Attack on Titan - Part 1 & 2 review

To Shingeki no kyojin – όπως είναι ο αυθεντικός τίτλος του- είναι μια live action μεταφορά του ομώνυμου anime που γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία, τόσο στην Ιαπωνία, όσο και παγκοσμίως.

Ο σκηνοθέτης Shinji Higuchi έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου να μεταφέρει το βίαιο και μετα-αποκαλυπτικό κλίμα της σειράς κινουμένων σχεδίων στην μεγάλη οθόνη.
Ο σεναριογράφος Yûsuke Watanabe προσπάθησε φιλότιμα να προβεί στις απαραίτητες αλλαγές προκειμένου να χωρέσει τα βασικά στοιχεία της κοσμοπλασίας της σε μόλις δύο ταινίες.

Μεταφερόμαστε σε ένα εφιαλτικό σκηνικό, όπου οι πελώριοι τιτάνες έχουν ξυπνήσει και τρέφονται από ανθρώπους.
Προκειμένου να διασωθεί η ανθρωπότητα, οι μεγαλύτερες από τις πόλεις έχουν οχυρωθεί πίσω από προστατευτικά τείχη, αρκετά ψηλά σε ύψος, ώστε να μην μπορούν να τα διαπεράσουν οι τιτάνες.

Η ιστορία ξεκινάει εκατό χρόνια μετά την ανέγερση των τειχών.
Τότε είναι που οι νεότερες γενιές των ανθρώπων, αρχίζουν να αμφισβητούν τόσο την ύπαρξη των γιγαντιαίων πλασμάτων που τους απειλούν, όσο και την ύπαρξη των ωκεανών, εφόσον αποτελούν πλέον γι’ αυτούς στοιχεία που δεν έχουν αντικρίσει με τα μάτια τους.

Ζώντας μέσα στο κλίμα της φαινομενικής ασφάλειας που έχει εξασφαλιστεί από τους προγόνους τους, ο Eren Jaeger (Haruma Miura) και οι φίλοι του, ανακαλύπτουν έξω από το χωριό τους μία εγκαταλειμμένη βόμβα που είχε ξεμείνει μισοθαμένη στο έδαφος, από τα πρώτα χρόνια της αποκάλυψης.
Διαπιστώνουν ότι πάνω της είναι ζωγραφισμένη μία εικόνα που δείχνει την θάλασσα, γεγονός που τους αρχίζει να τους πείθει ότι ο ωκεανός δεν αποτελεί μόνο αντικείμενο των θρύλων.

Κάπως έτσι, ο Eren αποφασίζει να συμμετέχει σε μία αποστολή του στρατού που έχει προγραμματιστεί προκειμένου να ερευνηθεί η κατάσταση που επικρατεί στον υπόλοιπο πλανήτη.
Λίγες μόλις στιγμές αφότου πάρει αυτή την απόφαση, ένας τιτάνας που είναι πολύ μεγαλύτερος σε μέγεθος απ’ όλους τους υπόλοιπους γκρεμίζει τα τείχη.

Το αποτέλεσμα είναι οι τιτάνες να περάσουν μέσα στις κατοικήσιμες εκτάσεις, σπέρνοντας τον θάνατο και την καταστροφή στο πέρασμά τους.
Μέσα στην αναμπουμπούλα o Eren αποχωρίζεται από την αγαπημένη του Mikasa (Kiko Mizuhara, Norwegian Wood) και καταλήγει να είναι ένας από τους ελάχιστους κατοίκους της εξωτερικής ζώνης που έχουν επιβιώσει από την καταστροφή.

Καταβάλλοντας μια απεγνωσμένη προσπάθεια, οι επιζώντες καταφέρνουν τελικά να αποσυρθούν στην σαφώς πιο βιομηχανοποιημένη εσώτερη ζώνη.
Μετά από κάποια χρόνια, αποτελεί πλέον μέλος μιας ομάδας που αποστέλλεται πίσω στην ζώνη των εξωτερικών τειχών προκειμένου να ερευνήσει αν υπάρχουν άλλοι επιζώντες.

