Shelley review

Η Elena (Cosmina Stratan) είναι μια νεαρή Ρουμάνα που μεταβαίνει στη Δανία προκειμένου να δουλέψει σαν οικιακή βοηθός για ένα ζευγάρι, την Louise (Ellen Dorrit Petersen) και τον Kasper (Peter Christoffersen).
   
Μεταβαίνει λοιπόν στην κατοικία τους, η οποία είναι απόμερη και απαλλαγμένη από οποιαδήποτε τεχνολογικά μέσα, ακόμη και από τον ηλεκτρισμό, γιατί το ζεύγος επιθυμεί να ζει σε επαφή με τη φύση.
  
Σύντομα, η νεαρή οικιακή βοηθός, αναπτύσσει μια οικειότητα με την οικοδέσποινα Louise, η οποία τελικά της εξομολογείται ότι δεν μπορεί να κυοφορήσει και αυτός ήταν ο λόγος που αυτή και ο σύζυγός της δεν έχουν παιδιά.
  
Της κάνει λοιπόν την πρόταση να γίνει παρένθετη μητέρα και να φέρει στον κόσμο το παιδί που πάντα επιθυμούσε.
Το οικονομικό αντάλλαγμα που προτείνει είναι δελεαστικό για την Elena και έτσι δέχεται τελικά να κυοφορήσει το παιδί της Louise.

Πρόκειται για το πρώτο έργο μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη Ali Abbasi, το οποίο δίνει μια φρέσκια πνοή στα λεγόμενα «θρίλερ εγκυμοσύνης», καθώς εισάγει σε αυτά το ζήτημα της παρένθετης μητρότητας, τους κινδύνους που ελλοχεύει, αλλά και τις μεγάλες αλλαγές που μπορεί να επιφέρει στην καθημερινότητα ενός ζευγαριού.
  
Όλα αυτά τίθενται κάτω από ένα αλληγορικό πρίσμα, το οποίο σε πολλά σημεία αφήνει την ερμηνεία των γεγονότων στην κρίση του θεατή.
Υπάρχουν όμως κάποιες σταθερές που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, όπως για παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίο ο Abbasi επιστρατεύει το στοιχείο της ασθένειας.

Στην αρχή βλέπουμε ότι η Louise είναι άρρωστη. 
Όταν όμως η Elena δέχεται να γίνει παρένθετη μητέρα του παιδιού της, η  Louise γίνεται υγιής και ευδιάθετη.

Φαίνεται όμως πως η Elena δεν έχει καμία αγάπη για το παιδί που κυοφορεί μέσα της και αντιμετωπίζει τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης της σαν μία αρρώστια.
Σύντομα αρρωσταίνει πραγματικά και θεωρεί το παιδί που αναπτύσσεται μέσα της σαν ένα παράσιτο, γι’ αυτό και θέλει να το βλάψει.

Αργότερα βλέπουμε και τον Kasper να αρρωσταίνει και η ασθένειά του  έχει επίσης μια αλληγορική σημασία.
Να λοιπόν που το πάντρεμα του κινηματογράφου τρόμου με την art house αισθητική που γίνεται τα τελευταία χρόνια, μπορεί να προσφέρει πολλές πρωτότυπες ιστορίες.

Έχω παρατηρήσει ωστόσο ότι πολλές φορές η αισθητική αυτή βαίνει εις βάρος του σασπένς, το οποίο καλώς ή κακώς αποτελεί βασικό συστατικό στα θρίλερ.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει καθόλου σασπένς ή αγωνία για την έκβαση της ταινίας.
Και μοιραία προκύπτει το ερώτημα αν υπάρχει τουλάχιστον το στοιχείο της ατμόσφαιρας.

Παρά το γεγονός ότι το πρωταγωνιστικό ζεύγος ζει σε ένα σπίτι που φωτίζεται μονάχα από λάμπες πετρελαίου, το στοιχείο αυτό δεν αξιοποιείται από τον σκηνοθέτη επαρκώς και επομένως είναι μάλλον περιττό.

Επιπλέον η ταινία κάνει μια κουραστική κοιλιά στη μέση, η οποία για τον θεατή που δεν γνωρίζει πού σκοπεύει να καταλήξει, καταντά κουραστική, ακόμη και ανυπόφορη σε πολλά σημεία.

Αντίθετα σε πολλά άλλα πρόσφατα δείγματα της art house αισθητικής, όπως για παράδειγμα το The Witch του Eggers, υπάρχουν ευρήματα που μπορούν να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή παρά τον αργό τους ρυθμό.

Το Shelley δεν φαίνεται να το καταφέρνει αυτό και επομένως μοιραία ο αριθμός των θεατών που αναμένεται να κερδίσει είναι αρκετά περιορισμένος.
Ωστόσο δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την φρεσκάδα και την πρωτοτυπία που προσφέρει στα θρίλερ εγκυμοσύνης.

Βασίλης Γιαννάκης.

Release Dates:
14 February 2016 (Berlin)
22 July 2016 (Fantasia)
29 July 2016 (USA)