Μην Ανασαίνεις - Don‘t Breathe review

To 2013, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Fede Alvarez άφησε το σημάδι του με το remake του κλασικού θρίλερ του Sam Raimi, Evil Dead, το οποίο «έσπασε» το box office με σχεδόν $ 100 εκατομμύρια κέρδος και έναν προϋπολογισμό $ 17 εκατομμυρίων !

Στην νέα του ταινία, το «Μην Ανασαίνεις», εξερευνά ένα διαφορετικό αλλά εξίσου τρομαχτικό πεδίο.
Τρεις φίλοι κάνουν διάρρηξη στο σπίτι ενός τυφλού ερημίτη (Stephen Lang, Officer Down), σίγουροι ότι θα είναι μια εύκολη αρπαχτή.
Τελικά καταλήγουν εγκλωβισμένοι σε μια πάλη με το θάνατο.

«Τους λείπει μια βασική πληροφορία» λέει ο σκηνοθέτης.
«Ότι αυτός ο άντρας είναι ασυνήθιστα ευρηματικός και εντελώς αδίστακτος, σε σημείο που μοιάζει υπεράνθρωπος.
Δεν θα τους αφήσει να πάρουν τα λεφτά χωρίς να παλέψει μέχρι θανάτου».

Η βασική διαφορά με το Evil Dead που γίνεται γρήγορα αισθητή, είναι ότι αυτή τη φορά ο Alvarez μαζί με τον συν-σεναριογράφο Rodo Sayagues δεν βασίζονται καθόλου στο στοιχείο του gore, αλλά δημιουργούν ένα θρίλερ «περιορισμένου χώρου» επιστρατεύοντας τα κατάλληλα σεναριακά ευρήματα και την κατάλληλη ατμόσφαιρα προκειμένου να διατηρήσουν το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο.

Και το καταφέρνουν μια χαρά, αν αναλογιστεί κανείς τη θερμή υποδοχή που είχε το άνοιγμα της ταινίας στις αμερικάνικες αίθουσες, αλλά και το γεγονός ότι κέρδισε ακόμη και εμένα, που όπως έχω πει πολλές φορές δεν είμαι καθόλου φαν των home invasion.

Αν μπορούσα να συνοψίσω τα σεναριακά δάνεια του Don ‘t Breathe σε μία μόνο πρόταση, θα έλεγα ότι αποτελεί μια μίξη των καλύτερων στοιχείων του Hush (2016) (γι'αυτό το Hush μιλάμε) με το The Collector (2009).

Οι σκηνές που σφύζουν από σασπένς διαδέχονται η μία την άλλη και εξακολουθούν να βομβαρδίζουν τον θεατή ακόμη κι όταν πιστέψει ότι όλα έχουν τελειώσει.

Αξίζει να σημειώσω ότι τα τελευταία 20 λεπτά ανεβάζουν αισθητά την ταινία, καθώς αυτή εγκαταλείπει τα κλισέ ενός καλοφτιαγμένου home invasion και περνάει πλέον στη σφαίρα ενός πραγματικά ευρηματικού θρίλερ, γεμάτο από αποκαλύψεις και ανατροπές.

Οι έννοιες του καλού και του κακού είναι εσκεμμένα συγκεχυμένες, ώστε να προκαλούν προβληματισμού.
Ο σχεδόν πανίσχυρος τυφλός άνδρας έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπίζεται το σπίτι του, αλλά από την άλλη κρύβει πολλά ένοχα μυστικά που μας κάνουν να αμφισβητούμε τα κίνητρα και τις μεθόδους του.

Από την άλλη όμως δεν μπορούμε να δώσουμε απόλυτο δίκιο στην ομάδα των νεαρών που ευθύνονται για τη διάρρηξη του σπιτιού του, όπως και πολλών άλλων σπιτιών.

Ο Stephen Lang θεωρεί αυτή την ηθική αμφισημία προκλητική.
«Ο χαρακτήρας που υποδύομαι είναι αδιαμφισβήτητα θύμα» λέει ο ηθοποιός. «Αλλά το θέμα είναι πιο πολύπλοκο.
Μου δίνει την εντύπωση ενός καταπληκτικού συνδυασμού δύναμης και αδυναμίας.
Αυτού του είδους η ένταση είναι συναρπαστική για έναν ηθοποιό και έναν σκηνοθέτη».

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ηθοποιός αυτός, φορούσε φακούς επαφής που περιόριζαν πολύ την όραση του, ειδικά σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού.

Το υπόλοιπο καστ που υποδύεται τα θύματα-διαρρήκτες, στις σκηνές που διαδραματίζονταν στο σκοτάδι, φορούσαν φακούς που έκαναν τις κόρες των ματιών τους να φαίνονται διεσταλμένες, ενώ και η δική τους όραση ήταν περιορισμένη.

Δεν μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα το όλο αποτέλεσμα περισσότερο από το εξαιρετικό remake του Evil Dead, ωστόσο αναγνωρίζω ότι πρόκειται για μια εξαιρετική προσπάθεια που καταφέρνει να διαφοροποιηθεί και να διαπρέψει μέσα στο σωρό των home-invasion movies.

Αλλά και μόνο ως θρίλερ αγωνίας, με δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ του καλού και του κακού, τα καταφέρνει μια χαρά.

Βασίλης Γιαννάκης.