5 Horror Sequels που έχουν αδικηθεί

Τα sequels στον τρόμο είναι μια πονεμένη υπόθεση. 
Κι όχι μόνον διότι αποτελούν, κατά πώς συμβαίνει συνήθως, κατώτερα των πρώτων ταινιών, μα και γιατί – κι εδώ είναι το ενδιαφέρον – οι θεατές έχουν φτάσει να είναι προκατειλημμένοι απέναντί τους. 

Και η πλάκα είναι ότι έχω διαπιστώσει πως άπαξ κι ενθουσιάσει η πρώτη ταινία, στο sequel τρέχουν όλοι…. μακριά! 
Είπαμε, κατανοητό μεν, αφού άλλωστε οι ίδιοι οι σκηνοθέτες συνέβαλλαν σ’ αυτό ξεφτιλίζοντας τον εαυτό τους, αλλά όχι απολύτως αποδεκτό.

Παρακάτω, θα δούμε πέντε sequels αξιοπρόσεχτα, που όμως «θάφτηκαν» από κριτικούς και θεατές, δίχως να τους δοθεί η απαραίτητη προσέγγιση. 
Κατά τη γνώμη μου, είναι πολλά αυτά τα sequels που αξίζουν να χωρέσουν σ’ ένα αφιέρωμα. 
Θα τα δούμε όλα. 

Σιγά σιγά όμως. 
Τώρα, στην παρούσα φάση, θα δούμε πέντε σχετικά γνωστά, που τα έχουν δει σχεδόν όλοι οι λάτρεις του είδους (ώστε να αξιολογηθεί το θέμα ορθότερα) και, εν συνεχεία, δεσμεύομαι ν’ ακολουθήσουν κι αρκετά άλλα, ακόμα και πολύ λιγότερο γνωστά.


I Spit On Your Grave 2 (2013)

Ωραία πράγματα! 
Εδώ ο σκηνοθέτης Steven Monroe, έχοντας κρατήσει φυσικά το θέμα του ομαδικού βιασμού της μνημειώδους ταινίας του 1978 αλλά και του δικού του remake τού 2010, προχωράει την υπόθεση ένα βήμα… παραπέρα, τοποθετώντας την ιστορία κάπου μεταξύ Αμερικής και Βουλγαρίας. 

Αρχικά, η ταινία ξένισε πολλούς προτού καν πατήσουν το play, λόγω αφίσας. 
Δεκτό. 
Δεν μπορείς, ρε φίλε, να μας κοπανάς στην αφίσα την ομορφούλα Jemma Dallender γυρισμένη στα πλάγια και να κρατάει ένα ηλεκτρικό γκλοπ λες και είναι τουφέκι και πάει για κυνήγι… 

Πόσο μάλλον, όταν τα Spit On Your Grave του 1978 και του 2010 έχουν φτάσει το promote της αφίσας σ’ άλλα επίπεδα… 

Πάντως, κατ’ εμέ, το ξεροκατάπημα σταματάει εδώ. 
Το Spit On Your Grave 2 μόλις παίρνει μπρος, είναι ασταμάτητη. 
Τα όσα τραβάει η δύστυχη κοπέλα, είναι σε σαφώς σαδιστικότερα επίπεδα από τα προηγούμενα και βλέπουμε κάποιους λεχρίτες να τη βιάζουν, να τη χτυπούν, να τη βρέχουν με κουβάδες γυμνή, αλλά μέχρι και να την… κατουράνε! 

Η δράση στους φόνους παραμένει επίσης ευφάνταστη, αν κι όχι στα επίπεδα της πρώτης ταινίας, ενώ και ο τρόπος διαφυγής της από τους απαγωγείς εντυπωσιάζει. 
Οι ερμηνείες είναι ικανοποιητικές, κι η νεαρή ηθοποιός, παρά το γλυκύτατο της εμφάνισής της, καταφέρνει να μεταμορφωθεί ολότελα.

