Krampus: The Reckoning review

«O Krampus είναι αρχαίος, πολύ αρχαίος.
Αρχαίος όσο κι ο χρόνος.
Όπως ο Άγιος Βασίλης επιβραβεύει τα καλά παιδιά, έτσι υπάρχει και ο Krampus για να τιμωρεί τα κακά».

Κάπως έτσι η γιαγιά της μικρής Zoe (Amelia Haberman), μύησε την εγγονή της στον θρύλο του τέρατος-τιμωρού που στοιχειώνει τα Χριστούγεννα σύμφωνα με την δυτικοευρωπαϊκή παράδοση.

Δεν είχε προβλέψει όμως ότι ο Krampus θα γινότανε φανταστικός φίλος της Zoe και ότι από τότε, θα ζωντάνευε τον καιρό των εορτών για να τιμωρήσει όλους όσους το μικρό κορίτσι θεωρεί «κακούς».

Η ψυχολόγος Dr. Rachel Stewart (Monica Engesser) συναντά τη Zoe σε ένα ίδρυμα όπου μεταφέρθηκε μετά την ανεξιχνίαστη δολοφονία των ανάδοχων γονέων της, οι οποίοι κάηκαν ζωντανοί.
Καθώς ερευνά την υπόθεση, διαπιστώνει όλο και περισσότερο ότι μια υπερφυσική δύναμη κρύβεται πίσω από τη δολοφονία τους.

Θα μπορούσα να κλείσω εδώ αυτό το review λέγοντας ότι αυτή η ταινία των αδελφών Conway δεν αξίζει καθόλου τον χρόνο σας, εφόσον αποτελεί μια υπερβολικά ερασιτεχνική δουλειά για τα δεδομένα της εποχής μας.

Ο μόνος λόγος που αναδύθηκε μέσα από την αφάνεια ήταν η πιασάρικη χριστουγεννιάτικη θεματολογία της.
Αν δεν βασιζόταν σε πραγματικό θρύλο, δεν θα την γνώριζε σχεδόν κανείς, παρά μόνο οι δημιουργοί και η παρέα τους.

Αυτό όμως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση παρακολουθώντας το, είναι ότι ο ερασιτεχνισμός που το διακατείχε, όπως και όλα τα επί μέρους προβλήματα, ήταν στοιχεία που εμφάνιζαν μεγάλη ομοιότητα με τις παθογένειες των περισσότερων video nasties στις αρχές της δεκαετίας του '80.

Με τον όρο “Video nasty” χαρακτηριζόταν στην Αγγλία οποιοδήποτε φιλμ διανεμόταν αποκλειστικά σε μορφή βιντεοκασέτας, διότι περιλάμβανε βία που ξεπερνούσε τα όρια της λογοκρισίας της εποχής και έμπαινε στο στόχαστρο από θρησκευτικούς οργανισμούς και κοινωνικούς σχολιαστές.

Πολλές από τις αιματηρές σκηνές αυτών των ταινιών εμφανίζονταν κομμένες επί μακρό χρονικό διάστημα σε διάφορες χώρες, μέχρι που η νομοθεσία άλλαξε και επί τέλους μπόρεσαν να βρουν το φως της διανομής, όντας «άκοπες».

Δημοφιλείς παραγωγές όπως το Hannibal holocaust, το Last House on the Left, το Zombi του Fulci και πολλές άλλες, περιλαμβάνονταν στη λίστα των video nasties.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε για τις ανάγκες του συγκεκριμένου review, είναι ότι στις 72 ταινίες που αποτελούν τη λίστα, συνυπήρχαν έργα δημιουργών με όραμα και υψηλή αισθητική όπως π.χ. το “Possesion” του Andrzej Żuławski, με εντελώς προχειροφτιαγμένες παραγωγές, όπως το Blood Feast του Herschell Gordon Lewis (που ωστόσο αποτελεί το πρώτο σπλάτερ).

Ο λόγος αυτής της συνύπαρξης, ήταν ότι η λογοκρισία δεν έκανε διακρίσεις μεταξύ «καλών» και «προχειροφτιαγμένων» ταινιών τρόμου.

Το Krampus λοιπόν, είναι ένα σύγχρονο ερασιτεχνικό έργο, που μπορεί να δώσει στους αμύητους μια γεύση του πώς περίπου ήταν τα φθηνότερα από τα video nasties, μια φορά κι ένα καιρό.

Η βαρεμάρα που προκαλεί στον θεατή λόγω της ανουσιότητας των αδιάφορων εμβόλιμων σκηνών που περιλαμβάνει, είναι αντίστοιχη με αυτή που προκαλούσαν οι ταινίες εκείνης της εποχής και ο μόνος λόγος που τις έβλεπε ο κόσμος τότε, ήταν για τις ελάχιστες σκηνές βίας και ακραίου gore που περιλάμβαναν.

Στις μέρες μας όμως, ο κινηματογράφος τρόμου έχει πλέον εξελιχθεί, σε βαθμό που να περιλαμβάνει low budget ή ακόμη και no budget παραγωγές, οι οποίες να διακατέχονται από αξιοσημείωτο επαγγελματισμό.

Επομένως δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να χάσει κανείς τον χρόνο του παρακολουθώντας μια ταινία σαν το Krampus: The Reckoning, που είναι ένα έργο αδιάφορο και φθηνιάρικο σε όλους τους τομείς.

Αξίζει ωστόσο να το επισημάνει κανείς σε όσους ισχυρίζονται ότι οι ταινίες τρόμου είναι «διαχρονικά κακές», έτσι ώστε να καταλάβει τι πραγματικά αποτελεί μια «διαχρονικά κακή» ταινία.

Μπορεί ακόμη κι εγώ να χαρακτηρίζω το 90% των σύγχρονων ταινιών τρόμου ως b-movies, γνωρίζω πολύ καλά όμως ότι η ετικέτα του «b-movie» στο παρελθόν αποδιδόταν ΜΟΝΟ σε ταινίες σαν το Krampus.

Δεν είχε να κάνει δηλαδή απλώς με τον χαμηλό προϋπολογισμό σε σύγκριση με τα blockbusters όπως συμβαίνει στις μέρες μας, αλλά είχε να κάνει και με τον άκρατο ερασιτεχνισμό που χαρακτηρίζει αυτού του τύπου τις παραγωγές.

Ίσως γι’ αυτό και παρά την επώδυνη εμπειρία της θέασής τους να ξυπνούν σε πολλούς από εμάς μια υποψία νοσταλγίας για το παρελθόν του κινηματογραφικού τρόμου, αλλά και μια ζωντανή απόδειξη ότι το είδος έχει εξελιχθεί σημαντικά στην σύγχρονη εποχή.

Εν ολίγοις, θα χάσετε το χρόνο σας βλέποντάς την, αλλά ίσως όσοι δεν ξέρετε πόσο κακοφτιαγμένη μπορεί να γίνει μια ταινία τρόμου, να αναθεωρήσετε τα όρια που έχετε κατά νου.
(Ο παρακάτω βαθμός είναι με επιείκεια, λόγω νοσταλγίας).

Βασίλης Γιαννάκης.