The Autopsy of Jane Doe review

Το όνομα Jane Doe αποδίδεται συνήθως από τις αρχές σε πτώμα που ανακαλύπτουν, του οποίου τα στοιχεία της ταυτότητας είναι εντελώς άγνωστα.
Οι ιατροδικαστές Austin και Tommy Tilden που είναι γιος και πατέρας, οι οποίοι ενσαρκώνονται από τους Emile Hirsch (Lone Survivor) και Brian Cox (Morgan) αντίστοιχα, κατά τη διάρκεια μιας βάρδιας ρουτίνας, έρχονται αντιμέτωποι με ένα τέτοιο πτώμα.

Η εν λόγω Jane Doe βρέθηκε από την αστυνομία μέσα σε ένα σπίτι και δεν παρουσιάζει καμία απολύτως εμφανή αιτία θανάτου.
Αρχικά το μυστήριο περιστρέφεται γύρω από το ποια είναι η μυστηριώδης Jane Doe και πώς πέθανε.

Η αυτοψία της, όπως είναι αναμενόμενο σε τέτοιες περιπτώσεις απαιτεί γερό στομάχι, ωστόσο η ταινία είναι αμιγώς μεταφυσική και ως εκ τούτου η βάση του τρόμου της βρίσκεται έξω από την ανατομία του πτώματος.

Συγκεκριμένα, την εντοπίζουμε σε μια κατάρα που συνοδεύει την νεκρή Jane Doe και που εμπλέκει τους δύο πρωταγωνιστές σε μια δυσάρεστη περιπέτεια γεμάτη από αγωνία και σασπένς.

Σκηνοθέτης είναι ο Νορβηγός André Ovredal που μας έχει δώσει το εξαιρετικό Troll Hunter και που αυτή τη φορά κάνει παπάδες με σαφώς μικρότερο μπάτζετ, κυρίως στο πρώτο μισό της ταινίας που αφορά την αυτοψία του πτώματος.

Επί τουλάχιστον μισή ώρα, παρατηρούμε την αυτοψία και τις εικασίες των ιατροδικαστών σχετικά με τα αίτια θανάτου της άγνωστης γυναίκας κι όμως, το μυστήριο είναι τόσο έντονο που απορροφά τον θεατή και κρατάει το ενδιαφέρον του αμείωτο.

Όταν όμως αρχίζει η κατάρα που συνοδεύει το πτώμα να ενεργοποιείται, η ταινία αυτομάτως μετατρέπεται σε ένα κλασικότερο και σαφώς πιο κλισεδιάρικο μεταφυσικό θρίλερ τύπου The Conjuring και το μόνο στοιχείο που το διαφοροποιεί από τον σωρό, είναι η πρωτότυπη ιδέα του.
Κατά τα άλλα, τα κλισέ δίνουν και παίρνουν, μέχρι το φινάλε, το οποίο εμένα προσωπικά δεν μου προξένησε καμία έκπληξη.

Η ερμηνεία του Brian Cox ως πιο έμπειρου και «ψημένου» ιατροδικαστή σε σχέση με τον γιο του είναι εξαιρετικά πειστική, παρόλο που στο βωμό του να αποδοθεί σωστά, το σενάριο προβαίνει σε κάποιες εκπτώσεις και παραδοχές, που με ενόχλησαν.

Κατ’ αρχήν στο πρώτο μισό –που είναι σαφώς πιο ατμοσφαιρικό και «καλλιτεχνικό» από το δεύτερο- ο ιατροδικαστής αυτός δεν εκπλήσσεται όσο ο θεατής από τις εξαιρετικά ασυνήθιστες ιδιότητες του πτώματος, γιατί όπως ισχυρίζεται «τις έχει δει ξανά σε παρόμοιες περιπτώσεις».

Αυτό ακριβώς επικαλείται ακόμη και όταν διαπιστώνει πως παρά το γεγονός ότι τα χέρια και τα πόδια της Jane Doe είναι σπασμένα, δεν φέρουν ούτε το παραμικρό μελάνιασμα ή άλλο ίχνος βίας πάνω τους, ενώ η γλώσσα της είναι κομμένη, που σημαίνει ότι έχει υποβληθεί σε βασανισμό.

Από εκείνη κιόλας τη στιγμή συνειδητοποιούμε ότι το πτώμα φέρει κάτι το μεταφυσικό πάνω του, αλλά ο χαρακτήρας του Cox προσπαθεί να το εξηγήσει με τη λογική και κάπου μας βγάζει από το κλίμα και επιχειρεί να μας προσγειώσει, κάτι που με τίποτα δεν το επιθυμούμε σε εκείνη τη φάση.

Προς το τέλος, ο ίδιος ο χαρακτήρας λύνει το μυστήριο της κατάρας, δίχως να έχει το πραγματικό στοιχείο για να στηρίξει τα όσα λέει.
Είναι σαν να τον εκβιάζουν οι σεναριογράφοι να πει μια θεωρία στα γρήγορα προκειμένου να κλείσει η ταινία χωρίς ερωτήματα.

Αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι που το The Autopsy of Jane Doe δεν με εντυπωσίασε όσο εντυπωσίασε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού.
Οφείλω ωστόσο να παραδεχτώ ότι είναι μια αξιόλογη προσπάθεια και ότι δεν με κούρασε ούτε στιγμή, παρά τις σεναριακές του τρύπες.
Ίσως αξίζει να του δοθεί μια ευκαιρία.

Βασίλης Γιαννάκης.