10 Δύσκολες σκηνές τρόμου και πώς γυρίστηκαν

Οι ταινίες τρόμου, εκπροσωπούν αυτό το είδος για το οποίο δεν απαιτείται κάποιο υψηλό budget για να χτίσεις μια καλή ταινία. 
Άνετα, πολλοί σκηνοθέτες και παραγωγοί του είδους, μπορούν να κουνάνε επιδεικτικά το δάχτυλο στους υπολοίπους, έχοντας να καυχιούνται πως με λίγα χρήματα δημιουργούν –σε πολλές περιπτώσεις– και καλές ταινίες, αλλά και κερδοφόρες. 

Μυστήριο, αγωνία, εφευρετικότητα και… τόνοι αίματος, είναι όλα όσα χρειάζονται. 
Τώρα, αν προκύψει κι ένα δυνατό σενάριο με μια αρτιότερη σκηνοθετική ματιά, ακόμα καλύτερα.

Αν νομίζετε, όμως, ότι όλα σε μια ταινία χαμηλού κόστους κυλούνε ρόδινα, γελιέστε. 
Παρακάτω, θα γίνετε κοινωνοί μερικών χαρακτηριστικών παραδειγμάτων, όπου διαφαίνεται το «μαρτύριο» των συντελεστών για να ολοκληρώσουν μια ταινία.


Poltergeist (1982)

Το 1982, ο Steven Spielberg παρέδωσε στον Tobe Hooper (βλ. Ο Σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι) το σενάριο μίας ταινίας τρόμου, όντας ακόμη φορτσάτος από την μέγιστη εμπορική επιτυχία του «Ε.Τ. ο εξωγήινος». 
Ουδείς όμως φανταζόταν, την αλυσιδωτή σειρά τραγικών συμβάντων που έμελλε ν’ ακολουθήσουν. 

Συγκεκριμένα, ακόμη αιωρείται η κατάρα του Poltergeist πάνω από τον πρόωρο χαμό της συμπαθούς Heather O’ Rourke, από τον φόνο διά στραγγαλισμού της Dana Freeling, που στην ταινία υποδυόταν τη μεγαλύτερη αδελφή της, από τον παρ’ ολίγον τραυματισμό του Oliver Robbins στη σκηνή με τον κλόουν, αλλά κι από τους άλλους θανάτους μελών στις δύο ταινίες που ακολούθησαν!

Χαρακτηριστικότερη στιγμή του έργου είναι η σκηνή της «πισίνας», όπου βλέπουμε την ηθοποιό JoBeth Williams να παλεύει σ’ έναν βάλτο γεμάτο από σκουλήκια, διαμελισμένα χέρια και σκελετούς. 

Μάλιστα, η σκηνή γυρίστηκε σε μια πισίνα κατά τη διάρκεια μιας θυελλώδους καταιγίδας, για την οποία και χρησιμοποίησαν διάφορα εφέ ώστε να την εξαφανίσουν. 
Οι σκελετοί, δε, εικάζεται πως ήταν αληθινοί, ενώ πολλοί τους έχουν συνδέσει ως υπαίτιους… οιωνούς, για τους θανάτους που συνέβησαν στην πορεία.


Saw II (2005)

Στη συνέχεια της επικής πρώτης ταινίας, υπάρχει μια σκηνή κάπου στη μέση του έργου, όπου εκστασιασμένη η Shawnee Smith ψάχνει ένα κλειδί μέσα σε χιλιάδες βρόμικες και μη αποστειρωμένες σύριγγες. 
Τη στιγμή εκείνη, τρυπιέται σε χίλιες μεριές, πονάει, φωνάζει, κλείνουμε κι εμείς λίγο το μάτι. 

Γι’ αυτό, λοιπόν, το γύρισμα, χρησιμοποιήθηκαν 60.000 πραγματικές σύριγγες και χρειάστηκαν περίπου τέσσερις ημέρες, ώσπου να τοποθετηθούν στις άκρες των βελονών ειδικές μαλακές οπτικές ίνες για να μην προκύψει κάποιος τραυματισμός. 

