Κρύψου - Hidden review

Μια οικογένεια αποτελούμενη από δυο γονείς και την μικρή τους κόρη, προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε ένα πυρηνικό καταφύγιο.

Παράλληλα με τη μάχη για επιβίωση, κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και να μην παραιτηθούν από τον αγώνα που δίνουν.

Όχι, δεν έχει προηγηθεί κάποιος πυρηνικός πόλεμος ή φυσική καταστροφή, αλλά έχει ξεσπάσει μία επιδημία η οποία «αλλάζει τους ανθρώπους» (το πιάσατε το υπονοούμενο;).

Οι απειλές που έχει να αντιμετωπίσει η οικογένεια είναι πάμπολλες, η χειρότερη των οποίων είναι «αυτοί που αναπνέουν».
Ποιοι είναι αυτοί που αναπνέουν;

Πρόκειται για τους εχθρούς της κανονικότητας ή για τους εχθρούς της διαφορετικότητας;
Και ποιος ορίζει τι είναι «φυσιολογικό» ή «κανονικό»;

Αυτά είναι τα ζητήματα που διαπραγματεύεται το έργο των αδελφών Duffer, οι οποίοι πέρα από το ταλέντο τους, ευτύχησαν να έχουν ένα εξαιρετικό τριμελές καστ προκειμένου να υποστηρίξουν αυτό που ήθελαν να κάνουν.

Το καστ αποτελείται από όχι πολύ γνωστούς ηθοποιούς, ωστόσο είναι εξαιρετικοί σε αυτό που κάνουν και η χημεία που έχουν μεταξύ τους μας πείθει ότι πρόκειται για μια πραγματική οικογένεια.

Ο λόγος γίνεται για τους Alexander Skasgard (The Giver) ως Ray, Andrea Risenborough (Birdman) ως Claire, αλλά κυρίως για τη μικρή Emily Alyn Lind (Movie 43) ως Zoe που θα σας αφήσει άφωνους με την ερμηνεία της.

Το μεγαλύτερο μέρος του έργου λαμβάνει χώρα μέσα στο υπόγειο καταφύγιο και όπως συμβαίνει συνήθως με τις ταινίες «περιορισμένου χώρου» έχει σχεδόν θεατρική αισθητική.

Ωστόσο υπάρχουν τα flashbacks που εξιστορούν το πώς η οικογένεια κατέληξε εκεί μέσα και αυτά είναι σαφώς πιο φωτεινά, πιο κινηματογραφικά και πιο υψηλού προϋπολογισμού.

Μέχρι που από κάποια στιγμή κι έπειτα, «αυτοί που αναπνέουν» εισβάλλουν στο καταφύγιο και επιτίθενται στην οικογένεια, εξωθώντας τα μέλη της στο να αποδράσουν και βγουν στον έξω κόσμο.
Είναι όμως ο έξω κόσμος πια ένα φιλόξενο μέρος;

Προς το τέλος υπάρχει μια ανατροπή αλά James Wan που βάζει τα πράγματα στη θέση τους και χρησιμεύει ως μετάβαση προκειμένου το Hidden να περάσει σε ένα άλλο επίπεδο.

Παρά το γεγονός ότι με ...αυτού του είδους τις ανατροπές στις ταινίες δεν τα πάω καλά (τι μόδα κι αυτή;), δεν μπορώ να παραβλέψω ότι αποτελεί βασικό δομικό στοιχείο και ότι δεν τοποθετήθηκε απλώς για το «wow» της υπόθεσης.
Από την άλλη βέβαια δεν με εξέπληξε κιόλας παρόλο που δεν την είχα προβλέψει.

Το μήνυμα του Hidden είναι ηχηρό και έχει να κάνει με το αν οι εκπρόσωποι της τάξης μπορούν να μετατραπούν σε τρομαχτικά όντα, προκειμένου να προστατεύσουν την ομαλότητα από οτιδήποτε θεωρούν πως τη διαταράσσει.
Τι είναι κανονικό τελικά και ποιος είναι το τέρας;

Μην περιμένετε να δείτε jump scares και gore σε αυτή την ταινία (που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν), απλώς αφήστε την να φλερτάρει με το ασυνείδητο σας και θα βγείτε κερδισμένοι.

Διότι ο μεγαλύτερος φόβος είναι ο φόβος για τον άγνωστο (H.P. Lovecraft) αλλά μερικές φορές, ακόμη μεγαλύτερος από αυτόν είναι ο φόβος για την χειρότερη όψη της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης.

Βασίλης Γιαννάκης