Το Πέπλο - The Veil review

Μία από τις πολύκροτες υποθέσεις που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη στις ΗΠΑ, ήταν η μαζική αυτοκτονία που διέπραξαν τα μέλη μιας αίρεσης μέσα στη δεκαετία του '70 υπό την προτροπή του ηγέτη της, Jim Jones.

Το γεγονός αυτό επηρέασε σημαντικά τον κινηματογράφο, σε βαθμό μάλιστα που κάθε τόσο ξεπετάγεται μια ταινία τρόμου που να διαπραγματεύεται ένα τέτοιο ζήτημα.
Το εξαιρετικό Believers του Daniel Myrick και το σχετικά αδιάφορο Children of Sorrow του Jourdan McClure είναι από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα ταινιών τέτοιου τύπου.

Το The Veil του «δικού μας» Phil Joanou διαπραγματεύεται την εν λόγω θεματολογία με μια ουσιαστική διαφοροποίηση.
Η ιστορία τοποθετείται 25 χρόνια μετά την μαζική αυτοκτονία της αίρεσης, γεγονός που μας δίνει την αίσθηση ότι αφορά το πραγματικό περιστατικό.

Πόσο μάλλον όταν ο κινηματογραφικός ηγέτης της ονομάζεται Jim Jacobs [και ενσαρκώνεται από τον Thomas Jane (Before I Wake)], που όχι απλώς είναι σαφής αναφορά στον Jim Jones, αλλά κάνανε και τον ηθοποιό να του μοιάζει υπερβολικά.

Σύμφωνα με την υπόθεση, η Maggie (Jessica Alba, Mechanic: Resurrection), αρχηγός ενός τηλεοπτικού συνεργείου που θέλει να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για το γεγονός, εντοπίζει την μοναδική επιζήσαντα από τη μαζική αυτοκτονία, που είχε βρεθεί τον καιρό εκείνο ανάμεσα στα πτώματα από το FBI.
Πρόκειται για την Sarah (Lily Rabe, Pawn Sacrifice) που απρόθυμα δέχεται να ακολουθήσει το συνεργείο στην τοποθεσία που έλαβε χώρα το συμβάν.

Η βασική επιδίωξη του τηλεοπτικού συνεργείου είναι να εντοπίσουν το βιντεοσκοπημένο υλικό που διατηρούσε κάπου κρυμμένο ο Jim Jacobs, διότι σε πολλές από τις φωτογραφίες που βρέθηκαν στο αρχείο του απεικονίζονται διάφορες κάμερες –σαφής ένδειξη ότι οι συναθροίσεις της αίρεσης βιντεοσκοπούνταν.

Λίγο μετά την εγκατάστασή τους στο αγρόκτημα όπου έλαβε χώρα η αυτοκτονία, οι αναμνήσεις της Sarah ξυπνούν και έτσι οδηγούνται όλοι μαζί στο μυστικό κρησφύγετο του Jacobs, όπου πράγματι εντοπίζουν το αρχείο των ταινιών που αναζητούν.
Από το αυτό το σημείο κι έπειτα, η αφήγηση της ταινίας παίρνει δύο διαφορετικές κατευθύνσεις.

Από τη μια έχουμε την τεχνική found footage που αφορά το βιντεοσκοπημένο υλικό του Jim Jacobs και που εξιστορεί τα όσα συνέβησαν εκείνο τον καιρό.
Από την άλλη, έχουμε τη συμβατική κινηματογραφικά αφήγηση των όσων συμβαίνουν μεταξύ των προβολών, τα οποία όμως –παρά τη φιλότιμη προσπάθεια του Joanou- δεν είναι το ίδιο ενδιαφέροντα.

Ο σκηνοθέτης κάνει το λάθος να χρησιμοποιήσει ατμοσφαιρικές λήψεις που δίνουν την αίσθηση του ονείρου σε όλη τη διάρκεια της ταινίας του, αλλά το αποτέλεσμα είναι μάλλον βαρετό, εφόσον δεν υπάρχει καμία υποστήριξη στις λήψεις αυτές από τους κακογραμμένους και σχεδόν παιδικούς διαλόγους του σεναρίου.

Το μυστήριο αποκαλύπτεται σιγά-σιγά και δίνει την αίσθηση ότι η αρχική σύλληψη της ιδέας ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά δυστυχώς ο τρόπος που γίνεται αυτό είναι κάπως άτσαλος και υποτιμά τη νοημοσύνη του θεατή, ο οποίος πολύ πριν έρθουν οι τελικές αποκαλύψεις έχει κατατοπιστεί πλήρως ως προς το τι έχει συμβεί.

Φαντάσματα και μεταφυσικός τρόμος υπάρχουν έτσι ώστε να δικαιολογούν την κατάταξη του έργου στο συγκεκριμένο υποείδος, αλλά μάλλον προσδίδουν γραφικότητα στην ιστορία, παρά την αναδεικνύουν.
Η Jessica Alba δεν ξέρει να ερμηνεύει και αν δεν το έχετε καταλάβει από τους ρόλους που έχει αναλάβει ως τώρα, θα το καταλάβετε εδώ, εφόσον η ερμηνεία της επισκιάζεται από αυτή της σαφώς ποιο ταλαντούχας Lily Rabe, που όπως και στο American Horror Story έχει έναν δικό της ιδιαίτερο τρόπο να ανατριχιάζει τον θεατή ακόμη και στις σκηνές που εμφανίζεται ευάλωτη.

Ο μεγάλος όμως αστέρας του The Veil είναι ο Thomas Jane που παίρνει όλη την ταινία επάνω του και την ανεβάζει πολύ περισσότερο απ’ όσο της αξίζει, παρά το γεγονός ότι στο φινάλε μετατρέπεται σε μια καρικατούρα που παρωδεί τον ρόλο του.
Βέβαια είναι εμφανές ότι αυτό οφείλεται στις υποδείξεις του Phil Joanou και στο γεγονός ότι ο σκηνοθέτης κατάλαβε ότι η ταινία του παρά την φιλότιμη προσπάθεια που κατέβαλε, δεν διαφοροποιείται από τον σωρό και έτσι αποφασίζει να το ρίξει στην κακόγουστη πλάκα.

Προσωπικά το The Veil με κούρασε αφάνταστα με την ατυχή διαπραγμάτευση που έκανε σε μια κατά τα άλλα πρωτότυπη σύλληψη και στο τέλος μου έδωσε την αίσθηση ότι παρακολούθησα «μία από τα ίδια».
Δεν ξεκαθάρισε σε τι κοινό ήθελε να απευθυνθεί και προσπάθησε να τα έχει καλά με όλους, αλλά η κατάληξη ήταν να εμφανίζεται «λίγο» σε όλους τους τομείς.

Δεν θα το ξαναέβλεπα με τίποτα, ενώ αντίθετα την ταινία μικρού μήκους The Punisher: Dirty Laundry του ίδιου σκηνοθέτη θα μπορούσα να τη βλέπω συνέχεια, χωρίς να κουραστώ.

Βασίλης Γιαννάκης.