6 Extreme Cult Ερωτικές ταινίες για ένα ...σκληρό καλοκαίρι
Στο κατακαλόκαιρο, ο Χρήστος βάλθηκε να μας ανάψει ακόμη πιο πολύ.
Ακολουθούν 6 extreme cult ερωτικές ταινίες, από το 1975 μέχρι το 1983, ταινίες που χαρακτηρίζονται Adult αλλά διαφέρουν πολύ από το σημερινό πορνό όπως το ξέρουμε.
A Climax of Blue Power (1975)
Το concept ακούγεται τρομακτικό, και είναι.
Η ταινία γυρίστηκε στο Los Angeles από τον θρυλικό παραγωγό και σκηνοθέτη Lee Frost [Mondo Bizarro (1966)].
Όλη η ταινία είναι συγκλονιστική, αλλά το τελευταίο εικοσάλεπτο είναι μεγαλειώδες.
Αν δεν αγνοούσε και το continuity η φωτογραφία…
The Defiance of Good (1975)
Την ανακαλύπτουν όμως οι γονείς της [η Carole Holland του Sometime Sweet Susan (1975) και ο Steve Lincoln του Expose Me, Lovely (1976)] και την στέλνουν σε ένα ψυχιατρείο, γιατί όπως λένε, το ένα ναρκωτικό οδηγεί στο άλλο και ένας γνωστός τους είχε πεθάνει από υπερβολική δόση…
Στο ψυχιατρείο γρήγορα ένας φύλακας [ο Turk Turpin του Cotton Comes to Harlem (1970)] θα αναγκάσει την Cathy να γδυθεί μπροστά του, ενώ έπειτα θα την «εξετάσει» (για να ελέγξει αν έχει μαζί της ναρκωτικά) χρησιμοποιώντας τα δάχτυλα του.
Λίγο αργότερα θα γίνει θύμα ομαδικού βιασμού.
Η επαφή με τους άλλους έγκλειστους του ψυχιατρείου είναι εφιαλτικοί, καθώς όλοι οι ασθενείς μοιάζουν με ακραίες περιπτώσεις και σε αυτό βοηθάνε και οι ερμηνείες αλλά και η χρήση wide lens.
Επίσης η αισθητική της φωτογραφίας του Stephen Colwell [Confessions of a Young American Housewife (1974)] συχνά θυμίζει τις ένδοξες στιγμές του Jess Franco, αλλά είμαι σίγουρος πως οι δημιουργοί δεν περίμεναν ότι θα γραφόντουσαν τέτοιες θεωρήσεις σαράντα χρόνια μετά.
Όπως και οι ηθοποιοί μάλλον δεν φανταζόντουσαν ότι αυτές οι ταινίες θα πηγαίνανε πιο μακριά από την συνηθισμένη εβδομάδα προβολής σε κάποιους κινηματογράφους της 42ης Λεωφόρου της Νέας Υόρκης.
Έπειτα η Cathy θα περάσει στο επόμενο στάδιο, και θα μεταφερθεί σε έναν πύργο, όπου ένας υπνωτιστής γιατρός [ο Fred Lincoln του The Last House on the Left (1972)] θα την αλυσοδέσει, θα την υποβάλει σε μαστιγώματα και θα χρησιμοποιήσει επάνω της μέχρι και μεσαιωνικά όργανα βασανιστηρίων.
Αυτό το αριστούργημα του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Armand Weston [γνωστότερος για το θρίλερ The Nesting (1981)] είναι μια παραγωγή του Jason Russell [The Taking of Christina (1976)].
Η μουσική του Jack Justis [Laura's Toys (1975)] θα σας στοιχειώσει (ίσως για πάντα).
Water Power (1977)
Η κύρια του δραστηριότητα είναι να βγαίνει βόλτα στα χειρότερα σοκάκια της Νέας Υόρκης και να ψάχνει ηδονή στους οίκους ανοχής.
