Το Κανάλι - The Channel review

Ο όρος «κανάλι» αποδίδεται σε ανθρώπους που για κάποιο λόγο λειτουργούν ως ένα διάμεσο που συνδέει τον κόσμο μας με το υπερπέραν.
Η Cassie (Kristen StephensonPino) μετατράπηκε σε κανάλι όταν πέθανε σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και μετά από λίγο επανήλθε στη ζωή.

Φαίνεται πως κατά τη μεταφορά της την ακολούθησε μια δαιμονική οντότητα, που τη στοιχειώνει ολοένα και περισσότερο.
Κάπως έτσι ξεκινά η ταινία, η οποία έχει γραφτεί και σκηνοθετηθεί από τον Tom Lewis.

Από το πρώτο κιόλας εικοσάλεπτο, διαπιστώνουμε θεματικές που επαναλαμβάνονται διαρκώς στα μεταφυσικά θρίλερ που ασχολούνται με δαιμονισμούς, όπως είναι για παράδειγμα η σύγκρουση της επιστήμης (αντιπροσωπεύεται από τον ψυχολόγο της Cassie) με την πίστη (αντιπροσωπεύεται με δύο ιερείς).

Η κραυγαλέα όμως διαφορά σε σχέση με τις χιλιοπαιγμένες ταινίες δαιμονισμού, είναι ότι η απειλή στη προκειμένη περίπτωση είναι εξωτερική, ή τουλάχιστον εκδηλώνεται με έναν τέτοιο τρόπο.
Ο δαίμονας που απειλεί την Cassie, την καταδιώκει εμφανιζόμενος σαν μια σκιερή μορφή που την αντιλαμβάνεται με την άκρη του ματιού της.

Μπορεί η διαφορά αυτή να μοιάζει απειροελάχιστη σε σχέση με τα κλισέ των παραδοσιακών δαιμονισμών, ωστόσο ο Lewis κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να διαφοροποιήσει την ιστορία του από αυτά, στον μέγιστο δυνατό βαθμό.

Φαίνεται πως τα καταφέρνει πολύ καλά, επιστρατεύοντας ολόφρεσκες προσεγγίσεις πάνω στο ζήτημα, όπως είναι το σοβαρό teen drama, μια καλή ανατροπή στη μέση της διάρκειας (και όχι στο τέλος όπως συνηθίζεται από πολλούς), εκδηλώσεις φαντασμάτων, αλλά το κυριότερο απ’ όλα είναι ότι δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου Jump-scares.

Για την ακρίβεια υπάρχει μόνο ένα, το οποίο γρήγορα ξεχνιέται, σε βαθμό που να νομίζει κανείς ότι δεν υπάρχει κανένα.
Η ταινία του Lewis καταφέρνει να ανατριχιάσει με τις σκοτεινές και ατμοσφαιρικές λήψεις, τον χαμηλό φωτισμό και το σασπένς που εκδηλώνεται σε όλο και πιο έντονο βαθμό.

Η δραματουργία αγγίζει σε πολλά σημεία την αισθητική του «Εξορκιστή», έτσι ώστε να δημιουργεί την εντύπωση ότι αν έβγαινε στα 70s, σήμερα θα είχε γίνει ήδη κλασική.
Το βασικό πρόβλημα είναι οι ερμηνείες –κυρίως από το νεότερο καστ- που αν και συμπαθητικές, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συγκριθούν με αυτές του Εξορκιστή.

Ο Lewis επίσης διαιρεί την ιστορία του σε κεφάλαια, μια τακτική που όταν δεν ακολουθείται σωστά έχει συνήθως ολέθρια αποτελέσματα.
Στο The Channel όμως λειτουργεί καλά.
Υπάρχουν σημεία που θα μπορούσαν να προκαλέσουν κοιλιά και στα οποία έχει γίνει ένας τόσο καλός χειρισμός από το μοντάζ που να βοηθά την όλη εμπειρία.

Γενικότερα, το όλο αποτέλεσμα λειτουργεί με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε ακόμη κι όποιος περιμένει να δει μία ταινία του σωρού, να συνειδητοποιήσει από κάποιο σημείο κι έπειτα ότι «διάολε, δεν έχει τίποτα το κακό και είναι μια χαρά θριλεράκι».

Μονάχα η κορύφωση και η λύση του δράματος παύει να βαδίζει σε πρωτότυπες οδούς, καθώς επιστρατεύεται ο παραδοσιακός εξορκισμός, που παρά την προσπάθεια του σκηνοθέτη να τον καταστήσει κι αυτόν πρωτότυπο, δεν τα καταφέρνει όσο θα ήθελε.

Σε κάθε περίπτωση το The Channel μια σοβαρή αντιπρόταση για όσους έχουν βαρεθεί τις ταινίες με εξορκισμούς και θέλουν επιτέλους κάποια που να προσεγγίζει το ζήτημα κάπως διαφορετικά.
Επίσης για όσους μισούν τα Jumpscares αλλά αγαπούν τη σκοτεινή ατμόσφαιρα, δεν υπάρχει κάτι καλύτερο που να έχει κυκλοφορήσει τώρα τελευταία.

Ακόμη και το ζήτημα της εξώθησης σε αυτοκτονία, το διαπραγματεύεται καλύτερα από άλλες ταινίες όπως π.χ. το The Forest και από αυτή την άποψη το θεωρώ ως μια σαφώς πιο ολοκληρωμένη δουλειά.

Αυτοί ίσως είναι οι λόγοι που το The Channel έχει εξασφαλίσει ήδη βραβείο για την καλύτερη μεταφυσική ταινία στο αμερικάνικο Fright Night Film Festival και που ήταν ένα από τα καλύτερα μεταφυσικά θρίλερ του 2016.

Βασίλης Γιαννάκης.