Knock Knock review

“Εμείς είμαστε δύο γυναίκες μόνες. Τι να σου κάνουν δύο γυναίκες μόνες;
Μπορούν να σου κάνουν τίποτε δύο γυναίκες μόνες;” 
(Ατάκα από την ελληνική ταινία «Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης»).

Κάτι  τέτοιο φαίνεται πως αναρωτήθηκε και ο Evan Webber (Keanu Reeves, Henry's Crime) όταν κατά τη διάρκεια μιας βροχερής νύχτας έβαλε στο σπίτι του δύο ωραίες κοπέλες [Lorenza Izzo (Aftershock) και Ana de Armas] προκειμένου να τις βοηθήσει γιατί είχαν χαθεί.

Πρόκειται για έναν αφοσιωμένο πατέρα και οικογενειάρχη που απλά θέλησε να κάνει μια ευγενική χειρονομία.

Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται όπως τα περιμένει, όταν κατόπιν έντονου φλερτ από τις επισκέπτριές του, υποκύπτει στα θέλγητρά τους.

Από εκεί και πέρα, όλα πάνε κατά διαόλου καθώς ένα κλικ μονάχα απομένει για να τιναχτεί όλη του η ζωή στον αέρα. 

Γρήγορα διαπιστώνει ότι είναι υποταγμένος στον σαδισμό τους και από φόβο μην τον εμπλέξουν σε σεξουαλικό σκάνδαλο, δεν μπορεί ούτε βοήθεια να ζητήσει.

Πρόκειται για την πιο φρέσκια δουλειά του αντισυμβατικού σκηνοθέτη Eli Roth που βασίζεται σε μια παλαιότερη ταινία του 1977 ονόματι «Death Game».
Δύο από τους ηθοποιούς του Death Game αποτελούν και παραγωγούς του Knock Knock.

Πολλοί ωστόσο συγκρίνουν την νέα αυτή προσπάθεια του σκηνοθέτη με το Funny Games - λόγω θεματικής κυρίως - αν και ότι του λείπει σε ακραίο σαδισμό σε σύγκριση με την ταινία του Haneke, το Knock Knock το αναπληρώνει με την χαρακτηριστική πια καφρίλα του Roth. 

Αυτός επιμένει ακόμη και τόσες ταινίες μετά, να σατιρίζει με πολύ χοντροκομμένο – και ενοχλητικό για κάποιους - χιούμορ, όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής ορθότητας. 

Αυτή τη φορά στο στόχαστρό του φαίνεται να μπαίνει ο φεμινισμός και φαντάζομαι ότι πολλές θα είναι οι φεμινίστριες που θα πάθουν αναφυλαξία με τα όσα βλέπουν να διαδραματίζονται επί της οθόνης. 

Υπάρχει ένας σαρκασμός σχετικά με το πόσο εύκολο είναι να καταστραφεί η ζωή ενός επιτυχημένου ανθρώπου από τις γυναίκες, όταν διαπράττει απιστία.

Πολλοί μάλιστα είναι αυτοί που θα ταυτιστούν πλήρως με τον κακομοίρη τον Evan και θα ανατριχιάσουν στη σκέψη ότι θα λειτουργούσαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αν ήταν στη θέση του, έστω κι αν δεν το παραδεχτούν ανοιχτά.

Ιδιαίτερα προσεγμένο φαίνεται να είναι το σπίτι στο οποίο εκτυλίσσεται ο όλος τραγέλαφος, το οποίο στην αρχή είναι διακοσμημένο με τις πιο σύγχρονες τάσεις και προσεγμένο στο έπακρο, ενώ στο τέλος καταλήγει να μοιάζει γεμάτο με τον κόπρο του Αυγεία μετά τη λαίλαπα που το βρήκε.

Δεδομένου  ότι το σπίτι κάποιου συμβολίζει τον εαυτό του, η σταδιακή αναστάτωσή του από τις δύο γυναίκες, μπορεί να θεωρηθεί σαν μια αλληγορία για την αποδόμηση του εγώ. 

Οι ερμηνείες δεν είναι ό,τι το καλύτερο και μάλιστα η χειρότερη όλων είναι αυτή – ποιού άλλου - του Keanu Reeves που προκαλεί ανεπιτήδευτα γέλια, εκτοξεύοντας στα ύψη την «καμένη» ατμόσφαιρα.

Κάπως καλύτερα τα πάνε οι δυο κυρίες που υποδύονται τις παρανοϊκές και στρίγγλες σαδίστριες, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι η Lorenza Izzo είναι σύζυγος του Eli Roth στην πραγματική ζωή.

Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια, το όλο σύνολο κουράζει και μοιάζει να απευθύνεται σε όσους θέλουν να δουν κάτι τόσο κακό που καταλήγει να είναι καλό.

Δυστυχώς, λόγω της υπερβολικά μεγάλης διάρκειας και του κακόγουστου χιούμορ που πλέον έχει κουράσει, πολύ λίγοι είναι όσοι θα εκτιμήσουν πραγματικά αυτή την προσπάθεια. 

Κατ’ εμέ είναι η χειρότερη δουλειά που έχω δει από τον σκηνοθέτη, ο οποίος όμως δείχνει ότι έχει ακόμη πολλά περιθώρια μέχρι να πιάσει πάτο.

Βασίλης Γιαννάκης.

Release Dates:
23 January 2015 (Sundance)
9 October 2015 (USA)
10 October 2015 (Sitges)