Βατικανό: Απόρρητοι φάκελοι - The Vatican Tapes review

Πρόκειται για μια ιστορία του Christopher Borrelli, την οποία μετέτρεψε σε σενάριο ο Chris Morgan και την κινηματογράφησε ο Mark Neveldine.

Πρωταγωνιστεί η Olivia Taylor Dudley (Chernobyl Diaries) ως Άντζελα, μια κοπέλα που από την αρχή κιόλας της ταινίας, την ημέρα που γιορτάζει τα 27α της γενέθλια, εμφανίζει τα συμπτώματα κατάληψης από κάποιο δαίμονα.

Η συμπεριφορά της αρχίζει να παραξενεύει όταν κόβει κατά λάθος το χέρι της και ο πατέρας της (Dougray Scott, Taken 3) και ο φίλος της (John Patrick Amedori, The Last Stand), τη συνοδεύουν στο νοσοκομείο.

Επειδή είμαι σίγουρος ότι την ιστορία την έχετε παρακολουθήσει άπειρες φορές από τον καιρό του «The Exorcist» μέχρι τις μέρες μας, θα εστιάσω στα σημεία που η ταινία διαφοροποιείται από το σωρό και που κατά τη γνώμη μου είναι αρκετά.

Ξεχάστε το found footage που υπαινίσσεται ο τίτλος.
Ευτυχώς πρόκειται για ταινία με κανονική σκηνοθεσία, καλομονταρισμένη, η οποία μάλιστα αποδίδει επιτυχώς τα ξεσπάσματα της έντασης και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα κατάλληλη για ανατριχίλες.

Όχι ότι είναι κακά τα found footage, απλώς κάπου έχουν αρχίσει να επαναλαμβάνονται σε βαθμό που τα περισσότερα να καταλήγουν κουραστικά.

Χαρακτηριστικό του The Vatican Tapes είναι ότι ενώ ακολουθεί την παραδοσιακή δομή μιας ταινίας με εξορκισμό, εμφανίζει τα επί μέρους στοιχεία της με τόσο πρωτότυπο τρόπο, που από κάποιο σημείο κι έπειτα έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις κάτι που ξεχωρίζει.

Έτσι λοιπόν υπάρχει το θεολογικό υπόβαθρο, η σταδιακή κατάληψη από τον δαίμονα, η απόπειρα αντιμετώπισης του προβλήματος μέσω της ψυχοθεραπείας που δεν είναι επαρκής, οι υπερφυσικές δυνάμεις που εκδηλώνονται γύρω από τη δαιμονισμένη και τέλος, ο παραδοσιακός εξορκισμός που αποτελεί και την κορύφωση της ιστορίας.

Όμως επιμένω: Όλα αυτά θα τα δείτε με έναν τρόπο που δεν τα έχετε ξαναδεί.
Φαίνεται πως ο Chris Morgan πίεσε πολύ τον εγκέφαλό του προκειμένου να κατεβάσει καινοτόμες ιδέες και να τις περάσει στο σενάριο.

Οι ερμηνείες κυμαίνονται σε αρκετά υψηλά επίπεδα, με μια μικρή ένσταση να έχω μόνο για την πρωταγωνίστρια, την Olivia Taylor Dudley.

Όχι ότι είναι κακή ηθοποιός - μάλιστα σε πολλά σημεία πείθει ότι έχει κυριευτεί από τις δυνάμεις τους σκότους, απλώς από τον συγκεκριμένο ρόλο έχουν περάσει σαφώς καλύτερες γυναίκες ηθοποιοί και πλέον έχει γίνει πολύ πιο απαιτητικός για τις δυνατότητές της.

Διακρίνω επίσης ένα άγχος στον τρόπο που προωθήθηκε η συγκεκριμένη παραγωγή, δεδομένου ότι κάποιες «αποκαλύψεις» που δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα και ιδιαιτερότητα στο Vatican tapes, διέρρευσαν κατά τη προώθησή της.

Εγώ θα αρκεστώ μόνο να πω ότι εκτός από τον «Εξορκιστή», το Vatican tapes αντλεί κάποια στοιχεία και από την «Προφητεία».

Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν μπορεί να ανταγωνιστεί αυτά τα κλασικά αριστουργήματα.
Από την άλλη όμως, πρόκειται για μια φιλότιμη προσπάθεια.

Εκτός από το απαραίτητο θεολογικό υπόβαθρο, υπάρχει και η πανέξυπνη ιδέα ότι το Βατικανό διατηρεί εκτός από μυστική βιβλιοθήκη και μια μυστική βιντεοθήκη, με οπτικοακουστικά αρχεία, εν ολίγοις έχει εκσυγχρονιστεί ως προς τα αρχεία που διατηρεί.

Όσοι θέλουν να εξερευνήσουν περισσότερο αυτή την ιδέα, ας ρίξουν μια ματιά και στο Final Prayer (2013)( ή αλλιώς “The Borderlands”) του Elliot Goldner, στο οποίο κάποιοι απεσταλμένοι από το Βατικανό ερευνούν μια εντελώς διαφορετική –ευτυχώς- και σαφώς πιο ενδιαφέρουσα –πάλι ευτυχώς- υπόθεση.

Το ευρύ κοινό συνήθως κρίνει αυτές τις προσπάθειες πιο αυστηρά απ’ όσο πρέπει, ίσως επειδή κατά βάθος προσδοκά τον επόμενο «Εξορκιστή».
Όμως ταινίες σαν τον «Εξορκιστή» αποκλείεται πλέον να ξεπεραστούν, δεδομένου ότι εκείνη διέθετε εκτός των άλλων αρετών και το προνόμιο του να είναι πρωτοποριακή στο είδος της.

Από την άλλη, εκτίμησα το Τhe Vatican Τapes πολύ περισσότερο από το The Last Exorcism, το οποίο για πολλούς λόγους το θεωρώ μια κακή ταινία.

Σε γενικές γραμμές το προτείνω σε όσους έχουν δει τόσο πολλά έργα με εξορκισμούς που μπορούν να εκτιμήσουν τα διαφορετικά στοιχεία που εμφανίζει, αλλά όχι σε όσους έχουν δει λίγα έργα με εξορκισμούς, οι οποίοι μοιραία θα το αντιμετωπίσουν ως μια από τα ίδια.

Βασίλης Γιαννάκης.