Σφαγείο - Abattoir review

Μια ταινία που φέρει την υπογραφή του Darren Lynn Bousman, ενός δημιουργού που καθιερώθηκε με τα Saw 2, 3, 4 και συνέχισε με καλτ παραγωγές όπως το Repo! The genetic opera (2008) και το 11-11-11 (2011).

Αυτή τη φορά μας προσφέρει ένα μεταφυσικό θρίλερ (είδος που είναι πολύ της μόδας τελευταία) σε ένα σενάριο του Christopher Monfette, το οποίο προσπαθεί να πρωτοτυπήσει σε σχέση με τα άλλα.

Στο Abattoir η Julia Talben (Jessica Lowndes, Altitude), μια φιλόδοξη ρεπόρτερ, πληροφορείται ότι η τριμελής οικογένεια της αδελφής της έχει μακελευτεί στο σπίτι της από κάποιον τύπο που «άκουγε φωνές».

Λίγο αργότερα, το σπίτι αγοράζεται από κάποιον άγνωστο, ο οποίος το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να ξεχειλώσει (κυριολεκτικά) το δωμάτιο όπου διαδραματίστηκε η τριπλή δολοφονία.

Με τη βοήθεια του φίλου της του αστυνόμου Declan Grady (Joe Anderson, Horns), η Julia ανακαλύπτει ότι ο παράξενος αγοραστής προβαίνει συστηματικά σε αγορές σπιτιών όπου γίνονται δολοφονίες και αφαιρεί από μέσα τους τα δωμάτια που αποτέλεσαν τη σκηνή τoυ εγκλήματος.

Όσο πρωτότυπη φαίνεται η ιδέα με την πρώτη ματιά, άλλο τόσο πρωτότυπη είναι και η έκβασή της, επομένως θεωρητικά τουλάχιστον θα μπορούσαμε να έχουμε ένα ολόφρεσκο μεταφυσικό θρίλερ που διαφοροποιείται από τα κλισέ του είδους.
Το αποτέλεσμα ωστόσο είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτριο.

Από την αρχή κιόλας, το Abattoir προσπαθεί να δικαιολογήσει το γεγονός ότι τα σπίτια στα οποία έχουν πραγματοποιηθεί οι δολοφονίες πωλούνται πολύ γρήγορα και το κάνει με ένα πολύ βιαστικό και άτσαλο exposition.

Παρακολουθούμε τους ήρωες να πληροφορούνται με λόγια πράγματα που θα ήταν καλύτερο να μας παρουσιαστούν με πλάνα, αλλά αυτό δεν δύναται να συμβεί στον πεπερασμένο κινηματογραφικό χρόνο.

Από εκεί και πέρα, όσο περισσότερο λύνεται το μυστήριο, τόσο περισσότερες είναι οι αποκαλύψεις, μόνο που αντί να συγκλονίζουν, προκαλούν χασμουρητά με την κακή εκτέλεσή τους.

Το Abattoir δίνει την εντύπωση ότι είναι πολύ πιο πολύπλοκο απ’ ότι χρειαζόταν προκειμένου να γίνει ενδιαφέρον και από αυτή την άποψη ίσως θα ήταν καλύτερο να γίνει λογοτεχνικό σύγγραμμα παρά ταινία.

Περιέχει πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες, που περισσότερο «λέγονται» παρά «δείχνονται», με αποτέλεσμα να χάνουν την οποιαδήποτε επίδραση έχουν πάνω στον θεατή.

Και ενώ λες ότι τουλάχιστον η κορύφωση ίσως θα αποζημιώσει για τη μέτρια εκτέλεση, όταν αυτή επέρχεται στο τέλος, κάνει τα πράγματα χειρότερα απ’ ότι είναι, καθώς σε βομβαρδίζει με τόνους ψεύτικου και μη τρομακτικού CGI που επιβεβαιώνει ότι έχασες το χρόνο σου παρακολουθώντας τη.

Αξίζει να σημειώσω ότι στο 11-11-11 και στο Repo! θεωρούσα ότι ο Bousman αδικήθηκε από το κοινό, ίσως γιατί έχοντας ξεκινήσει από τα Saw μπαίνει σε σύγκριση με τον James Wan, ο οποίος είναι σαφώς καλύτερος σκηνοθέτης.
Αυτή τη φορά όμως δεν διασκέδασα καθόλου με την ταινία του και τη θεωρώ ως μια κακή επιλογή.

Ωστόσο αν έχετε την περιέργεια να δείτε για ποιο λόγο κάποιος συλλέγει δωμάτια στα οποία έχουν γίνει φόνοι, αξίζει να της δώσετε μια ευκαιρία.

Βασίλης Γιαννάκης.