Οι 10 καλύτερες και οι 5 χειρότερες ταινίες τρόμου του 2015

Άλλη μια χρονιά μας αποχαιρέτησε και όπως συνηθίζεται τώρα τελευταία, ήταν δύσκολη για τους περισσότερους από εμάς. 
Ευτυχώς όμως υπάρχει και ο κινηματογράφος που μας κάνει να ξεχνιόμαστε από τα προβλήματά μας, έστω και για τις 1,5-2 ώρες που διαρκεί η κάθε ταινία.

Ο κινηματογραφικός τρόμος συνεχίζει ακάθεκτος να παράγεται μαζικά, γεγονός που για όλους εμάς που είμαστε φαν του είδους, δεν μπορεί παρά να είναι ευχάριστο.

Όπως συμβαίνει κατά κανόνα, την χρονιά που μας πέρασε υπήρξε άφθονη «σαβούρα», αλλά και πολλά διαμαντάκια που ξεχώρισαν.

Ακολουθεί μια λίστα (χωρίς σειρά κατάταξης) με τις 10 καλύτερες ταινίες τρόμου του 2015 και άλλη μία με τις 5 χειρότερες. 

Οι 10 καλύτερες του 2015 είναι:

Insidious, Chapter 3

O Leigh Whannell υπερκαλύπτει την απουσία του James Wan αναλαμβάνοντας εξ ολοκλήρου αυτή την προσθήκη στο franchise, που αυτή τη φορά είναι prequel και μας εξηγεί πώς ξεκίνησαν όλα. 

Το αποτέλεσμα είναι μια οπτικοακουστική εμπειρία με σκηνοθεσία που οδηγείται πλήρως από το σενάριο, με πιο διακριτικά jump-scares σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες, αλλά και μια πιο σκοτεινή ερμηνεία από την Stephanie Scott σε σχέση με αυτές που μας έχει συνηθίσει. 
(Διαβάστε το review)


The Final Girls 

Δεν θα μπορούσε να λείπει μια κωμωδία τρόμου από αυτή τη λίστα και φαίνεται πως το έργο του Todd Strauss-Schulson έχει όλα τα απαραίτητα προσόντα προκειμένου να καταστεί κλασικό στο εν λόγω υποείδος, καθώς ήδη πολλοί το θεωρούν ισότιμο με το ξεκαρδιστικό "Tucker and Dale Vs. Evil".

Η Taissa Farmiga, ενώ παρακολουθεί ένα slasher φιλμ των 80's όπου πρωταγωνιστεί η μητέρα της (Malin Akerman), παγιδεύεται μαζί με τους φίλους της εντός της.  

Η «ταινία μέσα στη ταινία» στην οποία καλούνται να επιβιώσουν, αφορά – τι άλλο - μια αιματοβαμμένη κατασκήνωση που απειλείται από έναν μασκοφορεμένο δολοφόνο. 

Η ατμόσφαιρα του παρελθόντος και τα στερεότυπα της εποχής αναβιώνουν επιτυχώς, οι χαρακτήρες είναι συμπαθέστατοι και το χιούμορ πανέξυπνο.  
Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια κωμωδία τρόμου;


Dark Places 

Πρόκειται για το δεύτερο θρίλερ μυστηρίου που βασίζεται σε μυθιστόρημα της Gillian Flynn. 
Το πρώτο, ήταν το γνωστό σε όλους μας Gone Girl που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον David Fincher. 

Με δεδομένη την εισπρακτική επιτυχία που σημείωσε το Gone Girl θα ανέμενε κανείς ότι ο σκηνοθέτης Gilles Paquet-Brenner, είχε μια άνιση μάχη να δώσει προκειμένου να αποφύγει τις συγκρίσεις της δικής του μεταφοράς, με αυτή του Fincher.