Όμως πλέον τίποτα «συνηθισμένο» δεν τον «φτιάχνει» και ζητά από μια μαντάμ [η Gloria Leonard του The Opening of Misty Beethoven (1976)] να του δείξει τα «special» που προσφέρει το κατάστημα της.
Αυτή τον πηγαίνει σε ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο όπου ένας «γιατρός» [ο Eric Edwards του Debbie Does Dallas (1978)] και μια «νοσοκόμα» [η Marlene Willoughby του Dominatrix Without Mercy (1976)] κάνουν με το ζόρι enema σε μια «ασθενή» [η Jeanne Silver του Debbie Does Dallas Part II (1981)].
Αυτό το θέαμα φέρνει τον Burt σε οργασμό.
Από τότε ο Burt βάζει στόχο να κάνει enema σε όσες γυναίκες θεωρεί ένοχες (είναι επαγγελματίας στο μπανιστήρι και διαθέτει σχετικό εξοπλισμό) και για να το καταφέρει αυτό τις απειλεί με ένα πιστόλι.
Ο Gerard Damiano με το Deep Throat (1972) του ήταν αναμφίβολα ο πιο εμπορικός δημιουργός πορνό των ‘70s και έτσι οι άνθρωποι του Water Power (1977) αποφάσισαν να βάλουν το όνομα του στην αφίσα καθώς και να αποδώσουν τη σκηνοθεσία σε αυτόν.
Στην πραγματικότητα βέβαια ο Damiano δεν θα γύριζε ποτέ μια τέτοια ταινία [εκείνη την εποχή έκανε το Odyssey: The Ultimate Trip (1977)].
Το Water Power (1977) – που γυρίστηκε σε μόλις τέσσερις ημέρες και με προϋπολογισμό $18,000 – έγραψε (βασισμένος στην αληθινή ιστορία του Michael Kenyon) και σκηνοθέτησε ο Shaun Costello [Forced Entry (1973)], τον οποίο εγώ τουλάχιστον θεωρώ πιο αξιόλογο σκηνοθέτη και με σίγουρα πιο ενδιαφέρων body of work.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο Water Power (1977) είναι μερικά από τα περιοδικά που ξεφύλλιζε ο Burt αφού ανακάλυψε το νέο του βίτσιο.
Τα περιοδικά αυτά είχαν εικόνες και κείμενα ανάλογα του ειδικού θέματος της ταινίας πράγμα που δείχνει πως ήταν τόσος πολύς ο πορνογραφικός τύπος εκείνη την εποχή που υπήρχε υλικό για το κάθε τι.
Τύφλα να έχει το ιντερνέτ.
Café Flesh (1982)
Πρόκειται για ένα post-apocalypse έργο που μας εξηγεί πως το 99% των επιζώντων είναι “sex negatives” και αν επιχειρήσουν να κάνουν σεξ αυτό θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στους οργανισμούς τους, ενώ το 1% που είναι “sex positives” παραδίδει ερωτικά σόου για το πρώτο γκρουπ στο κλαμπ του τίτλου.
Η φωτογραφία του Francis Delia [που ήταν και ο παραγωγός της ταινίας] δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα γνωστές ανεξάρτητες ταινίες της εποχής [βασικά έχουμε να κάνουμε με «κανονική» ταινία που απλά έχει και σκηνές σεξ], ενώ πολύ συχνά το όλο εγχείρημα μοιάζει με καλό-γυρισμένη κάλυψη θεατρικής παράστασης.
Οι φαν του καλτ κινηματογράφου θα ξεχωρίσουν και την εμφάνιση της Michelle Bauer, η οποία έκτοτε πρωταγωνίστησε στο αγαπημένο Hollywood Chainsaw Hookers (1988).
Ίσως όμως το δυνατότερο στοιχείο του Café Flesh (1982) να είναι η μουσική του Mitchell Froom, η οποία αν πέσει στα χέρια των DJ των Αθηναϊκών γκοθάδικων θα λιώσει στο παίξιμο.
Ακολούθησαν δύο sequel [Cafe Flesh 2 (1997) & Cafe Flesh 3 (2003)], αμφότερα σε σκηνοθεσία Antonio Passolini, τα οποία όμως δεν έχω δει.