Έχει ειπωθεί ότι μονάχα γι’ αυτή εδώ τη σκηνή, διακόπηκαν προσωρινώς τα γυρίσματα, γιατί είχε επικεντρωθεί η προσοχή όλων στο να βγει με τη μέγιστη πειστικότητα. 
Παράξενο; 
Όχι αν μιλάμε για τον επίμονο Darren Lynn Bousman…


Halloween (1978)

Και μόνο για την επιβεβαίωση τής εισαγωγής στα περί budget, άξιζε να μπει στη λίστα (χρειάστηκαν μόλις 300.000 δολάρια για να φέρει έσοδα άνω των 65.000.000!!!). 

Η ταινία ακολουθεί τον ψυχοπαθή Μάικλ Μάγιερς, ο οποίος και επιδίδεται σε μία σειρά φόνων. 
Φετίχ, ωστόσο, των απανταχού fans ανά τον πλανήτη, αποτελεί η μάσκα του δολοφόνου, με την οποία κυνηγά τα θηράματά του.

Για την κατασκευή τής μάσκας αυτής, οι υπεύθυνοι πλησίασαν δεκάδες εμπειρογνώμονες ζητώντας τη βοήθειά τους, αλλά… λάκιζαν συνεχώς, όταν έβλεπαν ότι τα χρήματα που ζητούσαν ήταν πολλά (είπαμε, οι άνθρωποι είχαν λίγα φράγκα στις τσέπες τους). 

Τελικώς, σε κάποιο παραμάγαζο, βρέθηκε μια μάσκα που απεικόνιζε τον τότε σταρ του Star Trek, James T. Kirk. 

Η μάσκα κόστιζε μόλις ένα δολάριο! 
Την αγόρασαν χωρίς πολλά λόγια, την μπογιάτισαν και… δημιούργησαν έναν από τους ισχυρότερους χαρακτήρες παγκοσμίως, ταινιών τρόμου. 
Έτσι, απλά!


Carrie (1976)

Στο πόνημα του Brian De Palma, παρακολουθούμε την πορεία μιας φαινομενικά νορμάλ μαθήτριας, της Carrie White, και σιγά σιγά ανακαλύπτουμε ένα σωρό κουσούρια της: ανασφάλειες, τηλεπαθητικές ικανότητες, αδεξιότητες, κι ένα σωρό άλλα. 

Αν μία σκηνή αποτυπώνεται στο μυαλό του καθενός παρακολουθώντας το ιστορικό αυτό φιλμ, είναι εκείνη που η ξανθούλα μαθήτρια βρίσκεται λουσμένη με αίμα.
Ε, λοιπόν, η ιστορία του αίματος αυτού, δεν είναι και τόσο απλή όσο –ενδεχομένως– να τη φαντάζονται κάποιοι. 

Παρά την επιθυμία τής πρωταγωνίστριας Sissy Spacek να της πεταχτεί πραγματικό αίμα (είχε, δηλαδή, στ’ αλήθεια τις λόξες τις), αρκέστηκαν στο να της πετάξουν ένα μείγμα από σιρόπι karo και από χρωματικό φαγητού (το βάζουν στα φαγητά για να τους δώσουν χρώμα). 

H Spacek δεν πτοήθηκε καθόλου από αυτό το πασάλειμμα και κοιμήθηκε, μάλιστα, τρεις ολόκληρες ημέρες με αυτό επάνω σ’ αυτήν και στα ρούχα της, για να διατηρήσει, καθ’ ομολογίας της, τη συνοχή τής σκηνής! 
Αυτό θα πει μπαίνω στο πετσί τού ρόλου.


Scanners (1981)

Ο Καναδός σκηνοθέτης David Cronenberg, δημιούργησε σχολή στον sci-fi horror το 1981, με την ιδιόμορφη ταινία Scanners. 
Πρόκειται, για ανθρώπους με τηλεκινητικές και τηλεπαθητικές δυνατότητες, που αντιμετωπίζουν πρόβλημα προσαρμογής στην κοινωνία. 