Η αλήθεια είναι ότι μπορεί το Dark Places να υστερεί εμφανώς σε σχέση με το Gone Girl, ωστόσο για τα χαμηλά standards του κινηματογραφικού τρόμου εξακολουθεί να παραμένει υψηλά, καθώς περιλαμβάνει σατανικές αιρέσεις, αινιγματικές λέσχες, ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο, αλλά και μία πολύ καλή και διαφορετική ερμηνεία από τη Charlize Theron.
(Διαβάστε το review)


The Atticus Institute 

Ένα mockumentary σε σενάριο και σκηνοθεσία Chris Sparling, που διαδραματίζεται στη δεκαετία του '70.
Αφορά ένα ινστιτούτο μεταφυσικών ερευνών, οι επιστήμονες του οποίου έρχονται κάποια στιγμή αντιμέτωποι με μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. 

Πρόκειται για τη Judith Winstead (Rya Kihlstedt), μια γυναίκα με αλλόκοτη και ανατριχιαστική συμπεριφορά, η οποία όχι απλώς εμφανίζει  δυνάμεις τηλεκίνησης και ενόρασης, αλλά επιπλέον τις χρησιμοποιεί σε τέτοιο βαθμό και με έναν τέτοιο τρόπο, που εμπνέει τον τρόμο και το δέος στην ομάδα των ερευνητών που γίνονται μάρτυρες της εκδήλωσής τους.

Η ερμηνεία της Rya Kihlstedt είναι κομβικής σημασίας στην ταινία, καθώς εμφανίζεται απαλλαγμένη από τα στοιχεία της παραδοσιακής υποκριτικής και φλερτάρει απροκάλυπτα με τον ωμό ρεαλισμό που απαιτείται προκειμένου η ταινία να μοιάζει με πραγματικό ντοκιμαντέρ.
(Διαβάστε το review)


Goodnight Mommy 

Ασφαλώς και δεν μονοπωλούν οι ΗΠΑ τις πρωτιές στον κινηματογραφικό τρόμο.
Απόδειξη αποτελεί αυτή η αυστριακή παραγωγή από τους Fiala και Franz που προκάλεσε αίσθηση.

Μπορεί το τρέιλερ να ήταν παραπλανητικό και να δημιούργησε προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν από την προβολή, ωστόσο το Goodnight Mommy, κατάφερε να αποτελέσει την ταινία-έκπληξη της χρονιάς και να μας κάνει να συμμεριστούμε πλήρως τον τρόμο που νιώθουν οι δύο ανήλικοι πρωταγωνιστές μπροστά στη μητέρα τους που είναι τυλιγμένη με επιδέσμους.

Με εμφανή την επιρροή του από τον «κυνόδοντα» του Λάνθιμου, με εξαιρετικές ερμηνείες και με την υπέροχη φωτογραφία του, το Goodnight Mommy καταφέρνει επιτυχώς να κερδίσει μια θέση στις καλύτερες ταινίες τρόμου της χρονιάς που μας πέρασε. 
(Διαβάστε το review)


Dark was the Night

Μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία με τέρατα σε σενάριο του Tyler Hisel και σκηνοθεσία Jack Heller, που τους καθιερώνει για τα καλά στο είδος και δημιουργεί υψηλές προσδοκίες από αυτούς για το μέλλον.

Το αργόσυρτο χτίσιμο της ατμόσφαιρας, η καλογραμμένη δραματουργία και οι υψηλών προδιαγραφών ερμηνείες απ’ όλο το καστ, το μπλαβί φίλτρο στο χιονισμένο τοπίο και το καλά στημένο μυστήριο, είναι τα στοιχεία που ανεβάζουν το όλο αποτέλεσμα τόσο, ώστε να παραβλέψουμε κάποια προβληματάκια που έχουν να κάνουν με κακό CGI σε κάποια σημεία (που ευτυχώς είναι λίγα).
(Διαβάστε το review)


The Green Inferno

Όπως δεν λείπει ο Μάης από τη Σαρακοστή, έτσι δεν είναι δυνατόν να λείψει και ο Eli Roth από αυτή τη λίστα. 

Φέτος είναι η χρονιά του, καθώς όχι μόνο αναβίωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το υποείδος του καννιβαλιστικού τρόμου που είχε βαλτώσει από τον καιρό του Cannibal Holocaust προσφέροντάς μας αυτή την εξαιρετική παραγωγή, αλλά έδωσε και το Knock Knock στο οποίο θα αναφερθώ παρακάτω, στις χειρότερες ταινίες.

