Αόρατος Επισκέπτης - The Invisible Guest (Contratiempo ) review

Τι να πρωτοπούμε για τα ισπανικά θρίλερ πια. 
Τι να πρωτοθυμηθούμε. 
Από το Who Can Kill A Child? (1976), το Tesis (1996), The Devil’s Backbone (2001), τα Rec και Rec 2 (2007 και 2009 αντίστοιχα), το Timecrimes (2007), Fermat’s Room (2007), Julia’s Eyes (2010), Sleep Tight (2011), The Hidden Face (2011), The Body (2012) και η λίστα είναι τεράστια με αξιόλογες παραγωγές ισπανικού τρόμου που κερδίζουν και τον πιο απαιτητικό θεατή. 
(και για να μη ξεχνιόμαστε, τις περισσότερες από τις παραπάνω ταινίες τις είδαμε στο δικό μας Horrorant Film Festival 'ΝΥΧΤΕΣ ΤΡΟΜΟΥ΄πέρυσι...).

Αδιαμφισβήτητα η Ισπανία για τον τρόμο είναι η μεγαλύτερη απειλή για τους Αμερικάνους. 
Το πιο ωραίο και επικίνδυνο για την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, είναι το γεγονός ότι οι Ισπανοί καταφέρνουν να κάνουν αξιόλογες δουλειές με το ένα δέκατο του budget των μεγαθηρίων των Ηνωμένων Πολιτειών.  

Ένα ρεύμα που έχει δημιουργηθεί ειδικά την τελευταία δεκαετία με πολλά θρίλερ και με δημιουργούς που δεν φοβούνται να πειραματιστούν και να δοκιμάσουν. 
Να δείξουν ότι η εθνική τους κινηματογραφία σέβεται το είδος του θρίλερ και δεν το παραγκωνίζει ούτε το θεωρεί δευτερεύουσας σημασίας.
  
Ένα τέτοιο θρίλερ είναι και το “The Invisible Guest” του Oriol Paulo, ο οποίος εκτός από τη σκηνοθεσία υπέγραψε και το σενάριο της ταινίας. 
Τις δύο ίδιες ειδικότητες κατέχει και στο εξαιρετικό “The Body” που απολαύσαμε και αυτό στο περσινό αφιέρωμα ισπανικού τρόμου στο Horrorant Film Festival.
  
Όσον αφορά την πλοκή της ταινίας, παρακολουθούμε έναν νεαρό επιχειρηματία, τον Άντριαν Ντόρια, να ξυπνάει σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου με το νεκρό σώμα της ερωμένης του και κλειδωμένο το δωμάτιο από μέσα.  
Δηλώνοντας αθώος για την δολοφονία, προσλαμβάνει για την υπεράσπισή του μια αναγνωρισμένη δικηγόρο. 

Τα πράγματα όμως θα ανατραπούν, με την εμφάνιση ενός απρόσμενου μάρτυρα.
Αυτό θα τους αναγκάσει να αλλάξουν τη στρατηγική της υπεράσπισης σε μία μάχη με τον χρόνο όπου κρίνεται η τύχη του Άντριαν. 
  
To δυνατό σημείο της ταινίας είναι το εξαιρετικό σενάριο, με τις απροσδόκητες ανατροπές και τις εναλλακτικές μεθόδους υπεράσπισης της δικηγόρου. 
Όσο περνάει ο κινηματογραφικός χρόνος, γινόμαστε μάρτυρες ενός κουβαριού που προσπαθεί να ξετυλιχτεί, χωρίς να υπολογίζουμε τους τελευταίους άσσους στο μανίκι των περισσότερων χαρακτήρων της ταινίας. 

Χιτσκοκική ατμόσφαιρα, με το σασπένς να κυριαρχεί και το μυστήριο να έχει τον δικό του υποβλητικό ρόλο. 
Η εναλλαγή στην αφήγηση από γραμμική σε μη γραμμική, κρατά το ενδιαφέρον του θεατή καθώς προσπαθεί να μας ξαναθυμίζει τα γεγονότα από την σκοπιά του κάθε υπόπτου. 

