Revival 80's: My Bloody Valentine (1981)

To My Bloody Valentine είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους του Ούγγρου σκηνοθέτη George Mihalka, μετά το “Pick Up Summer” του 1980. 
Αν και γνωστός για την ταινία όπου πρωταγωνίστησε ο Michael Caine, “Bullet to Beijing” (1995) και για την μετέπειτα πορεία του στον χώρο της τηλεόρασης, το My Bloody Valentine παραμένει η πιο δημοφιλής του ταινία. 
  
Πρόκειται για ένα slasher στις αρχές του είδους και από τα πρώτα που είχαν τόσο ευρεία απήχηση στο κοινό. 
Σε ηλικία μόλις 28 ετών κατάφερε να κερδίσει την ματιά των horror fans και να μείνει η ταινία του στην καρδιά τους για πολλές δεκαετίες ακόμα. 
Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι έγινε remake το 2009. 
  
Όσον αφορά την πλοκή της ταινίας, σε μια μικρή πόλη της Αμερικής κατά τη διάρκεια της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου, κάποιοι ανθρακωρύχοι χάνουν τη ζωή τους από ατύχημα στο τοπικό ορυχείο. 
Στο καθιερωμένο πάρτι της κάθε χρονιάς συμβαίνουν μυστηριώδεις θάνατοι για είκοσι χρόνια, από έναν τύπο με φόρμα ανθρακωρύχου κρατώντας ως φονικό όπλο μία τσάπα. 

Ναι καλά ακούσατε μια τσάπα. 
Φυσικά, τα love stories δεν λείπουν από την παρέα των νέων, ειδικά σε μία ταινία που πραγματεύεται μια ιστορία την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. 
  
Η ταινία έχει ένα μεγάλο θετικό και πολλά αρνητικά. 
Ας ξεκινήσουμε από το θετικό. 
Το θετικό της στοιχείο λοιπόν, είναι το γεγονός ότι είναι ειλικρινής. 
Ξέρει τι θέλει και τι δίνει στον θεατή. 

Προσφέρει άπλετο πόνο, αίμα, ιδρώτα, αλητεία από τους τεντιμπόηδες της εποχής με τα χοντροκομμένα αμερικάνικα αστεία τους και πολύ κυνηγητό σε αθώες ξανθιές υπάρξεις που μετράνε ώρες από να κονιορτοποιηθεί το κεφάλι τους. 
Πουλάει πολύ καλά αυτό που θέλει, χωρίς ενδοιασμούς και φαμφάρες. 
Από τον τίτλο ακόμα καταλαβαίνουμε, ότι έχουμε να κάνουμε με ευφυείς φόνους και πολλές τσιρίδες. 
Πρόκειται για ένα slasher που σέβεται τον εαυτό του και τις προσταγές της δεκαετίας, αλλά μέχρι εκεί. 
  

Πάμε στα υπόλοιπα τώρα. 
Η ιστορία είναι προφανώς εντελώς απλοϊκή, με την λογική ότι ένα περιστατικό αποτελεί αφορμή για ολόκληρο αιματοκύλισμα δεκαετιών σε μία συγκεκριμένη μέρα, σε έναν συγκεκριμένο τόπο. 
Χωρίς ίχνος ρεαλισμού οι αρμόδιες αρχές δεν μπορούν να βρουν στοιχεία για τον βασικό ύποπτο, ώστε να διασταυρώσουν την ύπαρξή του, κάτι το οποίο προφανώς μαθαίνουμε στο τελευταίο λεπτό και χωρίς ίχνος διάθεσης spoiler δεν πρόκειται να αποκαλύψουμε. 

Δυστυχώς και εδώ κυριαρχεί το φαινόμενο παντελούς έλλειψης continuity, όπως σε όλες σχεδόν τις ταινίες της δεκαετίας. 
Αυτό είναι κάτι το οποίο βέβαια αγαπάμε και είναι και βασικό χαρακτηριστικό αυτών των ταινιών. 
Απλά είμαι σίγουρος ότι αποτελεί και βασικό λόγο για το μη εκπαιδευμένο κοινό να θεωρεί αστείες κάποιες σκηνές. 

Αυτό είναι κάτι που με πονάει (με ματώνει θα έλεγα αν με καταλαβαίνετε) γι’ αυτό και το θίγω. 
Σχετικά με αυτό το σχόλιο, αξίζει να δώσετε βάση στον φόνο ενός αθώου παιδιού μέσα σε καζάνι που βράζουν μέσα του hot dog. 
Δώστε βάση λοιπόν στους ατμούς αλλά και σχεδόν σε όλους τους φόνους. 

Οι ερμηνείες δυστυχώς κινούνται στα γνωστά πλαίσια της υπερβολής (του τύπου “Η αλήθεια βρίσκεται πατέρα στους Sex Pistols” με το αντίστοιχο κούνημα του σώματος) αλλά παρόλα αυτά δεν λείπουν οι αιθέριες υπάρξεις που εξισορροπούν κάπως την κατάσταση και παραβλέπουμε το κομμάτι της υποκριτικής. 
Στο σημαντικό κομμάτι των special effects, σε κάποιους φόνους είναι αξιοπρεπή αρκεί να μην τα είχε δει ο Tom Savini.  
  
Εν κατακλείδι, το My Bloody Valentine είναι μια ταινία που επιβάλλεται να δουν όλοι οι horror fans, ειδικά αυτοί του slasher. 
Έστω σαν φόρο τιμής. 
Πλέον ως σταθερή αξία, μας έρχεται στο μυαλό κάθε 14 Φεβρουαρίου και για αυτό φρόντισαν οι σεναριογράφοι Stephen Miller και John Βeaird, οι οποίοι από το 1981 έχουν καπαρώσει τη συγκεκριμένη ιδέα και δύσκολα να προκύψουν πολλές ταινίες με την ίδια θεματική.  

Δημήτρης Βαβάτσης.

Release Dates: 
11 February 1981 (USA)