Den of Darkness review

Όταν κάποιος είναι φαν των ταινιών τρόμου, εξασφαλίζει ένα καλό που τον ωφελεί και ένα κακό που τον βλάπτει.
Το καλό είναι ότι σε αντίθεση με τους φαν των άλλων ειδών, έχει την πολυτέλεια να βλέπει δεκάδες ταινίες κάθε χρόνο, εφόσον κατά κανόνα ο τρόμος απαιτεί χαμηλό προϋπολογισμό (σπάνια περιλαμβάνει εκρήξεις και καταστροφές) και επομένως η πληθώρα της παραγωγής του είναι μεγάλη.

Το κακό είναι ότι αυτή η πληθώρα της παραγωγής έχει ως συνέπεια να αναγκάζεται να παρακολουθεί και σαβούρες μαζί με τις καλές ή μέτριες ταινίες.
Το Den of Darkness είναι μια κακή ταινία τρόμου.

Όχι διαχρονικά κακή, με την έννοια ότι αν την έβλεπα πριν καμιά δεκαετία θα έλεγα ότι ο σκηνοθέτης «έχει δυνατότητες» και ότι «είναι πολλά υποσχόμενος για το μέλλον», αν και θα αναγνώριζα το γεγονός ότι είναι βαρετή και αδιάφορη.
Προκειμένου να εξηγήσω το πόσο βαρετή είναι, θα περιγράψω το πώς τη βίωσα.

Στα 20 πρώτα λεπτά παρακολουθούμε την Hellen (Monika Tilling) να μεμψιμοιρεί και να οδύρεται για το γεγονός ότι έμεινε τυφλή και τον σύζυγό της τον Arthur (Eric Giancoli) να προσπαθεί μάταια να την παρηγορήσει.

Κάποιος ίσως θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι αυτό το 20λεπτο αποσκοπεί στο να «στήσει τους χαρακτήρες» και η αλήθεια είναι ότι το προσπαθεί με τον πλέον βαρετό τρόπο.
Αυτό όμως αποτελεί και το πιο ολέθριο σφάλμα του έργου.

Θέλω να πω ότι όταν το έργο ονομάζεται «Den of Darkness» έχω την απαίτηση να με πείσει σχετικά γρήγορα ότι δεν πρόκειται να αποδειχτεί άλλο ένα ghost story του σωρού, γιατί κακά τα ψέματα, τελευταία αυτή η φόρμουλα αναπαράγεται με καρμπόν σενάρια που αποτελούν «μια από τα ίδια» και έχει καταντήσει βαρετή.

Πράγματι, κάποια στιγμή βλέπουμε μια σκιά να περνάει πίσω από τη Hellen και αρχίζει να ψυλλιάζεται ότι δεν είναι μόνη στο σπίτι.
Ακολουθούν άλλα 20 ολόκληρα λεπτά που βλέπουμε τη Hellen να προσπαθεί να εξοικειωθεί με την τύφλωσή της και το πώς περνάει τη ρουτίνα της με τον σύζυγό της.

Δεν υπερβάλλω: 40 ολόκληρα λεπτά μετά την αρχή της ταινίας, δεν συμβαίνει ΤΙΠΟΤΑ απολύτως που να δικαιολογεί τον τίτλο της.
Σαν να μην έφτανε αυτό, όταν ανακαλύπτουμε τον λόγο που η Hellen έχασε το φως της – και που υποτίθεται ότι αποτελεί το μεγάλο μυστήριο που θα έπρεπε να μας απασχολεί από την αρχή της ταινίας για να μην βαρεθούμε- αυτός είναι ό,τι πιο ανόητο και επιπόλαιο θα μπορούσε να υπάρξει.

Ακόμη κι όταν το ανούσιο δράμα περνάει σε πιο horror περιοχές, ευχόμουν να μην το είχε κάνει ποτέ, εφόσον περιλάμβανε από τα πιο άνευρα και ανέμπνευστα scares που έχω δει σε ταινίες.
Και το ίδιο μοτίβο συνεχίζεται: Μέχρι ένα τέταρτο πριν το τέλος, παρακολουθούμε κατά κύριο λόγο το πώς περνάει τη μέρα της η Hellen και ο σύζυγός της.