Σε ένα πρώτο επίπεδο, οι δύο αυτές ταινίες έχουν μια μετα-αποκαλυπτική θεματολογία.
Το γεγονός ότι η αποκάλυψη οφείλεται σε γιγαντιαία πλάσματα, ανεβάζει πολύ τα στάνταρ της παραγωγής, έτσι ώστε να έχουμε μια περιπέτεια δράσης με τέρατα αντίστοιχα σε μέγεθος με τον Γκοτζίλα ή αυτά του Pacific Rim.

Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά στο Attack on Titan είναι η αποκρουστική όψη που εμφανίζουν οι τιτάνες και η ανεγκέφαλη συμπεριφορά τους που προσεγγίζει αυτή ενός μεγάλου παιδιού.
Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που τους καθιστούν πολύ τρομαχτικούς και θανάσιμους.

Είναι επιπλέον και αλώβητοι, εφόσον οποιαδήποτε πληγή υποστούν θεραπεύεται μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Το μοναδικό τρωτό τους σημείο είναι ο σβέρκος τους, το οποίο αποτελεί και την μοναδική αχίλλειο πτέρνα τους.

Ο Higuchi κατορθώνει μέσα σε αυτές τις δυο ταινίες να παρέχει ένα μεγαλειώδες υπερθέαμα που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από ένα τυπικό blockbuster καταστροφής, με μία ιδανική ισορροπία μεταξύ του CGI και των πρακτικών εφέ.

Η βάση των αρνητικών κριτικών που απέσπασαν τα Attack on Titan αποτελεί το γεγονός της διαφοροποίησής του από την ομώνυμη σειρά anime.
Πράγματι, στο σενάριο έχουν αλλάξει πολλά πράγματα, προκειμένου η ιστορία να απλοποιηθεί για να μπορέσει να «χωρέσει» σε δύο μόλις ταινίες.

Δυστυχώς οι φαν του anime δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένοι από αυτές τις αλλαγές, με αποτέλεσμά να μισήσουν τη live action εκδοχή της ιστορίας.
Ωστόσο πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι αν το σενάριο μεταφερόταν αυτούσιο, με όλα τα επιμέρους sub-plots που το απαρτίζουν, θα απαιτούνταν η δημιουργία πάρα πολλών ταινιών για να παρουσιαστεί στην ολότητά του και όχι μόνο δύο.

Ίσα-ίσα που το μοναδικό μελανό σημείο της όλης δουλειάς, είναι ότι ακόμη και σε αυτή την απλοποιημένη εκδοχή του, το Attack on Titan προσπαθεί να πει περισσότερα πράγματα από όσα δικαιολογεί το μέγεθός του, με αποτέλεσμα κυρίως το τέλος του δεύτερου μέρους να εμφανίζεται κάπως βιαστικό και μπουκωμένο.

Αυτό είναι τελικά που θα αφήσει μια γλυκόπικρη γεύση μετά την προβολή τους, εφόσον βέβαια ξεκαθαρίσει ο θεατής μέσα του ότι δεν πρόκειται να παρακολουθήσει μία πιστή μεταφορά του anime.

Ακόμη κι έτσι όμως, το Attack on Titan είναι γεμάτο από μεγαλειώδεις σκηνές καταιγιστικής δράσεως, τρόμου, καταστροφής, σασπένς, δέους και πολλών άλλων στοιχείων που κατορθώνουν να επαναφέρουν τον Ιαπωνικό κινηματογράφο στις παλιές του δόξες.
Διότι είναι γεγονός ότι μετά την καταστροφή στη Fukushima, ο Ιαπωνικός κινηματογράφος της φαντασίας και του τρόμου, έχει πέσει αρκετά.

Το Attack on Titan μπορεί να αποτελέσει μια αλληγορία σχετικά με το μέγεθος της καταστροφής αυτής και τις επιπτώσεις της, όπως επίσης και μια αναφορά στην ελπίδα που στο τέλος πάντα θριαμβεύει.
Το συνιστώ κυρίως σε όσους δεν έχουν δει το ομώνυμο anime και ούτε σκοπεύουν να το δούνε ποτέ, αλλά και στους φίλους των blockbuster καταστροφής με στοιχεία τρόμου.

Βασίλης Γιαννάκης.