Φραντσέσκα - Francesca review

Έχουν περάσει 15 χρόνια από την εξαφάνιση της μικρής Francesca, της κόρης του διάσημου συγγραφέα, ποιητή και δραματουργού Vittorio Visconti (Raul Gederlini). 

Η πόλη συγκλονίζεται από έναν ψυχοπαθή που έχει βαλθεί να την καθαρίσει από τις «ακάθαρτες και καταραμένες ψυχές» και δολοφονεί κόσμο ακόμη και σε κοινή θέα.

Οι ντέντεκτιβ Moretti (Luis Emilio Rodriguez) και Succo (Gustavo Dalessanro), αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα της αστυνομίας και αναλαμβάνουν να λύσουν οι ίδιοι την υπόθεση.

Έρχονται αντιμέτωποι με στοιχεία που τους αφήνει ο δολοφόνος και που παραθέτουν αποσπάσματα από τη Θεία Κωμωδία του Δάντη. 
Όλα δείχνουν ότι η Francesca έχει επιστρέψει, όμως δεν είναι αυτή που όλοι γνωρίζανε.
  
Η ταινία των Luciano και Nicolás Onetti ανήκει στο είδος του giallo, το οποίο μεσουρανούσε κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 70 και του 80, προερχόμενο από την Ιταλία.

Επί της ουσίας αφορούσε τυπικές αστυνομικές ιστορίες με φόνους επηρεασμένες από τα έργα της Agatha Christie, με τη διαφορά ότι σκιαγραφούσαν με νοσηρό και τρομακτικό τρόπο τη ψυχοσύνθεση αυτών που τους διαπράττουν και περιλάμβαναν πολλές αιματηρές σκηνές που τις κατέτασσαν στον κινηματογράφο τρόμου.

Συνηθισμένο κλισέ σε αυτές τις ταινίες είναι ότι οι φόνοι παρουσιάζονταν μέσα από τα μάτια του θήτη – έτσι ώστε να μην φαίνεται το πρόσωπό του - και ότι αυτός φορούσε γάντια για να μην αφήνει δακτυλικά αποτυπώματα.
   
Όλα τα παραπάνω στοιχεία έχουν διατηρηθεί αυτούσια στην ταινία των Onetti και μάλιστα έχουν μεταφέρει ακόμη και την ωχρή φωτογραφία που χαρακτηρίζει αυτές τα έργα, όπως επίσης και την ηλεκτρονική μουσική που προκαλεί ανατριχίλες, σκιαγραφώντας επιτυχώς τη στρεβλή ψυχοσύνθεση του δολοφόνου. 

Δεδομένου ότι το giallo είναι το αγαπημένο μου κινηματογραφικό είδος και η μεταφορά του στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πολύ πιστή, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με το Francesca.

Πρόκειται δίχως αμφιβολία για μια εξαιρετική δουλειά, με τα όλα τα τεχνικά μέρη να κυμαίνονται σε υψηλά επίπεδα συνθέτοντας μια εντυπωσιακή οπτικοακουστική εμπειρία και οι ερμηνείες είναι αρκετά καλές.

Η αγάπη των Onetti γι’ αυτόν τον τύπο κινηματογράφησης είναι εμφανής, αλλά το αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται επίσης από τη βαθιά του γνώση και τη σωστή του απόδοση.

Δεν λείπουν όμως και κάποια προβλήματα. 
Καταρχήν οι δύο ντετέκτιβ που πρωταγωνιστούν δεν φαίνονται σε κανένα σημείο να βιάζονται να συλλάβουν τον δράστη.
Διεκπεραιώνουν την έρευνα «με το πάσο τους» και σε πολλά σημεία δίνουν την εντύπωση ότι κάνουν δουλειά ρουτίνας.

Άλλο ένα πρόβλημα –που δεν είναι ακριβώς πρόβλημα- είναι η εμμονή των δημιουργών να δανείζονται στοιχεία από το κλασικό Profondo Rosso του μεγάλου Dario Argento, μετρ του είδους, που είχε προβληθεί το 1975. 

Όλες οι νοσηρές σκηνές με τις κούκλες και τα παιχνίδια που υπάρχουν στο Francesca αποτελούν κραυγαλέα αναφορά στην ταινία του Argento. 
Ευτυχώς τουλάχιστον η δουλειά των Onetti διαφοροποιείται σεναριακά αρκετά, έτσι ώστε να μην δώσουν ένα απλό ξεπατίκωμα.

Υπάρχουν κάποιες εντυπωσιακές ανατροπές και αποκαλύψεις στο τέλος και ειδικά η τελευταία ίσως να μην γίνει απόλυτα κατανοητή από κάποιους.
Όταν είδα τα τελευταία δευτερόλεπτα της ταινίας, έμεινα εμβρόντητος, μη καταλαβαίνοντας τι σήμαινε η έκβασή της. 

Ωστόσο την επόμενη μέρα το σκέφτηκα κάπως καλύτερα, επεξεργάστηκα όλα τα στοιχεία που είχαν δώσει οι δημιουργοί και μπόρεσα να δώσω την εξήγηση (η οποία κατά μια έννοια και αν δεν ληφθεί αλληγορικά εδράζεται ξεκάθαρα στον τομέα του φανταστικού και του μεταφυσικού).

Η Francesca τιμήθηκε στο 3o Horrorant Film Festival με βραβείο ειδικής μνείας για την επιτυχή αναβίωση του είδους giallo και πράγματι, σε σύγκριση με άλλες σύγχρονες απόπειρες αναβίωσής του, εμφανίζεται ως η πιο επιτυχημένη.

Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσους το αγαπούν ή θέλουν να το γνωρίσουν.

Βασίλης Γιαννάκης.

Release Dates: 
9 October 2015 (Sitges)
12 May 2016 (Horrorant Film Festival ΝΥΧΤΕΣ ΤΡΟΜΟΥ)