Dark Was The Night review

Κάτι κακόβουλο έχει εγκατασταθεί στο παρθένο δάσος, έξω από το μικρό χωριό.

Τα αποδημητικά πουλιά πετούν ανάποδα, τα ζώα αρχίζουν να εξαφανίζονται μυστηριωδώς, ενώ παράξενα ίχνη εμφανίζονται στο χιόνι έξω από τα σπίτια.

Κάποιος ή κάτι, παρακολουθεί τους κατοίκους κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Ο σερίφης Paul Shields (Kevin Durand, Noah), καλείται να διερευνήσει την υπόθεση.

Όταν διαπιστώνει ότι ο κίνδυνος που ελλοχεύει στο δάσος είναι πανίσχυρος, καλείται επιπλέον να προστατεύσει τον τόπο του, ξορκίζοντας τους δαίμονες του παρελθόντος του και παύοντας να κατηγορεί πια τον εαυτό του για τον άδικο θάνατο του ενός εκ των δύο γιων του.

Στο πλευρό του βρίσκεται ο αφοσιωμένος βοηθός του, ο Donny Saunders (Lukas Haas, Jobs) που έφτασε πρόσφατα από τη Νέα Υόρκη, βεβαρημένος κι αυτός ψυχολογικά από γεγονότα που του έχουν συμβεί.

Το αργόσυρτο χτίσιμο της ατμόσφαιρας, η καλογραμμένη δραματουργία και οι υψηλών προδιαγραφών ερμηνείες απ’ όλο το καστ, το μπλαβί φίλτρο στο χιονισμένο τοπίο και το καλά στημένο μυστήριο, είναι τα στοιχεία που θα ωθήσουν πολλούς από τους καθιερωμένους σνομπιστές του τρόμου να θεωρήσουν «βλασφημία» που μια τέτοια ταινία περιλαμβάνει τέρατα.

Λες και οφείλει μια ταινία με τέρατα να είναι δε και καλά ανάλαφρη και αστεία.
Ίσως ο ίδιος κινηματογράφος τρόμου να έχει κακομάθει αυτούς τους «απαξιωτές» να σκέφτονται έτσι.

Όχι όμως όσους αγαπάμε το είδος και το μεράκι που έχουν οι δημιουργοί όπως τον Jack Heller που κινηματογράφησε αυτή τη δουλειά και τον Tyler Hisel (να αγιάσει το χέρι του) που τη συνέγραψε.

Γι’ αυτό και ας παραβλέψουμε κάποια προβληματάκια που έχουν να κάνουν με κακό CGI σε κάποια σημεία (που ευτυχώς είναι λίγα) και την υπερβολική υπογράμμιση του γεγονότος ότι ο σερίφης καλείται να αποζημιώσει για το παρελθόν του (δεν χρειάζονται τόσες επαναλήψεις της λέξης «προστατεύω» για να το καταλάβουμε).

Ίσως η ταινία να φανεί κάπως «βαριά» σε όσους έχουν συνηθίσει το τέρας να σκάει μύτη από το πρώτο εικοσάλεπτο και να μην αρέσκονται στο αργό χτίσιμο του μυστηρίου και της ατμόσφαιρας.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει όμως, ότι τα δύο κύρια συστατικά του κοσμικού τρόμου που καθιέρωσε ο τεράστιος συγγραφέας H.P. Lovecraft είναι ο υπαινιγμός και η αληθοφάνεια.

Και ειδικά το πρώτο από αυτά (ο υπαινιγμός) είναι αυτό που προκαλεί την άβολη αλλά και γλυκιά συνάμα αίσθηση κατά τη διάρκεια της θέασης του Dark Was The Night.

Σε συνδυασμό με πολλές κινηματογραφικές απόπειρες που γίνονται τελευταία και που αποσκοπούν στο να απεγκλωβίσουν το είδος από την ελαφρότητα (που κι αυτή έχει την χάρη της όταν εκτελείται σωστά), το Dark Was The Night καταφέρνει να τρομάξει, να προβληματίσει και να ψυχαγωγήσει επιτυχώς.

Συγχαρητήρια στους Heller και Hisel για το μεράκι που επέδειξαν και περιμένουμε πολλά ακόμη από αυτούς στο μέλλον.

Βασίλης Γιαννάκης.