Αναμφίβολα, κορωνίδα αυτού του φιλμ αποτελεί η σκηνή προς την αρχή τής ταινίας, όπου ένα κεφάλι εκρήγνυται με φουλ ρεαλιστικό τρόπο. 
Ήταν να συμβεί. 
Από τότε, πάντοτε αναφέρεται ως μια από τις εντυπωσιακότερες splatter σκηνές στην ιστορία του είδους.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει όμως, ο τρόπος με τον οποίο επιτυγχάνθηκε να γυριστεί η συγκεκριμένη σκηνή, καθώς οι ιθύνοντες κάθε άλλο παρά λίγα προβλήματα αντιμετώπισαν. 

Κατ’ αρχάς, μ’ ένα κράμα κεριού, πηλού και ζελατίνης, δημιούργησαν ένα αντίγραφο του κεφαλιού τού ηθοποιού. 
Στη συνέχεια, το γέμισαν με ψεύτικο αίμα, κομμάτια ζελατίνης και διάφορα αποφάγια. 

Αφού το ολοκλήρωσαν, προχώρησαν στην ανατίναξή του μ’ ένα αληθινό κυνηγετικό όπλο! 
Το αποτέλεσμα, βέβαια, τους δικαίωσε, καθώς ακόμη και σήμερα η σκηνή σοκάρει.


Hostel (2005)

Πιθανότατα, όσοι έχετε παρακολουθήσει έστω και λίγα επεισόδια από το The Walking Dead, να ’στε ήδη εξοικειωμένοι με την αιματηρή δουλειά του make-up artist, Greg Nicotero. 

Ο Αμερικάνος, είναι από τα πιο περιζήτητα ονόματα στον χώρο, κι όχι άδικα. 
Πόσο μάλλον, όταν έχει θητεύσει σε ταινίες όπως το Hostel, για το περί ου ο λόγος.

Λέγεται, μάλιστα, ότι η σκηνή όπου το μάτι μιας όμορφης Κινεζούλας ξεριζώνεται ολοσχερώς, κι εν συνεχεία πετάγεται ένα πηκτό κίτρινο πύον, ήταν τόσο αηδιαστική που ανά δεκάδες έτρεχαν οι άνθρωποι εκτός κινηματογράφου για να βγάλουν ό,τι είχαν φάει. 

Για την πραγματοποίησή της, ο Nicotero χρειάστηκε 150 γαλόνια ψεύτικο αίμα, διότι πίστεψε ότι για να γίνει αληθοφανής έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τόσο πολύ. 
Χατίρι που, βέβαια, δεν του χάλασε ο Eli Roth, καθώς άλλο που δεν ήθελε.


The Birds (1963)

Αν ο τρόμος στον κινηματογράφο είναι γέννημα ενός μόνου ανθρώπου, αυτός είναι ο Alfred Hitchcock. 
Σίγουρα, το προσωνύμιο του «Άρχοντα της αγωνίας» δεν του δόθηκε τυχαία. 

Το 1963, στη Bodega Bay της Καλιφόρνια, γύρισε την αξεπέραστη ταινία «The Birds». 
Ταινία που, κατά δήλωσή του, την εμπνεύστηκε από μια είδηση που διάβασε σε τοπική εφημερίδα και αφορούσε μια επίθεση κορακιών σε αρνιά.

Τα κοράκια, τώρα, του δικού του φιλμ, ήταν δύσκολο να εκπαιδευτούν. 
Αυτό διότι σαν πτηνά, είναι πολύ πιο δύστροπα από τους παπαγάλους ή και τους γλάρους για παράδειγμα, και απαιτήθηκε, στο πλαίσιο της εκπαίδευσης, να ταΐζονται μ’ ένα μείγμα τροφής από σίτο κι από ουίσκι! 

Στην τελευταία σκήνη, μάλιστα, εκεί όπου επιτίθενται κατά κύματα στην Tippi Hendren, τα πουλιά δέθηκαν από τα πόδια με διάφανο νάιλον, ώστε να μην μπορούν να φύγουν μακριά.

