Κάθαρση: Έτος Εκλογών - The Purge: Election Year review

Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που ο πρώην αστυνόμος Barnes (Frank Grillo, Captain America: Civil War) χάρισε τη ζωή στον δολοφόνο του γιου του κατά τη διάρκεια της «νύχτας εκκαθάρισης».

Πλέον εργάζεται σαν επικεφαλής της ασφάλειας για τη γερουσιαστή Charlie Roan (Elizabeth Mitchell, Lost), η οποία είναι επικεφαλής μιας εκστρατείας που υποστηρίζει ότι η «νύχτα της εκκαθάρισης» βαίνει εις βάρος των κατώτερων κοινωνικών τάξεων.

Είναι γεγονός ότι οι τάξεις αυτές δεν έχουν τη δυνατότητα να προστατευτούν με σύγχρονα συστήματα ασφαλείας όπως οι πλούσιοι και αυτό είναι το βασικό επιχείρημα της Roan.

Μια προδοτική πράξη, έχει σαν συνέπεια τόσο αυτή όσο και ο αστυνόμος Barnes που την προστατεύει, να καταλήξουν στους δρόμους κατά τη διάρκεια της «νύχτας εκκαθάρισης», δηλαδή της νύχτας που όλα τα εγκλήματα επιτρέπονται δίχως καμία συνέπεια από τον νόμο.
Από εκεί και πέρα παρακολουθούμε την προσπάθειά τους να παραμείνουν ζωντανοί μέχρι την αυγή.

Παρά το γεγονός ότι δεν είμαι καθόλου φαν των home invasion movies, απόλαυσα στο έπακρο το πρώτο Purge του 2013, εφόσον βασιζόταν σε μια εξαιρετική ιδέα.
Αντίθετα το The Purge: Anarchy του 2014, το παράτησα στη μέση της προβολής, εφόσον μου φάνηκε πολύ προχειρογραμμένο, επιφανειακό και δίχως συνοχή.

Το The Purge: Election Year φαίνεται να αποζημιώνει, καθώς εμφανίζεται πιο συνεκτικό ως προς τα ζητήματα που διαπραγματεύεται και δείχνει να ξέρει καλά πού βαδίζει.

Η ταινία επεκτείνει την μυθολογία του franchise προς την κατεύθυνση της πολιτικής, γεγονός που είναι αναμενόμενο εφόσον βασίζεται σε μία αμιγώς πολιτική ιδέα.

Αξιοποιώντας την παραδοσιακή φόρμουλα του «ήρωα» εναντίον του «κακού», παρέχει εντυπωσιακές σκηνές δράσης και σασπένς όπως και προκλήσεις που διαδέχονται η μία την άλλη και που φέρνουν τους θεατές στα όριά τους.

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ο τρόμος δεν μένει απ’ έξω, καθώς από κάποιο σημείο κι έπειτα η ατμόσφαιρα είναι έντονα διαποτισμένη με μια αίσθηση επικείμενης καταδίκης.
Επιπλέον υπάρχει gore και Jumpscares, στοιχεία τα οποία δεν θα περίμενε να συναντήσει κανείς σε μια ταινία δράσης και πολιτικής διαπραγμάτευσης.

Ωστόσο οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι παραλληλισμοί με την σύγχρονη επικαιρότητα είναι εξόφθαλμοι (για παράδειγμα η γερουσιαστής που πρωταγωνιστεί, αποτελεί σαφής αναφορά στη Hillary Clinton), το ζήτημα της οπλοφορίας στις ΗΠΑ παραλληλίζεται χονδροειδώς με τη «βραδιά εκκαθάρισης» και σε πολλά σημεία η ταινία επιλέγει να εμφανίζεται περισσότερο διδακτική, παρά να προκαλέσει διλήμματα στον θεατή.

Από την άλλη όμως, αυτή η επιφανειακή προσέγγιση των πολιτικών θεμάτων, είναι μια αναγκαία συνθήκη προκειμένου το όλο αποτέλεσμα να εμβαθύνει περισσότερο στα στοιχεία που ανέδειξαν το franchise και που είναι ο τρόμος και το σασπένς.

Το αμερικανικό κοινό υποδέχτηκε με ανάμικτα συναισθήματα αυτή την προσθήκη, διότι ένα αξιόλογο τμήμα του δεν είναι φαν του στοιχείου της πολιτικής κατεύθυνσης που έχει πάρει, ενώ υπάρχουν και πολλοί που όντας οπαδοί των ρεπουμπλικάνων, διαφωνούν κάθετα με τα μηνύματα που τόσο εξόφθαλμα προσπαθεί να περάσει.

Συμβαίνει κι εγώ ο ίδιος να βαριέμαι ανυπόφορα την πολιτική στις ταινίες, γι’ αυτό και αποφεύγω να παρακολουθώ κάποια κινηματογραφικά είδη όπως π.χ. το κατασκοπικό, το οποίο μου προκαλεί χασμουρητά.

Ωστόσο αναγνωρίζω ότι αυτό το στοιχείο στο συγκεκριμένο franchise αποτελεί άμεσο και αναγκαίο επακόλουθο και μάλιστα σερβίρεται με έναν τρόπο που είναι προσφιλής στους horror fans.

Άλλωστε εμάς τους Έλληνες δεν νομίζω ότι στο σύνολό μας θα μας «ενοχλήσουν» ιδιαίτερα τα μηνύματα που περνάει η ταινία, ή τουλάχιστον δεν θα μας προσβάλλουν.

Έτσι κι αλλιώς είναι η επιπόλαιη διαπραγμάτευση των επί μέρους ζητημάτων, που δίνει χώρο για δράση και τρόμο, στοιχεία τα οποία θα απουσίαζαν εντελώς στην περίπτωση που η ταινία έπαιρνε τον εαυτό της πιο σοβαρά.

Κλείνοντας, θα πω ότι εφόσον το The purge: Election year κέρδισε εμένα που δεν είμαι φαν των «πολιτικών» ταινιών, θα κερδίσει και οποιονδήποτε άλλον θεατή.

Αρκεί βέβαια να συμφωνεί με τη συγκεκριμένη θέση που παίρνει το σενάριο και να κλείσει τα μάτια στο γεγονός ότι πολλοί από τους χαρακτήρες του είναι στερεότυποι σε υπερβολικό βαθμό.

Βασίλης Γιαννάκης.