Το βραβευμένο [το 1984, με το βραβείο Best Art Direction - Film από το AVN] Café Flesh (1982) έχει μπει και στο XRCO Hall of Fame.
The Story of Prunella (1982)
Τρεις κακοποιοί [George Payne, David Christopher, και Martin Patton], που είχε στείλει στη φυλακή ο Paul, έχουν πλέον αποδράσει (παρότι στην αρχή ο αφηγητής μας λέει πως αυτό είναι δύσκολο από το East Gate Penitentiary).
Στον δρόμο τους προς την ελευθερία τους περιμένει η συνεργάτιδα τους Vendette [η Cheri Champagne του Dr. Bizarro (1983)], η οποία τρώει ένα χαστούκι επειδή δεν έφερε αυτοκίνητο διαφυγής μαζί της, αλλά ευτυχώς για αυτήν, έχει μια ιδέα…
Η ιδέα αυτή είναι να προσποιηθεί την χτυπημένη στο δρόμο με αποτέλεσμα ένα αυτοκίνητο να σταματήσει για βοήθεια και υπό την απειλή όπλου να παραδοθούν οι επιβάτες.
Οι επιβάτες είναι η μάνα και η κόρη της πρώτης παραγράφου, και τώρα για εκδίκηση οι κακοποιοί τις οδηγούνε σε ένα φιλικό τους σπίτι, όπου τις βιάζουν μαζί με τις εκεί ενοίκους [Joey Karson και Niko].
Η ταινία διαθέτει και μια σκηνή σεξ στην οποία ο George Payne κακομεταχειρίζεται τη Cheri Champagne, ενώ βάζει και μανταλάκια στις ρόγες τις και όχι μόνο.
Βλέπετε γνωρίστηκαν μέσω μιας αγγελίας στο θρυλικό περιοδικό Screw.
Η Avon Productions είναι το αγαπημένο μου «στούντιο» παραγωγής πορνό ταινιών της Νέας Υόρκης, και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη εκ των roughies αριστουργημάτων του.
Η σκηνοθεσία του Phil Prinz [Kneel Before Me (1983)] είναι top-notch, ενώ το μοντάζ του Brian O'Hara σε κάνει να πιστεύεις πως βλέπεις ‘κανονική’ ταινία.
Η IMDb μας λέει πως η ταινία έχει διάρκεια 50 λεπτά, αλλά όλοι έχουμε στα χέρια μας 58 λεπτά, οπότε δεν ξέρω τι είδανε αυτοί…
Kneel Before Me (1983)
Με αυτό το πρόσχημα στο σενάριο, οι πρωταγωνιστές [ανάμεσα τους και ο Ron Jeremy] θα επιδοθούν σε απανωτά σεξουαλικά όργια σαδομαζοχιστικού τύπου.
Η μουσική είναι συνειδητά creepy και περιλαμβάνει ακόμη και αποσπάσματα από το Halloween (1978) – φαντάζομαι χωρίς την άδεια του John Carpenter.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ακόμη ένα αριστούργημα του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Phil Prince, που προκάλεσε αίσθηση όταν περιγράφηκε ως ένα από τα χειρότερα παραδείγματα βίαιης πορνογραφίας στο Meese Commission.
Το Meese Report, ή σωστότερα το Attorney General's Commission on Pornography που έφτιαξε ο Edwin Meese (όσο ήταν U.S. Attorney General) ήταν μια έρευνα 1.960 σελίδων για την πορνογραφία και είχε ζητηθεί από τον τότε πρόεδρο των Η.Π.Α. Ronald Reagan το 1986.
Παρότι τα κίνητρα πίσω από αυτή την κίνηση είναι εμφανή, πολλοί είναι αυτοί που υπολογίζουν πως τελικά το όλο εγχείρημα έκανε άθελα του περισσότερο καλό παρά κακό στην βιομηχανία της πορνογραφίας.
Χρήστος Μουρούκης.
Post a Comment