Η Επίσκεψη - The Visit review

Ανήκω στην πολύ μικρή μειοψηφία του κοινού που ανέκαθεν θεωρούσε τον M. Night Shyamalan ως έναν υπερεκτιμημένο δημιουργό, γι’ αυτό και δεν θεώρησα πως τα τελευταία χρόνια έπεσε από κάποιο υψηλό βάθρο με τις ατυχείς επιλογές του.

Δεν μπόρεσα να συμμεριστώ τον σάλο που είχε προκληθεί στα 90's με την «Έκτη Αίσθηση», εφόσον παρά την ευρηματική ανατροπή του τέλους της, στο μεγαλύτερο μέρος της με έκανε να νυστάξω.

Ασφαλώς πολλοί ήταν αυτοί που είχαν διαφωνήσει μαζί μου και μου έλεγαν «...μα η ανατροπή αυτή ΗΤΑΝ ολόκληρη η ταινία».
Για μένα όμως δεν αρκεί μια μεγάλη αποκάλυψη ώστε να ανεβάσει στα μάτια μου ένα μέτριο αποτέλεσμα.

Κάπως καλύτερα (αν και εξίσου παραφουσκωμένα από το hype) μου είχαν φανεί τα Unbreakable (2000) και Signs (2002), ενώ το The Village (2004) ήταν η μοναδική ταινία του Shyamalan που μου άρεσε πραγματικά και που μου έκανε ένα κλικ παραπάνω από τις προηγούμενες.

Ακριβώς επειδή δεν μπόρεσα ποτέ να συντονιστώ με το έργο του, έκρινα σκόπιμο να απέχω από τις επόμενες δουλειές του, έτσι ώστε μέχρι σήμερα να μην έχω δει καμία από τις ταινίες που έκανε μετά το 2005 και που υποτίθεται ότι προκάλεσαν μια μη αναστρέψιμη ζημιά στην καριέρα του.

Όλα αυτά τα εξηγώ για να γίνει κατανοητό ότι προσέγγισα το The Visit με παρθένο μυαλό, χωρίς να συμμερίζομαι τους διθυράμβους με τους οποίους στόλιζαν το έργο του σκηνοθέτη κάποτε, αλλά ούτε και έχοντας παρακολουθήσει τις θεωρούμενες ως «κακές» ταινίες, που τον έριξαν στα μάτια του κοινού.

Στο τέλος της προβολής του The Visit, συνειδητοποίησα ότι αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με μια πραγματικά καλή ταινία.
Χρησιμοποιώντας την τεχνική του found footage, ο M. Night μας ξεναγεί σε μια πολύ σκοτεινή ιστορία, όπως αποτυπώνεται στον κινηματογραφικό φακό της δεκαπεντάχρονης Becca (Olivia DeJonge).

Η Becca αποφασίζει να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για την επίσκεψη που θα πραγματοποιήσει στον παππού και τη γιαγιά της, μαζί με τον δωδεκάχρονο αδελφό της, τον Tyler (Ed Oxenbould, Alexander and the Terrible, Horrible, No Good, Very Bad Day).

Τα δυο παιδιά δεν έχουν ποτέ γνωρίσει από κοντά τους γονείς της μητέρας τους και επομένως η συνάντηση μαζί τους αποτελεί γι’ αυτά ένα ιστορικό γεγονός.

Σύντομα όμως, διαπιστώνουν ότι οι «παππούδες» τους εμφανίζουν μια πολύ αλλόκοτη συμπεριφορά, την οποία αρχικά προσπαθούν να δικαιολογήσουν με διάφορους τρόπους, αλλά όσο περνάνε οι μέρες, γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτό ότι το ηλικιωμένο ζεύγος κρύβει ένα μεγάλο μυστικό.

Όπως συμβαίνει στις περισσότερες found footage ταινίες, υπάρχει ένας υπερβολικός ζήλος στην κινηματογράφηση, διότι οι ήρωες τραβάνε με την κάμερά τους τα πάντα, σε βαθμό που ξεπερνά την αληθοφάνεια.

Ευτυχώς όμως, σε σχέση με άλλες ταινίες του είδους, τα περισσότερα από τα πλάνα έχουν μια κάποια βάση ως προς το γιατί υφίστανται.
Υπάρχουν όμως και λήψεις σε εξωτερικούς χώρους που είναι δύσκολο να πείσουν ότι κινηματογραφήθηκαν από το χέρι μιας δεκαπεντάχρονης και μπορούν να αποδοθούν μόνο στον ιθύνων νου, που δεν είναι άλλος από τον M. Night Shyamalan.

Οι ερμηνείες που κερδίζουν τις εντυπώσεις, είναι αναμφίβολα αυτές των Deanna Dunagan και Peter McRobbie (Bridge of Spies) που υποδύονται το ηλικιωμένο ζεύγος και που ανατριχιάζουν με την αλλόκοτη συμπεριφορά τους και τις απότομες διακυμάνσεις του θυμικού τους.

Υπάρχουν κάνα-δυο jump-scares που θα μπορούσαν να λείπουν, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του τρόμου και του σασπένς που διέπουν την ταινία, στοχεύουν περισσότερο στο υποσυνείδητο των θεατών και προκαλούν ένα αργόσυρτο συναίσθημα δυσφορίας.

Το αποτέλεσμα είναι ότι όταν συμβαίνει κάτι το πραγματικά δραματικό, προκαλεί αντίκτυπο πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που έχουμε συνηθίσει στα μεταφυσικά θρίλερ που είναι γεμάτα από ξαφνιάσματα και cgi.

To The Visit βασίζεται περισσότερο στην ατμόσφαιρα παρά στη δράση και απευθύνεται σε σαφώς πιο ώριμο ηλικιακά κοινό από αυτό που στοχεύει με το rating του.

Μπορεί δηλαδή να είναι μια PG-13 ταινία, αλλά θα μιλήσει περισσότερο στην ψυχή των ενηλίκων θεατών και δεν θα την ευχαριστηθούν τόσο, όσοι θέλουν να φάνε το ποπ-κορν τους βλέποντας κάτι ελαφρύ.

Και επειδή οι ανατροπές σε ταινίες του Shyamalan είναι θεσμός, υπάρχει κι εδώ μια τέτοια, όχι τόσο ηχηρή και ξεκάρφωτη, αλλά που σίγουρα αποτελεί δομικό στοιχείο της ιστορίας και περνάει το σενάριο σε ένα ανώτερο επίπεδο.

Αρκεί κάποιος να έχει υπόψη του ότι έχουμε να κάνουμε με ένα b-movie χαμηλού προϋπολογισμού και να κλείσει τα αφτιά του στα γιουχαΐσματα που σίγουρα θα εισπράξει η ταινία από το κοινό που θέλει να φάει το ποπ-κορν του έχοντας το μυαλό του στην εφεδρική λειτουργία.

Με χαρά λοιπόν διαπιστώνω ότι η επάνοδος του M. Night Shyamalan έχει πολλές αρετές και εύχομαι αυτή τη φορά να μην είναι προσωρινή.

Βασίλης Γιαννάκης.