγματεύεται κάποιες γιορτινές περιόδους όπου ο κόσμος συνηθίζει να διασκεδάζει.

Αυτοί είναι οι πρώτοι που θα απογοητευτούν από το Holidays.
Διότι το Holidays στην μεγαλύτερη διάρκειά του είναι νοσηρό και άβολο στη θέασή του, τα περισσότερα shorts του δεν έχουν χιούμορ, αλλά ακόμη και σε όσα υπάρχει το χιούμορ στη δομή τους, είναι κατάμαυρο.

Επίσης δεν έχει ούτε όσιο, ούτε ιερό και όσοι από εσάς προσδίδετε στις γιορτές με τις οποίες καταπιάνεται μια ιερή αξία, καλύτερα να το αποφύγετε.
Όπως ειπώθηκε προηγουμένως, το αν θα κατατάξει κάποιος τα shorts σε καλά ή αδύναμα, εξαρτάται από το υποκειμενικό του γούστο.

Έχω την αίσθηση όμως ότι σε αυτό που ασχολείται με τη γιορτή του πατέρα, οι απόψεις θα συγκλίνουν σε μεγάλο βαθμό και οι περισσότερες θα είναι θετικές.
Το Father ‘s day του Anthony Scott Burns αποτελεί την επιτομή της μαυρίλας που διέπει την ανθολογία και βομβαρδίζει τον θεατή από μεγάλες δόσεις σκοτοδίνης αποδεικνύοντας ότι η θλίψη πολλές φορές βρίσκεται πολύ κοντά με την ανατριχίλα σαν συναίσθημα.

Η απώλεια, το πένθος, η απομόνωση, η επικείμενη καταδίκη και τα πεθαμένα όνειρα, συνθέτουν ένα υπνωτιστικά νοσηρό κλίμα που μένει σαν αίσθηση πολύ μετά από το τέλος της ταινίας.
Γι’ αυτό και το Father ‘s day ξεχωρίζει τόσο πολύ απ’ όλα τα άλλα, που τα κάνει να δείχνουν κατώτερα μπροστά του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κάποιοι από τους δημιουργούς υπερβάλλουν στην προσπάθειά τους να αποφύγουν τα παραδοσιακά κλισέ του τρόμου που χαρακτηρίζουν κάποιες από αυτές τις γιορτές.
Για παράδειγμα έχουμε ταυτίσει το Halloween με μασκοφόρους δολοφόνους και τα Χριστούγεννα με δολοφόνους Άγιους Βασίληδες, σωστά;

Όσοι λοιπόν ανέλαβαν τις ιστορίες που αφορούν αυτές τις γιορτές προτίμησαν να διαφοροποιηθούν κατά πολύ από τα στερεότυπα αυτά και το γεγονός αυτό ΔΕΝ άρεσε σε μεγάλη μερίδα των θεατών.
Εγώ ανήκω στην μειοψηφία που βρήκα σωστή αυτή την επιλογή, γιατί γενικότερα βαριέμαι να βλέπω τα ίδια και τα ίδια στις ταινίες.

Δεν θα μαρτυρήσω ποια από τα επί μέρους shorts είναι αντικειμενικά αδιάφορα, πάντως θεωρώ ότι αυτά μετά βίας φτάνουν τα δύο, επομένως η ανθολογία Holidays βρίσκεται πολύ ψηλά στην εκτίμησή μου, ακόμη ψηλότερα από τα VHS και τα ABC ‘s of death.
Γι αυτό και πέρασα καλά βλέποντάς το.

Βασίλης Γιαννάκης.