The Other Side of the Door review

Οι συμπαραγωγές χωρών της Ασίας με τις ΗΠΑ, αποτελούν την τελευταία κινηματογραφική τάση στον τρόμο που τείνει να καθιερωθεί και που στις περισσότερες των περιπτώσεων, προσφέρει καλές ταινίες.
Χάρη σε αυτές, μπορούμε να παρατηρήσουμε την αλληλεπίδραση των στοιχείων του πολιτισμού της εκάστοτε ασιατικής χώρας με τον δυτικό κόσμο.

Το The Other Side of the Door αποτελεί συμπαραγωγή ΗΠΑ και Αγγλίας με την Ινδία και όπως είναι αναμενόμενο, αντλεί αρκετά στοιχεία από την ινδική παράδοση.

Ο σκηνοθέτης Johannes Roberts δεν είναι καινούργιος στο είδος, εφόσον έχει δώσει παρόμοιες ταινίες στο παρελθόν όπως είναι το Storage 24 το 2012 και το Forest Of The Damned το 2004.
Στην προκειμένη περίπτωση, μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη ένα σενάριο που συνέγραψε μαζί με τον Ernest Riera.

Η ιστορία έχει να κάνει με μια οικογένεια, ο άντρας της οποίας (Jeremy Sisto, Robot and Frank) συλλέγει και μεταπωλεί αντίκες από την Ινδία, γεγονός που την οδήγησε στο να εγκατασταθεί μόνιμα σε αυτήν την χώρα.
Η γυναίκα του η Maria (Sarah Wayne Callies, Into the Storm) έχει ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο οποίο έχασε τη ζωή του ένα εκ των δυο της παιδιά και από τότε έχει βυθιστεί σε βαθιά κατάθλιψη, κατηγορώντας τον εαυτό της για τον θάνατό του.

Από την Ινδή υπηρέτριά τους, μαθαίνει ότι υπάρχει ένας ναός στον οποίο αν σκορπίσει τις στάχτες του γιου της και παραμείνει μέσα του με την πόρτα κλειστή, θα μπορέσει να έρθει σε επικοινωνία με το χαμένο της παιδί, έστω και για λίγο.
Υποτίθεται ότι θα ακούσει τη φωνή του γιου της πίσω από την πόρτα, ωστόσο όσο κι αν την παρακαλέσει, δεν πρέπει με τίποτα να την ανοίξει.

Όπως καταλαβαίνετε, η Maria που επιθυμεί διακαώς να μιλήσει με το νεκρό παιδί της, κάνει αυτό που της πρότεινε η υπηρέτρια, ωστόσο παραβαίνει τον όρο που της έθεσε και όταν έρχεται σε επικοινωνία με το πνεύμα του, ανοίγει την πόρτα.
Πίσω από την πόρτα δεν υπάρχει τίποτα, ωστόσο όταν επιστρέφει στο σπίτι της διαπιστώνει ότι μαζί της έχει εγκατασταθεί εντός του και το πνεύμα του γιου της.
Μόνο που αυτή τη φορά είναι κακόβουλο και επικίνδυνο.

Το πρώτο μέρος της ταινίας που παρέθεσα παραπάνω είναι αρκετά πρωτότυπο και ενδιαφέρον.
Δυστυχώς από τη στιγμή που η Maria επιστρέφει στο σπίτι της, η υπόθεση εγκλωβίζεται στα στεγανά ενός κλισεδιάρικου ghost story.

Υπάρχουν Jump scares που αν και κολλάνε άψογα με την πλοκή, δεν έχουν να δώσουν τίποτα περισσότερο από το να δικαιολογήσουν το είδος.
Κάποια από αυτά είναι σαφώς επηρεασμένα από τον Ασιατικό κινηματογράφο και συγκεκριμένα από τις ταινίες Ju-on του Shimizu και ίσως είναι τα πιο τρομακτικά της ταινίας.

Κατά τα άλλα, το The Other Side of the Door δεν διαφοροποιείται ισχυρά από τα άλλα μεταφυσικά θρίλερ του σωρού και προσφέρεται μόνο σε όσους είναι μεγάλοι φαν των μεταφυσικών θρίλερ και θέλουν να περάσουν καλά παρακολουθώντας το καθιερωμένο ghost story του σαββατόβραδου.
Ωστόσο δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι η ταινία είναι καλοφτιαγμένη, τα πολιτιστικά στοιχεία της Ινδίας είναι παρόντα εντός της και οι ερμηνείες απ’ όλο το καστ είναι συμπαθητικές.

Επίσης είναι η πρώτη φορά που είδα τη Sarah Wayne Callies σε πρωταγωνιστικό ρόλο, εφόσον μέχρι τώρα έχει εμφανιστεί μόνο ως το έτερο ήμισυ των πρωταγωνιστών σε δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές όπως το Prison Break και το The Walking Dead.
Να λοιπόν που και ως πρωταγωνίστρια τα καταφέρνει περίφημα.

Από εκεί και πέρα δεν νομίζω ότι τα όσα αφηγείται η ταινία δεν τα έχουμε ξαναδεί και ως εκ τούτου, μπορεί κανείς άνετα να την προσπεράσει χωρίς να χάσει κάτι το σπουδαίο.
Ασφαλώς εξαιρούνται οι φαν των παραδοσιακών και καλοφτιαγμένων ghost stories.

Βασίλης Γιαννάκης.