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το ισπανικό “The Game” (1997). 
Οι ερμηνείες γενικώς κυμαίνονται σε καλά πλαίσια, με τους Ισπανούς να έχουν ανεβάσει τον πήχη ψηλά. 

Ίσως ο βασικός χαρακτήρας (Mario Casas του Witching and Bitching) να έχει κάποιες προβληματικές αλλά δεν είναι σίγουρα σε τέτοιο σημείο ώστε να πούμε ότι είναι μακριά από την ταινία. 
Στα θετικά στοιχεία είναι και το μοντάζ το οποίο δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα και δημιουργεί ένταση και αγωνία. 

H χρήση του παράλληλου επεξηγηματικού μοντάζ παίζει βασικό ρόλο στην αφήγηση της ταινίας και ο θεατής γνωρίζει όσα γνωρίζει και ο ένας από τους βασικούς χαρακτήρες της ταινίας. 
Αυτό είναι μια ιδιαίτερα έξυπνη τεχνική, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι κάτι τέτοιο έρχεται σε αντιδιαστολή με τα όσα ενδεχομένως κρύβει ο πρωταγωνιστής. 

Με μαεστρία ο σκηνοθέτης πηγαίνει τον θεατή εκεί που θέλει, τον καθοδηγεί και σαν ένας μικρός Θεός, δίνει αυτό που θέλει και παίρνει αυτό που απαιτεί. 
Την προσοχή μας. 
  
Το φινάλε ενδεχομένως να μπορούσε να γίνει με πιο ομαλό τρόπο και όχι τόσο απότομα. 
Με το βραβείο κοινού στο Portland International Film Festival, σίγουρα έχει ακόμα πολλά φεστιβάλ του είδους (και μη) να το περιμένουν με ανυπομονησία.
Τέλος η μουσική θα μπορούσε να έχει πιο εμφανή ρόλο και να είναι περισσότερο εμπνευσμένη, ακολουθώντας την ιστορία και προβάλλοντας την και όχι απλά να υπάρχει σαν χαλί χωρίς ιδιαίτερο χαρακτήρα. 
  
Το “The invisible Guest” προτείνεται σε όλους τους φίλους του ισπανικού κινηματογράφου και ειδικά των ισπανικών θρίλερ. 
Τους λάτρεις του crime, mystery και suspense films. 
Ελπίζουμε να δούμε και άλλα μικρά τέτοια διαμαντάκια. 

*Μετά το trailer, ακολουθεί σχόλιο με μεγάλο spoiler.
Μην το διαβάσετε αν δεν δείτε τη ταινία.


Δημήτρης Βαβάτσης.

Release Dates:
23 September 2016 (Fantastic Fest)
6 January 2017 (Spain)
20 July 2017 (Greece)

SPOILER ALERT !!

SPOILER ALERT !!

Ακολουθεί major spoiler.
Μην προχωρήσετε αν δεν έχετε δει τη ταινία!

Last call!!


Ένα βασικό πρόβλημα που δυστυχώς στους παρατηρητικούς της παρέας θα κάνει αρκετά αρνητική εντύπωση, είναι η όχι τόσο πετυχημένη μεταμόρφωση της δικηγόρου. 
Ο χαρακτήρας της είναι πολύ βασικός και στην αρχή δεν μας δίνεται η εντύπωση ότι παίζει καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, αλλά στην πορεία δυστυχώς το καταλαβαίνουμε εύκολα. 

Έτσι χάνεται η όλη μαγεία της τελικής ανατροπής για όσους συνειδητοποίησαν ότι η δικηγόρος είναι η μητέρα του πρώτου θύματος. 
Το κακό μακιγιάζ με μία όχι πετυχημένη μεταμόρφωση, σε συνδυασμό με ένα μοντάζ που προς την κορύφωση μας προβάλλει συνεχώς κοντινά πλάνα της μητέρας σε flash back και της δικηγόρου του σήμερα, δυστυχώς είναι άκρως από αποκαλυπτικά. 
Για όσους δεν το παρατηρήσουν αυτό είμαι σίγουρος ότι το φινάλε θα τους αποζημιώσει.