Έχουμε, λοιπόν, συνολικά, ένα πολύ δυνατό sequel, μια αντάξια συνέχεια, που όμως καταρρακώθηκε από πολλούς –ως ένα σημείο– αναίτια. 
Αν τυχόν κανείς δεν το ’χει δει, σπεύσατε. 
Αφήστε τους παπαγάλους να κελαηδάνε.


Wrong Turn 2 (2007)

Ας γυρίσουμε λίγο ακόμη τον χρόνο. 
2007. Μετά το πρώτο Wrong Turn, που χωρίς να σκορπίσει κύματα ενθουσιασμού, άφησε καλές εντυπώσεις και τιμήθηκε ποικιλοτρόπως, ακολουθεί και η –αναμενόμενη– συνέχειά του. 

Κανιβαλισμός, βία και γυμνό: αυτές είναι οι τρεις λέξεις που σπαρταρούν στον μυαλό μας σαν ακούμε για Wrong Turn. 
Το sequel, λοιπόν, δεν παρεκκλίνει, προσφέρει απλόχερα και τα τρία.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με τα κλασσικά: παρέες, δάση, παιχνίδια… αίμα! 
Τόσο απλά. 
Κι όμως, τόσο οι κριτικοί όσο και οι διάφοροι παρατρεχάμενοι, έσπευσαν να μοιράζουν μηδενικούρες σ’ αυτήν την τόσο τίμια –για το είδος– ταινία. 

Τώρα, το να μην την έχετε δει κάποιοι, αν και το θεωρώ λιγάκι δύσκολο, συνιστά παράλειψη. 
Μιλάμε για ταινία που προσφέρει τη μεγίστη διασκέδαση, με πλούσιες gore σκηνές, πίδακες αίματος και σιχαμερά εντόσθια. 
Και, υπόψιν, όλα αυτά με αστείες ερμηνείες. 
Όμως, θα χωρούσε, άραγε, καλή ερμηνεία σε μια ταινία σαν κι αυτή;


The Collection (2012)

Πόσοι και πόσοι δεν κατηγόρησαν τα The Collector και The Collection ως δύο μέτρια κακέκτυπα του Saw; 
Πόσοι και πόσοι δεν έκατσαν κάτω για ν’ αναλύσουν τους Collector και Jigsaw, μέχρι να βγάλουν πόρισμα για το ποιος είναι καλύτερος; 

Bullshit, που λένε κ’ οι Αμερικάνοι. 
Κάτι τέτοια τρώνε τις καλές ταινίες, λέω εγώ. 
Κάτι τέτοια αποσυντονίζουν τον κόσμο και τον απομονώνουν από τη μαγεία δράσης που μπορεί να προσφέρει μία καλή ταινία.

Στο The Collection, το sequel τού εξαιρετικού The Collector, τα πράγματα συνεχίζουν μ’ αυτή την ορμή με την οποία τελείωσαν στην πρώτη ταινία. 
Τρόμος-σφηνάκι. 
Remake που μετά βίας αγγίζει τα 80 λεπτά, κι όμως μάς προσφέρει πολλά περισσότερα από άλλες. 

Μεταξύ μας, προτιμώ τα σεναριακά κενά αλλά η ταινία να κατακλύζεται με τρόμο, ρυθμό κι αγωνία, παρά να περιμένω νυσταγμένος στην καρέκλα μου τον πρώτο φόνο (όπως π.χ. στο Dead Snow).

Εγώ, προσωπικά, μια χάρη ζητώ: Αγνοήστε όλα τα περί Saw και λοιπές αηδίες, κι απολαύστε την ταινία – αν δεν το έχετε κάνει ήδη. 
Και μην ξεχνάμε ότι για τρόμου έχει ικανοποιητικότατες ερμηνείες τόσο από τον Josh Stewart όσο κι από την Emma Fitzpatrick.


