10 Cloverfield Lane review

Μετά τον χωρισμό της με τον φίλο της, η Michelle (Mary Elizabeth Winstead, Kill the Messenger) παθαίνει ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που την αναισθητοποιεί για μερικές μέρες.

Όταν συνέρχεται, διαπιστώνει ότι βρίσκεται μέσα σε ένα πυρηνικό καταφύγιο όπου την έχει μεταφέρει ένας εκκεντρικός τύπος, ο Howard (John Goodman, Love the Coopers).

O Howard πιστεύει σε κάθε λογής συνωμοσίες και ισχυρίζεται ότι ο αέρας έξω από το καταφύγιο είναι μολυσμένος, διότι όλος ο πλανήτης έχει υποστεί μια βιοχημική καταστροφή.

Μαζί τους, βρίσκεται κι ο Emmett (John Gallagher Jr., Jonah Hex) ο οποίος έχει πειστεί από τη θεωρία του Howard παρόλο που δεν έχει μπει στη διαδικασία να την επαληθεύσει.

Η Michelle δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στα σενάρια που διακινεί ο ιδιοκτήτης του καταφυγίου.
Έχει όμως δίκιο που τα αμφισβητεί;
Η ταινία έχει κάνει ένα εντυπωσιακό άνοιγμα και προκάλεσε αίσθηση όπου έχει προβληθεί.

Τα εύσημα οφείλουν να πάνε κυρίως στους Josh Campbell και Matthew Stuecken που έγραψαν το πανέξυπνο σενάριο, καθώς και στον Dan Trachtenberg που το σκηνοθέτησε με έναν ιδανικό τρόπο.
Παραγωγός είναι ο JJ Abrams και εκεί ίσως οφείλονται κάποια από τα προβληματάκια που έχω εντοπίσει.

Η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από πολλούς ως μια εξαιρετική δουλειά παρά το σχετικά μικρό μπάτζετ, ή ακόμη και ως ένα έργο που αναμένεται να αφήσει εποχή.

Αυτό θα συνέβαινε σε περίπτωση που το 10 Cloverfiled Lane κυκλοφορούσε ως μία αυτόνομη ταινία και υπό αυτή την έννοια, βλέπεται σαφώς καλύτερα όταν κανείς τη δει ως τέτοια.

Κρίμα όμως – και δυστυχώς δεν μπορώ να αποφύγω να το αναφέρω σε αυτό το review - αποτελεί ένα ανεξάρτητο sequel του Cloverfield (2008).
Αν δεν έχετε δει το Cloverfield (που έτσι κι αλλιώς δεν είναι απαραίτητο), τότε είναι σίγουρο ότι το 10 Cloverfield Lane θα σας ενθουσιάσει.

Αν όμως το έχετε δει και γνωρίζετε με τι ασχολείται, δυστυχώς θα γνωρίζετε εξαρχής τις απαντήσεις στα ερωτήματα που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του μυστηρίου σε αυτό το ανεξάρτητο sequel.

Διότι το μυστήριο του 10 Cloverfield Lane, περιστρέφεται γύρω από το αν η θεωρία του Howard είναι αληθινή, ή αν κρατάει κλεισμένους στο καταφύγιό του τους άλλους δυο γιατί απλώς έχει χάσει τα λογικά του.

Ποιος λόγος υπάρχει λοιπόν να δει κανείς το Cloverfield του 2008 και να γνωρίζει εκ των προτέρων την απάντηση;
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η ταινία είναι πολύ δυνατή σε όλους τους τομείς.

Στο μεγαλύτερο μέρος της κατορθώνει να μεταδώσει στον θεατή την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του καταφυγίου και την ανασφάλεια της Michelle σχετικά με το αν ο Howard είναι διανοητικά υγιής ή όχι.

Από τη μια υπάρχει ο κίνδυνος της μολυσμένης ατμόσφαιρας και από την άλλη, αυτός στον οποίο χρωστάει τη διάσωσή της, ο οποίος όμως δείχνει να κρύβει επικίνδυνα μυστικά.

Η ένταση και το μυστήριο χτίζονται σταδιακά και με ρυθμό που δεν κουράζει, ενώ στο αποκορύφωμα τις δράσης υπάρχουν σκηνές που είναι γυρισμένες έτσι ώστε να κόβουν την ανάσα.
Ακόμη και αν πιστέψεις κάποια στιγμή ότι η ταινία τέλειωσε, θα διαπιστώσεις ότι έχει ακόμη πολλά και σπουδαία πράγματα να δείξει.

Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές απ’ όλο το τριμελές καστ και κυρίως από την Mary Elizabeth Winstead η οποία φαίνεται να έχει πολύ καλή χημεία με τον John Goodman που το σενάριο την επιβάλλει να βρίσκεται στο έλεός του.

Η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι επίσης άψογη, εφόσον όλες οι επιλογές και οι αποφάσεις των ηρώων δικαιολογούνται απόλυτα και δεν εμφανίζονται να είναι βεβιασμένες.
Οι εκπλήξεις που επιφυλάσσει το τέλος, είναι ικανές να κερδίσουν ακόμη και τους πιο απαιτητικούς από τους θεατές.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ το Cloverfield του 2008 ήταν γυρισμένο με τη μέθοδο του found footage και με μεγαλύτερο μπάτζετ, η ταινία αυτή καταφεύγει στην παραδοσιακή κινηματογράφηση που όχι απλώς δείχνει να της ταιριάζει γάντι, αλλά επιπλέον ξεπερνάει σε όλους τους τομείς τον προκάτοχό της.

Επειδή ίσως κάποιοι είναι επιφυλακτικοί με την ανάμειξη του JJ Abrams, είναι σκόπιμο να ξεκαθαριστεί το εξής:
Αποτελεί γεγονός ότι ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης έχει μια μεγάλη αδυναμία σε ένα κακώς εννοούμενο είδος μυστηρίου που προκαλεί ερωτήματα στον θεατή αλλά συνήθως δεν του παρέχει απαντήσεις αντάξιες των ερωτημάτων.

Πολλές φορές μάλιστα ο JJ και ο περίγυρος του έχουν εμπλακεί σε παραγωγές που εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι δεν είχαν σοβαρές απαντήσεις να δώσουν στα ερωτήματα που καλλιεργούσαν.
Το γεγονός αυτό οδήγησε στο να υπάρχουν φανατικοί πολέμιοι του JJ Abrams, όπως επίσης και πολλοί –σχεδόν ισάριθμοι εκτιμώ- φανατικοί οπαδοί του.

Το 10 Clovefield Lane, είναι από τις ιστορίες που είναι όντως γεμάτες από ερωτήματα, αλλά να είστε σίγουροι ότι στο τέλος παίρνουμε απαντήσεις αντάξιες των ερωτημάτων αυτών.
Τίποτα δεν μένει να αιωρείται.

Αν υπάρχει ένα «αλλά» μέσα σε όλα αυτά, είναι αυτό που ανέφερα στην αρχή: Στο γεγονός δηλαδή ότι αν κάποιος έχει δει το Cloverfield του 2008, χάνει πολλά από τη μαγεία του μυστηρίου και από αυτή την άποψη ίσως θα ήταν καλύτερα το 10 Cloverfield Lane να ήταν μια ξεχωριστή ταινία.

Όσο για το hype και την υπερεκτίμησης που συνοδεύουν την ταινία, ναι αυτά είναι στοιχεία που υπάρχουν και ναι, ίσως να οφείλονται στους πιστούς οπαδούς του JJ Abrams που αν δεν φιγούραρε το όνομά του στα credits ίσως να μην έδειχναν τον ίδιο ενθουσιασμό.

Διότι –να πούμε και του στραβού το δίκιο- δεν είναι η πρώτη φορά που παρακολουθούμε τρεις ηθοποιούς σε περιορισμένο χώρο, ώστε να δικαιολογείται τέτοιος ντόρος.
To Hidden του 2015 είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα έργου που ασχολείται με την επιβίωση τριών ανθρώπων σε ένα πυρηνικό καταφύγιο.

Επομένως η μοναδική λύση για να εκτιμήσει κάποιος πραγματικά τις αρετές του 10 Cloverfield Lane είναι 1ον: Να έχει χαμηλά τον πήχη των απαιτήσεών του ώστε να εκπλαγεί ευχάριστα και 2ον: Να μην έχει δει το Cloverfield.

Από την άλλη, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε ένα τόσο καλό σενάριο και μια τόσο καλή εκτέλεση, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι ήθελαν να το προωθήσουν ως sequel άλλης ταινίας.

Βασίλης Γιαννάκης.