Phantasm Ravager review

Θα μπορούσε άνετα να λέγεται και “Phantasm 5” εφόσον αποτελεί την πέμπτη ταινία του ομώνυμου franchise που φέρει την υπογραφή του Don Coscarelli.
Η σειρά ταινιών ξεκίνησε το 1979 και αφορά τα έργα και ημέρες μιας παράξενης οντότητας που ονομάζεται Ψηλός Άντρας (Tall Man).

Τον υποδύεται έξοχα ο Angus Scrimm (John Dies In The End), σε βαθμό που ακόμη και σήμερα (που έχει πεθάνει χωρίς να προλάβει να δει το Phantasm, Ravager στις αίθουσες), πολλοί είναι που τον έχουν ταυτίσει με τον ρόλο.

Ο Tall Man έχει έρθει στην Γη από μια άλλη διάσταση και παριστάνει έναν συνηθισμένο νεκροθάφτη.
Στην πραγματικότητα όμως ξεθάβει τα πτώματα των νεκροταφείων στα οποία εργάζεται και τα μετατρέπει με κάποια παράξενα πειράματα που κάνει πάνω τους σε τερατώδεις νάνους, προκειμένου να τα στείλει στη δική του διάσταση, όπου η βαρύτητα είναι μεγαλύτερη και απαιτεί οι κάτοικοί της να έχουν μικρότερο ύψος.

Επίσης τον υπηρετούν κάποιες ιπτάμενες μεταλλικές σφαίρες που είναι εξοπλισμένες με τρυπάνια και μαχαίρια.

Τα σχέδια του Tall Man προσπαθούν συνεχώς να σταματήσουν τρεις άντρες: Ο Mike (A. Michael Baldwin), που όταν ξεκινάει το franchise είναι ακόμη μικρό παιδί, ο Jody (Bill Thornbury) και ένας οικογενειακός φίλος τους, ο παγωτατζής που ονομάζεται Reggie (Reggie Bannister), και που από κάποιο σημείο κι έπειτα μετατρέπεται στον απόλυτο πρωταγωνιστή της σειράς.

Η σειρά έχει χαρακτηριστεί ως μία από τα πιο «πειραματικά» πονήματα που έχουν προβληθεί ποτέ στις αίθουσες των ΗΠΑ, καθώς αν εξαιρέσουμε την πρώτη ταινία που είναι κατά βάση τρόμου, οι υπόλοιπες συνδυάζουν το στοιχείο αυτό με την επιστημονική φαντασία, το fantasy αλλά και πολλά στοιχεία δράσης.
Επομένως είναι ταινίες «για όλα τα γούστα».

Ωστόσο πολλές φορές ο σουρεαλισμός που διέπει τη γραφή και την κινηματογράφηση του Coscarelli αφήνει πολλά σημεία τα οποία είναι ανοιχτά σε ερμηνείες από τον θεατή και ακόμη κι όταν δίνει απαντήσεις, αυτές συνοδεύονται από ακόμη πιο πολλά ερωτήματα.

Αν λοιπόν δεν σας αρέσουν οι ταινίες που είναι αμφίσημες ως προς τα γεγονότα που παρουσιάζουν, δεν θα σας συνιστούσα να δείτε μια τέτοια σειρά.
Αν ωστόσο δεν έχετε τέτοιο πρόβλημα και επιθυμείτε να δείτε ταινίες που συνδυάζουν σε ιδανικά μερίδια όλα τα κινηματογραφικά είδη, θα διαπιστώσετε ότι εδώ υπάρχει κάτι πολύ καλό.

Είναι γεγονός ότι η σειρά έπεσε αισθητά στην τέταρτη ταινία, όπου κάποιες εξηγήσεις προσγείωσαν απότομα το κοινό και τα προβλήματα της παραγωγής μείωσαν αισθητά το μπάτζετ.
Βλέποντας όμως κανείς τις ταινίες της back-to-back, δεν νομίζω ότι θα έχει κάποιο πρόβλημα, εφόσον θα τις αντιμετωπίσει σαν μια ενιαία ιστορία.

To Phantasm Ravager αποτελεί το αδιαμφισβήτητο κλείσιμο της ιστορίας αυτής και ένας από τους λόγους που άργησε να προβληθεί είναι ότι ο Coscarelli είχε την απαίτηση να του δοθεί μεγάλο μπάτζετ προκειμένου να την πραγματοποιήσει, έτσι ώστε να ολοκληρώσει το έπος του με ένα υπερθέαμα υψηλών προδιαγραφών.

Όπως βλέπουμε στο πέμπτο Phantasm όμως, διαπιστώνουμε ότι η επιθυμία ως προς το μπάτζετ δεν πραγματοποιήθηκε (είναι ένα b-movie όπως οι προηγούμενες) ωστόσο η τεχνολογία του CGI βοήθησε σε κάποιο βαθμό να δημιουργηθούν κάποιες συμπαθητικές (αν και εμφανώς ψεύτικες) σκηνές κορύφωσης.

Στο τέλος όμως, η συγκίνηση που προκαλείται από το κλείσιμο της ιστορίας είναι τέτοια που θα κάνει τους φαν της σειράς να παραβλέψουν τις όποιες αδυναμίες της.

Μία από αυτές τις αδυναμίες που δεν μπορώ να παραβλέψω, είναι το γεγονός ότι από το τέλος της τρίτης ταινίας κιόλας δημιουργούνται κάποια ερωτήματα που ακόμη και στο Ravager «μπαίνουν κάτω από το χαλί» αντί να δοθούν σε αυτά πειστικές εξηγήσεις, αλλά όπως προείπα το στοιχείο του σουρεαλισμού είναι ούτως ή άλλως διάχυτο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το Ravager είναι η μοναδική ταινία της σειράς που δεν σκηνοθετήθηκε από τον Coscarelli, αλλά από τον David Hartman, ο οποίος βασίστηκε σε ήδη υπάρχοντα κείμενα του Coscarelli για να γράψει και το σενάριο.

Ασφαλώς ο μεγάλος πρωταγωνιστής είναι ο Reggie (Reggie Bannister), ο οποίος εδώ και αρκετές ταινίες έχει έρθει σε πρώτο πλάνο σε σχέση με τους δύο συντρόφους του, οι οποίοι απλώς υποβοηθούν την πλοκή και έχει καταστεί συμπαθής στους φαν.

Το Phantasm Ravager αποτελεί ένα αξιοπρεπές τέλος σε ένα πανέμορφο ταξίδι που ξεκίνησε το 1979, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι του λείπουν τα προβλήματα.
Στο χέρι μας είναι –εφόσον είμαστε πραγματικοί φαν- να του τα συγχωρήσουμε.

Βασίλης Γιαννάκης.