Το Green Inferno είναι γεμάτο από χοντροκομμένο χιούμορ, κοινωνική σάτιρα και ωμό gore.  
Οι ερμηνείες των ηθοποιών δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά έτσι κι αλλιώς οι ερμηνείες στις ταινίες τρόμου με κανίβαλους δεν ήταν ποτέ οσκαρικών προδιαγραφών.

Αντίθετα, τα στάνταρ της παραγωγής είναι πολύ υψηλά και δίνει την αίσθηση ότι πρόκειται για την πιο ακριβή ταινία του σκηνοθέτη.

Κατά τ’ άλλα υπάρχουν εντυπωσιακά και καλομονταρισμένα πλάνα που από τη μια προκαλούν σασπένς και από την άλλη αναδεικνύουν την ομορφιά, αλλά και την επικινδυνότητα του φυσικού τοπίου του Αμαζονίου.
(Διαβάστε το review)


Deep Dark 

Ίσως η πιο σουρεαλιστική απ’ όλες, καθώς διαπραγματεύεται τον έρωτα ενός καλλιτέχνη που έχει χάσει την έμπνευσή του με μία… τρύπα στον τοίχο (!).
Ναι, καλά διαβάσατε, ο Michael Medaglia δημιούργησε εξ ολοκλήρου ένα έργο που διαπραγματεύεται το απαγορευμένο love story ενός ανθρώπου με μία τρύπα. 

Πρόκειται για ένα ντεμπούτο τόσο άρτιο, που όχι απλώς δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα έργα των δημιουργών που έχουν αποκτήσει μεγάλη εμπειρία  στον χώρο του κινηματογράφου, αλλά πολλά από αυτά τα ξεπερνάει κατά πολύ.

Η σουρεαλιστική ατμόσφαιρα της παράνοιας που βιώνει και αναπαράγει η ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή, αποδίδεται με ενδιαφέρουσες στιλιστικές επιλογές και με την απεικόνιση καταστάσεων που δίνουν την αίσθηση ότι πρόκειται για λογοτεχνικά κείμενα και όχι για κινηματογραφικά πλάνα. 


Extinction 

Αν θέλετε να δείτε την καλύτερη παραγωγή με ζόμπι από την χρονιά που μας πέρασε, προτιμήστε αυτή.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα του Juan de Dios Garduño που μετέφερε στην μεγάλη οθόνη ο Miguel Ángel Vivas και αποτελεί συμπαραγωγή Ισπανίας, Γαλλίας, ΗΠΑ και Ουγγαρίας.

Επί της ουσίας, έχουμε να κάνουμε με ένα κοινωνικό δράμα που λαμβάνει χώρα στο zombie apocalypse.
Παρά το γεγονός ότι το κεντρικό καστ δεν ξεπερνά τα τέσσερα άτομα, το μπάτζετ είναι εξαιρετικά ανεβασμένο, πράγμα που αποτυπώνεται στα εξαιρετικά σκηνικά που αξιοποιούνται, όπως είναι αυτά των εγκαταλειμμένων πόλεων και των χιονισμένων δασών.

Οι ηθοποιοί ερμηνεύουν εξαιρετικά τους ρόλους τους, με ένα τρόπο που προκαλεί τον θεατή να συμπάσχει στη μοναξιά που βιώνουν και στη μάχη τους για επιβίωση.

Η σκηνοθεσία διαθέτει έναν τέτοιο ρυθμό που να καθιστά το όλο εγχείρημα ενδιαφέρον, χωρίς να παρασύρεται από τη δραματουργία των όσων εκτυλίσσονται.


The Visit

Με την έλευση του The Visit, πολλοί είναι αυτοί που μίλησαν για επαναφορά του M. Night Shyamalan στις καλές δημιουργίες, έπειτα από τις μέτριες ή αδιάφορες επιλογές που είχε κάνει τα προηγούμενα χρόνια.