The Human Centipede 2 (2011)

Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται: Το sequel της ανθρώπινης σαρανταποδαρούσας είναι τόσο εριστικά άρρωστο, που, είμαι βέβαιος, αρκετοί ανά τον κόσμο φοβούνται να πούνε ότι τους άρεσε για να μην αισθανθούν … άβολα απέναντι στον εαυτό τους. 
Γιατί τούτη δω η ταινία, που με τόση ευκολία καταρρακώθηκε από τους πάντες, έχει πραγματικές αρετές. 

Αρχικά, η ταινία βρίσκεται στο κάδρο μιας υπέροχης ασπρόμαυρης φωτογραφίας, που αντάξιά της σπάνια –αν όχι ποτέ– βλέπουμε στο είδος. 
Κι έπειτα, σκεφτείτε την πρωτοτυπία του πρωταγωνιστή-δολοφόνου: χοντρός, σχεδόν νάνος, αισχρός, με τον ίδρο να τρέχει από πάνω του καθ’ όλη τη διάρκεια, και με κάτι ματογυάλια θαμπωμένα.

Δεν μιλάει καθόλου στην ταινία, παρά κραυγάζει σε στιγμές κάπως άναρθρα. 
Ο απόλυτος αντιήρωας. 

Κι ο άτιμος δίνει τόσο πειστική ερμηνεία, που θαρρείς παίζει απλά τον… εαυτό του! 
Σεναριακές υπερβάσεις δεν βλέπουμε, αναντίρρητα, μα είναι τόσο έκδηλη η βία, που είναι σαφές πως ο σκηνοθέτης θέλησε να επικεντρωθεί σ’ αυτή – και μόνο εκεί. 

Ίσως είμαι από τους ελάχιστους που πιστεύουν πως αυτή εδώ η ταινία αποτελεί ένα μικρό κομψοτέχνημα του ακραίου τρόμου, αλλά ακόμη κι αν είμαι μονάχα εγώ ο ψυχάκιας, θεωρώ ότι αδικήθηκε κατάφορα κι απροκάλυπτα. 

Μπρος στη βία, εθελοτυφλήσανε πολλοί σε κάποια αδιαμφισβήτητα προσόντα. Σαδιστικά όμορφη.


Hatchet II (2010)

Είμαι από αυτούς που θεώρησαν το πρώτο μία μπούρδα. 
Χαρακτηριστικά κουραστική για να μπει σε δράση, αστείες έως γελοίες ερμηνείες κι ένας νέος ήρωας για κλάματα. 

Ένα τερατόμορφο φάντασμα (!) με αντιδράσεις νηπίου και εμφάνιση γεμάτη τσαπατσουλιές, χάριν στο κακό μακιγιάζ. 
Το μοναδικό που έσωσε την ταινία, ήταν οι αρκετά καλές στιγμές gore. 

Θα μου πείτε: Τα ίδια δεν υπάρχουν και στο sequel της ταινίας; 
Ακριβώς τα ίδια, συμφωνώ. 
Μία διαφορά έχει μονάχα το δεύτερο μέρος: τόσες πολλές, ευρηματικές στιγμές slasher (17 αν δεν κάνω λάθος), που ανάθεμα κι αν υπάρχει άλλη με περισσότερες. 
Κι είναι τόσο αναληθείς, που καταντά αστείο και, εν μέρει, διασκεδαστικό!

Με λίγα λόγια: ο Adam Green σ’ αυτήν την ταινία, κατάφερε να διατηρήσει ανέπαφα όλα τα μειονεκτήματα της πρώτης, αλλά παραλλήλως να τα εμπλουτίσει με τέτοιο τρόπο ώστε να τους προσδώσει διαφορετική διάσταση. 

Ακόμα και τούτος ο κακόμορφος ήρωας, κατάφερε να γίνει μια καρικατούρα αίματος, προσφέροντάς μας στιγμές απείρου… gore. 
Εγώ, μια φορά, παραδέχομαι. 
Βγάζω και λίγο καπέλο. 
Τώρα το πώς το βλέπετε εσείς, δικό σας θέμα. 

Αχιλλέας Τζορμακλιώτης.