DVD review: Οι Μισητοί Οχτώ - The Hateful Eight (2015)

Ο John Ruth [ένας Kurt Russell στην καλύτερη του ερμηνεία από την εποχή του The Thing (1982)] μεταφέρει αλυσοδεμένη τη Daisy Domergue [μια Jennifer Jason Leigh στον σημαντικότερο ρόλο της από την εποχή του eXistenZ (1999)] με σκοπό να την πάει στην πόλη του Red Rock (η ταινία διαδραματίζεται επί προεδρίας Λίνκολν και αυτό έχει σημασία αργότερα στην πλοκή), όπου για το κρέμασμα της αυτός περιμένει να λάβει παχυλή αμοιβή. 

Στον δρόμο του θα συναντήσει διάφορους χαρακτήρες, εκ των οποίων ξεχωρίζουν οι Marquis Warren [ο Samuel L. Jackson σε ένα διάλειμμα από super-heroes ταινίες όπως το πρόσφατο Captain America: The Winter Soldier (2014)], Joe Gage [ο Michael Madsen που η επαγγελματική του σχέση με τον σκηνοθέτη πάει πίσω στο Reservoir Dogs (1992)] και Oswaldo Mobray [ο Tim Roth σε ένα ρόλο που είναι σαφέστατα πιο «πλούσιος» από αυτόν που είχε στο Pulp Fiction (1994)]. 

Όλοι αυτοί οι «μισητοί» χαρακτήρες επάξια κερδίζουν τον χαρακτηρισμό που τους αποδίδει ο τίτλος (παρότι το «καταραμένοι» θα ήταν ένας πιο ακριβείς προσδιορισμός), μα το πραγματικό πρόβλημα τους στο celluloid, είναι οι ισορροπίες, οι οποίες μπερδεύονται τουλάχιστον 2-3 φορές, σε απόπειρες που ναι μεν γίνανε για να κρατήσουν το ενδιαφέρον, αλλά μάλλον έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα (η ταινία είναι χωρισμένη από – περιττά – title cards που σφάλουν να προσφέρουν τον επιθυμητό νεοτερισμό, και σε κάθε ένα από αυτά το αφηγηματικό βάρος κρατιέται από άλλον ή άλλους). 

Επίσης έξω φαίνεται να πέφτει και το σενάριο του Quentin Tarantino, που ενώ συνήθως το δυνατό του σημείο είναι οι διάλογοι [δείτε για παράδειγμα πόσο καλύτερο είναι το Kill Bill: Vol. 1 (2003) από το Kill Bill: Vol. 2 (2004)] εδώ αποτυγχάνει σε αυτόν ακριβώς τον τομέα, αναγκάζοντας τις σκηνές «υπερβολών» [πυροβολισμοί και splatter εφέ] να είναι πλέον απαραίτητο συστατικό για να μην πέσει ο θεατής για ύπνο. 

Όταν μάλιστα το έργο πάει να γίνει ένα υβρίδιο giallo/western (ναι, υπάρχουν τέτοια) με το μυστήριο ενός δηλητηριασμένου καφέ, τότε χρησιμοποιείται ακόμη και η μέθοδος του voice-over για να «κρατήσει» το φιλμ το προφανώς νεαρό κοινό του.

Όλοι οι σκηνοθέτες αποδίδουν αντιγράφουν τους αγαπημένους τους δημιουργούς, αλλά αυτό που έχει κάνει τον Quentin Tarantino να ξεχωρίσει είναι το ότι αντί για Steven Spielberg έβλεπε Jack Hill, και φόροι τιμής στον κινηματογράφο του τελευταίου όπως το Jackie Brown (1997) είναι ανάμεσα στις πιο ξεχωριστές ταινίες της δεκαετίας του ’90. 

Ωστόσο, σε αυτή εδώ την όγδοη (όπως μας ενημερώνει ο τίτλος και η διαφημιστική καμπάνια) ταινία του, νομίζω πως τεστάρει την υπομονή των αμύητων, αν έχουν μείνει τέτοιοι. 

Έχω βάσιμες υποψίες πως χάρη σε αυτόν αρκετοί είναι αυτοί που πλέον έχουν δει το The Great Silence (1968) και το προαναφερθέν The Thing (1982), που αποτελούν πηγές έμπνευσης για την παρούσα ταινία. 

Μάλιστα, αχρησιμοποίητη μουσική από την τελευταία έφερε στις βαλίτσες του ο Ennio Morricone, ο οποίος συνέθεσε το soundtrack και των δύο.

Οι διάλογοι το «παρακάνουν» συχνά, ενώ και θεματικά το εύρος είναι πιο περιορισμένο από ποτέ [περισσότερο και από το κεφάλαιο του στο Grindhouse (2007)], αλλά η πρώτη ώρα όταν ο φακός εστιάζει στους Kurt Russell, Jennifer Jason Leigh και Samuel L Jackson, έχουμε ανεκτίμητες ερμηνείες, που με μια διαφορετική μυθοπλαστική κατεύθυνση θα μπορούσαν να παραδώσουν το διαμάντι στο οποίο εγώ τουλάχιστον ήλπιζα. 

Σε σχέση με το ότι επιλέχθηκε το 70mm, μπορεί να είναι θεαματικό για προβολή σε κινηματογράφο, όμως αρκετά σπίτια που έχουν μείνει έστω και 2-3 χρόνια πίσω στην τεχνολογία, δεν θα δουν κάτι που να πλησιάζει το όραμα του δημιουργού (φαντάζομαι ούτε καν σε 2K ή 4K scan για BD). 

Ωστόσο, παρότι τα παραπάνω είναι μια σκληρή κριτική, το The Hateful Eight (2015) είναι ένα κινηματογραφικό γεγονός, που ως τέτοιο δεν πρέπει να το χάσετε.
Διαβάστε και την κριτική στο FilmBoy.

Χρήστος Μουρούκης.