Alien: Covenant review

Λόγω ηλικίας, η ταινία του εξωγήινου σύμπαντος του Ridley Scott με την οποία ήρθα πρώτα σε επαφή ήταν το Alien³ και, όπως είναι ευνόητο, δεν εντυπωσιάστηκα, με το Alien: Resurrection λίγα χρόνια αργότερα να μη βελτιώνει ιδιαίτερα την άποψή μου.

Έπρεπε να φτάσει 2012, ένα περίπου μήνα πριν βγει στις αίθουσες το Prometheus που αποφάσισα να κάνω ένα μικρό μαραθώνιο, παρακολουθώντας σερί και τις τέσσερις ταινίες ώστε να εκτιμήσω τον πλούσιο κόσμο τους.

Αντίθετα με αρκετούς, ο Προμηθέας, παρά τα προβλήματά του όχι απλά με ικανοποίησε, θα μπορούσα να πω με ενθουσίασε, και εν έτει 2017 αισίως, περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία το νέο κεφάλαιο της σειράς με τίτλο Alien: Covenant.

Βρισκόμαστε δέκα χρόνια μετά τα γεγονότα του Prometheus, με την ιστορία να ξεκινάει πάνω στο αποικιακό αστρόπλοιο Covenant που μεταφέρει πάνω από δύο χιλιάδες ζωές (σε κρυογενετικό ύπνο) στο μακρινό αλλά βιώσιμο πλανήτη Origae-6 για μόνιμη εγκατάσταση.

Μια έκρηξη νετρίνων εν μέσω του ταξιδιού, προκαλεί σημαντικές βλάβες στο σκάφος, ξυπνώντας το πλήρωμα από τον “ύπνο” του, όχι όμως και τον καπετάνιο, ο οποίος εγκλωβίζεται στο pod του και καίγεται ζωντανός.
Παρά το σοκ, ο υπαρχηγός Christopher Oram (Billy Crudup, 20th Century Women) αναλαμβάνει τη διοίκηση προσπαθώντας να ολοκληρώσει την αποστολή.

Κατά τη διάρκεια της επισκευής των ζημιών, το σκάφος “πιάνει” μια γήινη αναμετάδοση από κοντινό πλανήτη, και αποφασίζει να την ερευνήσει.
Το τι βρίσκει εκεί, φυσικά δε θα σας το πω εγώ…

Ο Ridley Scott είχε εξ αρχής δηλώσει ότι θέλει να επιστρέψει τη σειρά στα χνάρια της πρώτης ταινίας, να αφήσει πίσω τον blockbuster χαρακτήρα που είχε αποκτήσει η σειρά και να επιστρέψει στα αυθεντικά horror μονοπάτια του πρώτου φιλμ.
Αυτό που ξέχασε να μας πει όμως είναι ότι, στα γεράματα τον έπιασαν οι βαθιές φιλοσοφικές ανησυχίες, τις οποίες πρέπει να φάμε στη μάπα εμείς!

Ναι, το Alien Covenant δεν είναι ένα παραδοσιακό blockbuster, σε αυτό κράτησε την υπόσχεσή του.
Η δράση είναι ελάχιστη, τα εφέ (σχετικά) περιορισμένα και το budget εμφανώς μειωμένο, κάτι φυσικά όχι απαραίτητα κακό.

Έλα όμως που μια τέτοια ταινία, αν δεν έχει εφέ και δράση, πρέπει κάπου να έχει να πιαστεί, και δυστυχώς το Covenant, δεν έχει τίποτα!
Χρειάζεται μια πληθωρική ιστορία και καλογραμμένο σενάριο, όμως εδώ έχουμε μια πλοκή που με το ζόρι γεμίζει χαρτοπετσέτα, ανύπαρκτη παρουσίαση χαρακτήρων, και μη μιλήσω για character development γιατί θα γελάσει κάθε πικραμένος.

Όσοι πάλι περιμένατε να δείτε στη Katherine Waterston (Fantastic Beasts and Where to Find Them) μια νέα Ripley, θα κλάψετε με μαύρο δάκρυ…
Και σα να μην έφταναν αυτά, εκτός από την αποκάλυψη του τι συνέβη στους δύο επιζώντες του Prometheus, το lore της σειράς δε προχωράει ούτε στάλα.

Περιμέναμε ένταση, αγωνία και τρόμο, αλλά τελικά αυτό που πήραμε είναι μια φιλοσοφική αναζήτηση γύρω από την αξία της ανθρωπότητας, που μας έκανε πολλές φορές να ξεχάσουμε ότι βλέπουμε ταινία Alien.
Όσο για τον πολυδιαφημισμένο τρόμο που θα επέστρεφε δυναμικά, αυτός παρουσιάζεται αναμασημένος, χωρίς καθόλου πρωτοτυπία και με ελάχιστη διάρκεια.

Δυστυχώς δε μπορώ να προτείνω το Alien Covenant ούτε στους πλέον φανατικούς οπαδούς της σειράς, για τον απλό λόγο ότι δεν έχει κανένα από τα στοιχεία που τους προκάλεσαν να φανατιστούν με αυτή.
Μετριότατες ερμηνείες, εξαιρετικά βαρετό, ανούσιο, άνευρο, καθόλου τρομακτικό, με ελάχιστες στιγμές πραγματικής έντασης, με άλλα λόγια μια ταινία που τίποτα μα τίποτα δε λειτουργεί.

Συγχαρητήρια Ridley, για ακόμα μια φορά κατάφερες να τα κάνεις σκ …άντε να μη το πω …ΣΚΑΤΑ!
Στους κινηματογράφους από 18 Μαίου.

Αναδημοσίευση από FilmBoy.