Τα γυρίσματα τής σκηνής διήρκεσαν μία ολόκληρη εβδομάδα, η ηθοποιός δήλωσε ότι έως την πραγματοποίησή της έζησε τη χειρότερη εβδομάδα τής ζωής της και, αναγνώρισε, ότι με το τέλος της ο Hitchcock τής έδωσε ολιγοήμερες διακοπές για να… ξελαμπικάρει. 

Γνωστό, άλλωστε, το πόσο έβγαζε το λάδι στους ηθοποιούς του o Άγγλος σκηνοθέτης.


Sinister (2012)

Πριν μόλις τέσσερα χρόνια, ο Scott Derrickson, μας έδωσε ένα αξιοπρεπές θρίλερ με σφιχτή πλοκή και αρκετά καλές ερμηνείες. 

Το φιλμ αφορά τη μετακόμιση ενός συγγραφέα με την οικογένειά του, σ’ ένα σπίτι όπου οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες είχαν σκοτωθεί. 
Εκεί θ’ ανακαλύψει μερικά βίντεο των φόνων που υπέστησαν, όπου θα τον σκοράρουν και θα ξεκινήσει να το ερευνά.

Η δυσκολότερη σε γύρισμα σκηνή τού έργου, είναι εκείνη όπου ο πρωταγωνιστής Ethan Hawke, παρακολουθεί ένα πάρτι στην πισίνα όπου ακολουθούν μαζικοί φόνοι από άτομα τα οποία ήταν δεμένα σε ξαπλώστρες και τραβιόντουσαν μες στο νερό. 

Ήταν εξαρχής πολύ δύσκολο να κρατηθεί η αδιάβροχη βιντεοκάμερα σταθερή, ενώ τα πάντα γυρίστηκαν χειρωνακτικά χωρίς καμιά υποβοήθεια. 
Μάλιστα, στις ξαπλώστρες δέθηκαν πραγματικά κάποια άτομα και τραβήχτηκαν στ’ αλήθεια μες στο νερό, με κίνδυνο ακόμη και να τραυματιστούν. 

Ο Nick King που έκανε το μοντάζ στεκόταν στον πάτο τής πισίνας, ενώ λίγα μέτρα μακριά παραμόνευε ένα δύτης για να διασφαλιστεί το δυνατόν περισσότερο η ασφάλεια των συντελεστών. 
Αν μη τι άλλο, δεν τράβηξαν και λίγα…


Night Of The Living Dead (1968)

Σε μια λίστα με τις επιδραστικότερες ταινίες τρόμου, τούτο το φιλμ, που γυρίστηκε 48 χρόνια πριν, θα καμαρώνει σε μια από τις πρώτες θέσεις. 
Το πλεονέκτημα εδώ του σκηνοθέτη George Romero, είναι ότι είναι ασπρόμαυρο και δεν χρειάστηκε να σπάσει το κεφάλι του για να βρει ψεύτικο αίμα. 

Τι χρησιμοποιήθηκε, λοιπόν, αντί του αίματος;
Λιωμένη σοκολάτα. 
Άρπαξαν εκεί ένα σωρό σοκολάτες, τις έλιωσαν, κι είχαν έτοιμη τη σάλτσα που χρειαζόντουσαν. 

Γενικώς, τα ανθρώπινα δέρματα σ’ εκείνα τα γυρίσματα βάφτηκαν με τόση σοκολάτα, που φημολογείται ότι τελικώς οι ηθοποιοί τη σιχάθηκαν! 
Σε μια διάσημη σκηνή, όπου η Kyra Schon δολοφονείται μ’ έναν γκασμά, ο ήχος που ακούγεται είναι απλώς χτυπήματα σ’ ένα μαξιλάρι, ενώ ταυτόχρονα ένας τύπος από τα γυρίσματα πετούσε σιρόπι σοκολάτας στους τοίχους. 

Με λίγα λόγια, έγινε της σοκολάτας το κάγκελο μέχρι να βγει στις αίθουσες…


Αχιλλέας Τζορμακλιώτης.