Θα μπορούσε ακόμη και αυτή η επιλογή να έχει κάποιες αρετές, ωστόσο οι ερμηνείες απ’ όλο το καστ είναι υπερβολικά ερασιτεχνικές και οι κακογραμμένοι διάλογοι τις καθιστούν ακόμη πιο ερασιτεχνικές.
Η όλη προσπάθεια μου έδωσε την εντύπωση μιας πρώτης σκηνοθετικής δουλειάς από κάποιον που μόλις έχει βγάλει τη σχολή κινηματογράφου.

Σκεφτείτε την έκπληξή μου, όταν διαπίστωσα ότι το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι μιας γυναίκας, της Sandra Lindo, η οποία θα μπορούσε τουλάχιστον να έχει το ελαφρυντικό της πρώτης απόπειρας.
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι τώρα τελευταία, οι περισσότερες από τις καλύτερες ταινίες τρόμου προέρχονται από πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες, επομένως ο πήχης έχει ανέβει αρκετά.

Ακόμη και στο τέλος που υπάρχουν κάποιες αποκαλύψεις και που έστω και πριν τη λήξη το Den of Darkness πάει να πάρει μπρος, η κορύφωσή του παρέχεται με τον πλέον αδιάφορο τρόπο.

Εν τω μεταξύ πώς είναι δυνατόν η Hellen να συμπεριφέρεται σαν εντελώς τυφλή και στα πλάνα που βλέπουμε μέσα από τα μάτια της να φαίνεται ότι μπορεί να διακρίνει αρκετά πράγματα από τον περιβάλλοντα χώρο;
Άλλο ένα «μυστήριο» της ταινίας, υποθέτω.

Για το τέλος έχω αφήσει ένα σχόλιο που αξίζει να συζητηθεί:
Τον τελευταίο καιρό που παρατηρείται έξαρση του φεμινισμού, έχει ενοχοποιηθεί από τις φεμινίστριες η μεγάλη διαφορά ηλικίας στα ζευγάρια που πρωταγωνιστούν στις ταινίες.

Λένε ότι όταν ο άντρας είναι πολύ μεγαλύτερος από τη γυναίκα, αυτό θεωρείται σεξισμός.
Εγώ πάλι είμαι της παλιάς σχολής και θεωρώ ότι η διαφορά ηλικίας δεν παίζει ρόλο όταν υπάρχει ο έρωτας, αλλά δεν μπόρεσα να παραβλέψω ότι από την αρχή κιόλας της ταινίας, η Hellen θα μπορούσε άνετα να είναι κόρη του Arthur.

Αυτό που μου κακοφάνηκε είναι ότι σε μία εποχή που ενοχοποιείται η διαφορά ηλικίας στις ταινίες γιατί τάχα «δημιουργεί κακά πρότυπα», έρχεται μια γυναίκα σκηνοθέτης που φτιάχνει μια ταινία με τη γυναίκα να είναι γύρω στα 20, τον άντρα να κοντεύει τα 50 και κανείς δεν «πέφτει να τη φάει».

Βέβαια στο τέλος εξηγείται η επιλογή αυτή, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και αποδεικνύεται ότι υπήρχε σοβαρός λόγος που την έκανε η δημιουργός.
Τελικά το ζεύγος εμφανίζει μια τέτοια διαφορά ηλικίας, καθώς η σκηνοθέτης επιλέγει να συστρατευτεί με την άποψη που έχουν οι φεμινίστριες.

Περισσότερα δεν θα πω για να μην χαλάσω τη μία και μοναδική έκπληξη που επιφυλάσσει το σενάριο.
Καταλήγω λέγοντας ότι το Den of Darkness δεν έχει καμία σχέση με τον τίτλο του και αποτελεί μια άνευρη, ερασιτεχνική και κυρίως ΒΑΡΕΤΗ απόπειρα, ώστε να καθίσταται δύσκολη η θέαση του.

Αν θέλετε να δείτε μια ταινία τρόμου από γυναίκα σκηνοθέτη που να βλέπεται, προτιμήστε καλύτερα το Hollow Creek της Guisela Moro που επίσης κυκλοφόρησε φέτος.

Βασίλης Γιαννάκης.