Παρακολουθώντας το κι εγώ, έβγαλα το συμπέρασμα ότι έχουν απόλυτο δίκιο. 
Πρόκειται για ένα found footage που συνδυάζει επιτυχώς το αστείρευτο χιούμορ με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα και οι ερμηνείες που περιλαμβάνει είναι πολύ καλές. 


Οι 5 χειρότερες ταινίες του 2015 είναι:

Knock Knock

Όπως είπαμε παραπάνω, το 2015 ήταν η χρονιά του Eli Roth. 
Και μπορεί μεν το Knock Knock να είναι μια κακή ταινία, ωστόσο είναι η καλύτερη από τις κακές, για τον απλούστατο λόγο ότι υπάγεται στην κατηγορία «τόσο κακό που καταντάει καλό».

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί είναι αυτοί που θα την απολαύσουν, ενώ άλλοι θα τραβάνε τα μαλλιά τους απ’ όσα θα δούνε. 
Τα πάντα είναι ζήτημα γούστου άλλωστε.
(Διαβάστε το review)


The Diabolical 

Αυτή πάλι υπάγεται στην κατηγορία «τόσο κακογραμμένη που ατύχησε».
Πράγματι, ενώ η ιδέα της ήταν εξαιρετική και τα τεχνικά μέρη άρτια, το σενάριο εμφανίζεται εντελώς αρπακολατζίδικο, γεμάτο από τρύπες και ευκολίες. 

Ίσως γιατί και ο ίδιος ο δημιουργός δεν ήξερε τι ακριβώς ήθελε να κάνει.
(Διαβάστε το review)


The Lazarus Effect

Τόσο προβλέψιμη που καταντάει κακή, αυτή η δημιουργία των Luke Dawson και  Jeremy Slater με πολύ κακό cgi που είναι για γέλια, με φτηνά ξαφνιάσματα που ο μόνος λόγος ύπαρξής τους είναι να δικαιολογήσουν το είδος και με μία pg-13 αισθητική που δεν τολμά ούτε για μια στιγμή.
(Διαβάστε το review)


Poltergeist 

Όχι ότι είμαι ιδιαίτερα φαν του original, αλλά ακόμη κι έτσι, αυτό το έργο ήταν αχρείαστο πέρα για πέρα και έριξε μια κατά τ’ άλλα κλασική δημιουργία στο επίπεδο ενός κλισεδιάρικου ghost story, από αυτά που στο πρόσφατο παρελθόν έβγαιναν με το κιλό.
(Διαβάστε το review)


The Gallows

Με διαφορά, η χειρότερη ταινία τρόμου της χρονιάς και γίνεται ακόμη πιο χειρότερη αν σκεφτεί κανείς ότι προέρχεται από μεγάλο στούντιο και θεωρητικά τουλάχιστον θα έπρεπε να ανταποκρίνεται στις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ προσδοκίες του κοινού για να μπορέσει να πουλήσει.

Άλλη μια απόδειξη ότι τα στοιχεία που πολλά από τα μεγάλα στούντιο θεωρούν ως «συνταγή της επιτυχίας» για μια ταινία τρόμου, είναι ακριβώς αυτά που το κοινό έχει σιχαθεί να βλέπει. 

Εντελώς ανέμπνευστο και ανούσιο, το The Gallows αποτελεί μια αρπαχτή τέτοιου μεγέθους, που είχαμε καιρό να δούμε και που μακάρι να μην ξαναδούμε ποτέ.
(Διαβάστε το review)


Αυτές λοιπόν ήταν κατ’ εμέ οι καλύτερες και οι χειρότερες ταινίες για το 2015. 
Πείτε μου στα σχόλια ποιες είναι οι δικές σας λίστες. 

Δεν μπορώ παρά να ευχηθώ το 2016, να είναι ισότιμη, αν όχι καλύτερη χρονιά από άποψη κινηματογραφικού τρόμου, έτσι ώστε του χρόνου οι αντίστοιχες λίστες να περιλαμβάνουν μόνο καλές ταινίες από το είδος.

Βασίλης Γιαννάκης.