Some Kind of Hate review

«Θα τους μάθουμε να μην τα βάζουν μαζί μας» (Moira)

O Lincoln (Ronen Rubinstein, Detachment) είναι ένας νεαρός που ζει με τον αλκοολικό πατέρα του.
Στο σχολείο υφίσταται διαρκώς bullying από τους συμμαθητές του.

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο ακραία γίνεται η βία που εισπράττει.
Έρχεται λοιπόν κάποια στιγμή ο καιρός που δεν αντέχει και προκαλεί σωματική βλάβη σε κάποιον συμμαθητή του που τον παρενοχλεί.

Δυστυχώς κατηγορείται ο ίδιος ότι ξεκίνησε τον καυγά, με αποτέλεσμα να αποσταλεί σε μία κοινότητα που λειτουργεί ως αναμορφωτήριο για προβληματικούς νέους.

Εκεί γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο της Kaitlin (Grace Phipps, Dark Summer) και μπλέκει όταν γίνεται και πάλι στόχος bullying, αυτή τη φορά από τους υπόλοιπους τροφίμους.

Σε κάποια στιγμή απελπισίας, το μίσος του αφυπνίζει με κάποιον τρόπο την Moira (Sierra McCormick, Ramona & Beezus), μια παλιά τρόφιμο η οποία είχε χάσει τη ζωή της από τα όσα υπέφερε κι αυτή σε καθημερινή βάση και πλέον έχει μετατραπεί σε μια εκδικητική οντότητα.

Η Moira δεν φαίνεται να είναι φάντασμα, διότι εμφανίζεται με σάρκα και οστά.
Δεν γνωρίζουμε τι πλάσμα είναι ακριβώς, πάντως όποια πληγή προκαλεί στον εαυτό της με τα ξυράφια που χρησιμοποιεί, προκαλείται αυτόματα και σε όσους βάζει στο στόχαστρο.

Ξεκινάει με το να ξεκάνει τους νταήδες που απειλούν τον Lincoln αλλά γρήγορα μεταθέτει την μανία της και σε όσους προκάλεσαν τον θάνατό της, με πολλές παράπλευρες απώλειες.

Όλα αυτά ακούγονται πολύ ενδιαφέροντα και τραβούν την προσοχή του θεατή, η εκτέλεση ωστόσο της ιδέας είναι αμήχανη και κάπως αδέξια.

Έτσι, ενώ αρχικά ο Lincoln είναι ο βασικός πρωταγωνιστής, κάπου προς τη μέση της ταινίας την σκυτάλη παίρνει η Moira, της οποίας το δράμα δεν το γνωρίζουμε πλήρως και σε όλες τις λεπτομέρειες ώστε να ταυτιστούμε μαζί της.

Ακόμη και όταν προς το τέλος μαθαίνουμε σχετικά με τα όσα της έχουν συμβεί, οι πληροφορίες δίνονται βιαστικά και κάπως επιπόλαια (δηλαδή έχουμε πολύ telling και όχι showing όπως αρμόζει στην τέχνη του κινηματογράφου).

Γεγονός πάντως είναι ότι σε αντίθεση με τους κλασικούς μεταφυσικούς δολοφόνους των σλάσερς (όπως τον Freddie και τον Jason), η Moira δεν εμφανίζεται ως «κακιά», αλλά ως τραγική φιγούρα που οδύρεται ακόμη και όταν ξεπαστρεύει τα θύματά της.

Αυτό αποτελεί άλλη μια πρωτότυπη ιδέα της ταινίας, η οποία όμως δεν αξιοποιείται όπως πρέπει, δεδομένου ότι η πλοκή εστιάζει πότε σε αυτή, πότε στα θύματά της και πότε στον Lincoln και την Kaitlin, με αποτέλεσμα κανείς τους να μην αναπτύσσεται επαρκώς.

Όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, έχεις την αίσθηση ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι πολύ καλύτερο και πιο σπουδαίο με βάση τα επί μέρους στοιχεία της πλοκής, το οποίο όμως δεν σου δόθηκε

Γιατί ο σκηνοθέτης Adam Egypt Mortimer προσπάθησε να κινηθεί σε πολλαπλές κατευθύνσεις, που μάλλον μπουρδούκλωσαν το αποτέλεσμα αντί να το καταστήσουν πολυεπίπεδο.

Οι ερμηνείες είναι συμπαθέστατες απ’ όλους τους ηθοποιούς και κυρίως από την Sierra McCormick, αλλά δυστυχώς κάνει μπαμ η ηλικιακή διαφορά των ηθοποιών με τους ρόλους που υποδύονται.
Σε καμία περίπτωση δεν πείθουν ότι είναι πιτσιρικάδες που πάνε λύκειο.

Επίσης ο Mortimer προσπαθεί να διαπραγματευτεί το ευαίσθητο θέμα του σχολικού bullying με κάπως χοντροκομμένο τρόπο, αναμασώντας μηνύματα όπως «απάντηση στη βία δεν πρέπει να είναι η βία, αλλά από την άλλη, η βία φέρνει έτσι κι αλλιώς τη βία».

Ίσως αυτή η αμηχανία στην διαπραγμάτευση του προβλήματος να κερδίσει το εφηβικό και μετεφηβικό κοινό, το οποίο επίσης δεν έχει καταλήξει για το ποια είναι η ιδανική λύση στο πρόβλημα.

Προς τη κατεύθυνση αυτή συμβάλλει και ο σοβαρός και βαρύς τόνος που επιδιώκει να έχει το Some Kind of Hate, που δεν επιστρατεύει σε κανένα σημείο το πατροπαράδοτο επιπόλαιο χιούμορ των teen slashers και ως γνωστόν, αυτή η emo αισθητική πουλάει αρκετά στο κοινό του Twilight και του Hunger Games.

Σίγουρα η ταινία δεν είναι για πέταμα, από την άλλη όμως θα ήταν πολύ πιο καλοφτιαγμένη αν συνδύαζε με ποιο σωστό τρόπο τα επί μέρους στοιχεία της.

Βασίλης Γιαννάκης.