Το Δάσος - The Forest review

To Aokigahara είναι γνωστό ως «το δάσος των αυτοκτονιών» ή αλλιώς «η θάλασσα των δέντρων».
Καταλαμβάνει μια έκταση 35 τετραγωνικών μέτρων και βρίσκεται στους βορειοδυτικούς πρόποδες του όρους Fugi στην Ιαπωνία.

Η λαϊκή μυθοπλασία συσχετίζει αυτή την περιοχή με δαίμονες και φαντάσματα, ενώ δεκάδες άνθρωποι διαπράττουν αυτοκτονία μέσα σε αυτό, κάθε χρόνο.

Αυτά όλα συμβαίνουν στην πραγματικότητα και μάλιστα έχει τοποθετηθεί στις παρυφές του δάσους μια πινακίδα που πέρα από το γεγονός ότι ενημερώνει τους υποψήφιους αυτόχειρες να μην προβούν στο απονενοημένο διάβημα, αναφέρει επίσης τηλέφωνα οργανισμών πρόληψης αυτοκτονιών.

Να λοιπόν γιατί αποτελεί το κατάλληλο μέρος προκειμένου να γυριστεί μία ταινία τρόμου.

Μέχρι στιγμής αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τα Shawn4Ever (2012) και The Sea of Trees (2015) και φυσικά για το The Forest που θα δούμε σε λίγες μέρες.

Στην φετινή ταινία παρακολουθούμε την περιπέτεια που έχει μία γυναίκα, η Sarah (Natalie Dormer, The Hunger Games: Mockingjay - Part 2), όταν επισκέπτεται το εν λόγω δάσος στην προσπάθειά της να εντοπίσει την δίδυμη αδελφή της (που την ενσαρκώνει η ίδια ηθοποιός).

Από πολύ νωρίς ενημερώνεται ότι όποιος μπαίνει στο δάσος και παρεκκλίνει από το κεντρικό μονοπάτι του, καταλήγει να αυτοκτονεί, διότι ξεγελιέται από κάποια μεταφυσικά πλάσματα.

Ωστόσο η πρωταγωνίστρια θεωρεί ότι η αδελφή της δεν συγκαταλέγεται στους αυτόχειρες, διότι ως δίδυμη, θα το διαισθανόταν σε περίπτωση που αυτό συνέβαινε.

Αναμφίβολα το μάτι του θεατή χορταίνει από το φυσικό τοπίο κατά τη διάρκεια της θέασης του έργου και σε αυτό συμβάλλει η καλή φωτογραφία.
Το δάσος εμφανίζεται ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό, ειδικά στα πλάνα που έχουν τραβηχτεί το χάραμα, ή μέσα στη νύχτα.

Οι τρεις σεναριογράφοι, Nick Antosca, Sarah Cornwell και Ben Ketai, έχουν κάνει καλή δουλειά στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, διότι δίνουν σε όλους τους ήρωες της ταινίας τον χρόνο που απαιτείται προκειμένου να αναπτυχθούν επαρκώς.

Τα προβλήματα του σεναρίου ξεκινούν από τη στιγμή που η Sarah μπαίνει στο δάσος μαζί με δυο άλλους και καταλήγει να πέφτει από το ένα Jump-scare στο άλλο.

Ενώ όμως συνήθως τα Jump-scares είναι απαραίτητα μόνο στον βαθμό που εξυπηρετούν την πλοκή, στην προκειμένη περίπτωση απλώς γεμίζουν μια μάλλον βαρετή περιπλάνηση που κατά βάθος της λείπει η ουσία.

Τελικά το The Forest καταλήγει να γίνεται επαναλαμβανόμενο και του λείπει η ικανότητα να προκαλέσει ανατριχίλες που να εκτείνονται πέρα από ένα ξερό «μπου», για να πεταχτούμε απλώς από την καρέκλα μας.

Όλη η ιστορία καταλήγει σε μια έκβαση υπερβολικά διεκπεραιωτική και ελλιπώς αναπτυγμένη, τόσο που να δίνει την αίσθηση μιας ανολοκλήρωτης εμπειρίας.

Οι ερμηνείες τουλάχιστον στέκονται σε αξιοπρεπή επίπεδα με καλύτερη απ’ όλες αυτή της Natalie Dormer που σε πείθει ότι στα flashbacks υποδύεται δύο διαφορετικούς χαρακτήρες (την πρωταγωνίστρια και την αδελφή της).

Σαν σύνολο όμως, το «Δάσος» είναι υπερβολικά γαντζωμένο πάνω στα κλισέ και στις σεναριακές ευκολίες του είδους, καταλήγοντας να αποτελεί ψυχαγωγία παροδικής αξίας, όπως τόσες και τόσες άλλες ταινίες τρόμου που έχουν προβληθεί στις αρχές του Γενάρη.

Βασίλης Γιαννάκης.