Train to Busan review

Το τελευταίο διάστημα σπάνια βλέπουμε κάτι φρέσκο στον τομέα του zombie-apocalypse.

Το Train to Busan του Sang-ho Yeon ήρθε για να ταράξει τα νερά (με την καλή έννοια) και να αποτελέσει μια από τις πιο σπουδαίες παραγωγές του 2016.
Μιλάμε για δύο ολόκληρες ώρες γεμάτες από δράση, σασπένς και μελόδραμα που συνθέτουν μια άκρως ψυχαγωγική εμπειρία.

Ο Sok-woo (Yoo Gong, The Suspect) μαζί με την κόρη του Soo-ahn (Soo-an Kim) επιβιβάζονται σε ένα τρένο που πηγαίνει από τη Σεούλ προς το Busan.
Την ίδια στιγμή ξεσπάει το zombie apocalypse σε όλη τη Νότια Κορέα και σύντομα βρίσκονται να συνταξιδεύουν με ανθρωποφάγους νεκροζώντανους.

Όπως συμβαίνει στις περισσότερες ταινίες της Νότιας Κορέας, η βαθιά ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι που κερδίζει τις εντυπώσεις και που δένει καταπληκτικά με την αγωνία και τον τρόμο.
Υπάρχουν ήρωες με τους οποίους ο καθένας μας μπορεί να ταυτιστεί και που η απώλειά τους καταλήγει να είναι δυσβάσταχτη ακριβώς γιατί δενόμαστε μαζί τους.

Παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας λαμβάνει χώρα μέσα στο τρένο, τα σκηνικά που χρησιμοποιούνται είναι μεγάλης κλίμακας και οι επί μέρους καταστροφές και επιδρομές νεκροζώντανων είναι τέτοιου μεγέθους που την κάνουν να ξεπεράσει τα όρια του b-movie και να αγγίξει αυτά μιας υπερπαραγωγής.

Τα ζόμπι είναι πολύ ζόρικα και δύσκολα, εφόσον είναι από αυτά που τρέχουν το 100άρι μέσα σε λίγα λεπτά, και ο συντελεστής δυσκολίας ανεβαίνει ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι κανείς από τους πρωταγωνιστές δεν έχει όπλο.

Το μόνο αδύναμο σημείο των αφηνιασμένων νεκρών είναι ότι δεν επιτίθενται το θύμα τους όταν αυτό ξεφεύγει από το οπτικό τους πεδίο, ένα εύρημα που αξιοποιείται πολύ σωστά στην ταινία και που της προσδίδει μια ατμόσφαιρα ενός ιδιότυπου κρυφτού.

Οι ανθρώπινες σχέσεις αποδίδονται πολύ καλά και αναμένεται ότι θα αγγίξουν τις ευαίσθητες καρδιές, ωστόσο υπάρχουν και χαρακτήρες τόσο εκνευριστικοί που θα θες να σπάσεις την οθόνη για να τους δείρεις.
Όλα αυτά συνοδεύονται από σκηνές καλοφτιαγμένης δράσης από αυτές που συναντούμε συνήθως σε ταινίες με τρένα και ποτέ δεν τις βαριόμαστε.

Το μόνο παράπονό μου έγκειται στο υπερβολικά παρατεταμένο για τα γούστα μου τελευταίο δεκάλεπτο, το οποίο κατά τη γνώμη μου υπάρχει μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει την καθιερωμένη μεγάλη διάρκεια μιας νοτιοκορεάτικης παραγωγής.
Αν διαρκούσε κάπως πιο λίγο, θα μιλούσαμε σίγουρα για ένα αριστούργημα του είδους.

Όπως και να έχει όμως, το Train to Busan εγγυάται μια αξέχαστη προβολή, είναι καλοφτιαγμένο και κατορθώνει να κερδίσει ακόμη και τους πιο απαιτητικούς ζομπο-φαν.

Βασίλης Γιαννάκης.