Blood Father: Βίαιη Δικαιοσύνη - Blood Father review

Ο σκηνοθέτης Jean-François Richet έχει καθιερωθεί προσφέροντας κυρίως αστυνομικές περιπέτειες δράσης, όπως το Assault on Precinct 13 (2005), επομένως όποιος τον έχει παρακολουθήσει, ξέρει τι να περιμένει από την καινούργια του δουλειά.

Παρακολουθούμε τον Mel Gibson (Machete Kills) στον αυτοσαρκαστικό ρόλο της καριέρας του, εφόσον αυτή τη φορά ενσαρκώνει λίγο πολύ… τον εαυτό του.
Υποδύεται τον Link, έναν πρώην κατάδικο που στο παρελθόν είχε καταστρέψει τη ζωή του από το ποτό –γεγονός που φωτογραφίζει τις δυσάρεστες εμπειρίες που είχε ο ίδιος ο ηθοποιός από την κακή αυτή συνήθεια.

Ο Link προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή του κατοικώντας σε ένα τροχόσπιτο μέσα στην έρημο και φιλοτεχνώντας τατουάζ πάνω σε διάφορους πελάτες.
Η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε να συναντήσει την χαμένη του κόρη (Erin Moriarty, The Watch), η οποία έχει μπλεξίματα γιατί έχει σκοτώσει έναν έμπορο ναρκωτικών.

Την παίρνει υπό την προστασία του καθώς θεωρεί ότι έχει χρέος απέναντί της και σύντομα βρίσκονται οι δυο τους να καταδιώκονται από ολόκληρη τη συμμορία του αρχιμαφιόζου.
Από εκεί και πέρα τον παρακολουθούμε να καταπατά όλους τους όρους της αποφυλάκισής του προκειμένου να την προστατεύσει από τους κακοποιούς σε μία διαρκή καταδίωξη γεμάτη σασπένς.

Ο Mel Gibson αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι είναι χαρισματικός και ότι μπορεί ακόμη να προσφέρει σκηνές εντυπωσιακής δράσης, πυροβολώντας και σπάζοντας τα κεφάλια των κακών που συναντά στο διάβα του.

Με μία κινηματογράφηση που θυμίζει παλιές καλές στιγμές του Sergio Leone, ο Jean-François Richet προσφέρει άφθονο δράμα και συγκίνηση σε πλήρη ισορροπία με τη δράση και με έναν ρυθμό που δεν κουράζει τον θεατή.
Οι διάλογοι είναι καλοδουλεμένοι και το καστ εντυπωσιακά επιτυχημένο.

Το στοιχείο της αυτοκριτικής του Mel Gibson είναι διάχυτο, καθώς πέρα από την περιπέτεια με το ποτό, η ταινία περιλαμβάνει σκηνές που σατιρίζουν τις απόψεις που είχε στο παρελθόν για τις μειονότητες και υπογραμμίζουν το γεγονός ότι έχει πλέον μετανιώσει.

Παρά το γεγονός ότι η ιδέα δεν είναι ό,τι πιο πρωτότυπο έχουμε δει σε ταινίες δράσης, ο Gibson καταφέρνει να της προσδώσει μια πιο προσωπική διάσταση, αυτή του ήρωα που έρχεται αντιμέτωπος με τις αμαρτίες του παρελθόντος και εξιλεώνεται γι’ αυτές.

Είναι ένας αντιήρωας που καταλήγει να γίνει ήρωας προκειμένου να προστατεύσει την κόρη του και επομένως καταφέρνει να απαγκιστρωθεί από τον ρόλο του «κακού» στον οποίο είχε καταδικαστεί εδώ και αρκετά χρόνια προκειμένου να πληρώσει για τα λάθη του –και που εκτός των άλλων μια τέτοια μεταχείριση τον αδικεί.

Η ερμηνεία της Moriarty είναι επίσης εντυπωσιακή και πείθει τον θεατή ότι είναι πράγματι μια παραστρατημένη έφηβη, αλλά υπάρχουν και εντυπωσιακοί β’ ρόλοι όπως αυτοί του William H. Macy (Room) και του Michael Parks (We Are What We Are).

Ασφαλώς υπάρχει άφθονη βία, πιστολίδι, καταδιώξεις, εκρήξεις μικρής κλίμακας, όλα σκηνοθετημένα με φυσικές μεθόδους και αρκετά καλές χορογραφίες μάχης.
Το δραματικό στοιχείο ωστόσο έρχεται σε πρώτο φόντο έτσι ώστε να γλυκαίνει αρκετά τα παραπάνω στοιχεία, σε σημείο μάλιστα μου να μην μπορώ να το συστήσω σε όσους θέλουν να παρακολουθήσουν «ξερή δράση».

Οι ταινίες δράσης, είναι η αμέσως επόμενη αγαπημένη μου επιλογή μετά τις ταινίες τρόμου και χαίρομαι που παρά το γεγονός ότι τελευταία δεν είναι στα φόρτε τους λόγω αντικατάστασής τους από ταινίες άλλων ειδών (βλέπε superhero), βγαίνουν ακόμη ταινίες σαν το Blood Father για να ξυπνούν μέσα μας τη νοσταλγία από τις πιο ένδοξες στιγμές των 80's και των 90's.

Βασίλης Γιαννάκης.