The Town that Dreaded Sundown review

Κατ’ αρχήν, όσοι από εσάς έχετε δει την ομώνυμη ταινία του 1976, ΜΗΝ θεωρήσετε ότι πρόκειται για remake.
Το ξεκαθαρίζω από την αρχή για να μην σταματήσετε να διαβάζετε το review λέγοντας «φτου, άλλο ένα remake».

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα από εκείνα τα sequels που πλασάρονται με τον παραπλανητικό χαρακτηρισμό «reboot», μόνο και μόνο γιατί δεν χρειάζεται να δει κανείς την παλιά ταινία προκειμένου να τα καταλάβει και επομένως απευθύνονται και στους νέους θεατές εκτός από τους παλιούς.

Το The Town that Dreaded Sundown του 1976, σε σκηνοθεσία Charles B. Pierce, βασιζόταν στο χρονικό των φόνων ενός πραγματικού serial killer που είχε τρομοκρατήσει τόσο πολύ τους κατοίκους της πόλης Texarkana, που αποφεύγανε να βγούνε από το σπίτι όταν έδυε ο ήλιος (και από αυτό το γεγονός πήρε το όνομά της η ταινία).

Αν και επρόκειτο για καλή δουλειά, δεν κατέχει εξέχουσα θέση στην ιστορία του κινηματογραφικού τρόμου στον ίδιο βαθμό με το Texas Chainsaw Massacre και το The Exorcist που είχαν προηγηθεί, διότι δεν προκάλεσε ακραίες αντιδράσεις φρίκης στο κοινό όπως συνέβη με εκείνες τις ταινίες.

Ίσως ο λόγος να ήταν ότι ο σακοφόρος δολοφόνος της –που μάλλον σε αυτόν βασίστηκε η αμφίεση του Jason στο Friday the 13th νούμερο 2- υπήρξε πραγματικά και επομένως η εγκληματική δραστηριότητά του ήταν περισσότερο κοινότυπη και προβλέψιμη σε σχέση με τους μυθοπλαστικούς serial killers.

Τα θύματά του ήταν ζευγαράκια που πηγαίνανε σε απόμερα μέρη (τι πρωτότυπο!) και χρησιμοποιούσε κυρίως πυροβόλα όπλα (καθόλου ενδιαφέρον).

Εξαίρεση αποτελεί μία σκηνή όπου σκοτώνει μια γυναίκα με ένα …τρομπόνι (!;), η οποία είναι και η μόνη αξιομνημόνευτη από άποψη τρόμου, γιατί κατά τ’ άλλα το έργο του ‘76 θα το απολαύσει περισσότερο το κοινό των αστυνομικών.

Το The Town that Dreaded Sundown του 2014, σε σκηνοθεσία Alfonso Gomez-Rejon, αποτελεί ένα meta-sequel του original, με την έννοια ότι το αντίστοιχο του ’76 υπάρχει ως ταινία στο κινηματογραφικό σύμπαν του και προβάλλεται κάθε χρόνο στο τοπικό σινεμά της Texarkana, η οποία έχει προ πολλού ξεπεράσει τον κίνδυνο μετά από τόσες δεκαετίες.

Μεταξύ μας: Θυμώνω πολύ όταν στο sequel η αρχική ταινία αντιμετωπίζεται ως προϊόν μυθοπλασίας (βλέπε Blair Witch 2, Human Centipede 2), στην προκειμένη περίπτωση όμως τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.

Διότι ας μην ξεχνάμε ότι η ταινία του '76 βασιζόταν σε ένα πραγματικό γεγονός, και επιπλέον ισχυριζόταν ότι παρουσίαζε τα γεγονότα έτσι ακριβώς όπως συνέβησαν.

Άρα στο sequel εμφανίζεται μεν ως προϊόν μυθοπλασίας, αλλά οι κάτοικοι της πόλης είναι 100% σίγουροι ότι αυτό που παρακολουθούν είχε συμβεί αυτούσιο και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Για να μην τα πολυλογούμε, 65 χρόνια μετά, ο δολοφόνος που φοράει το τσουβάλι για μάσκα επιστρέφει, οι φόνοι ξαναρχίζουν και η πόλη για μια φορά ακόμη φοβάται την δύση του ηλίου.

Η σκηνή του φόνου με το τρομπόνι αναβιώνει και εδώ, αυτή τη φορά όντας ακόμη πιο αιματηρή και βίαιη, ενώ ο δολοφόνος μιλάει κιόλας στα θύματά του, σε αντίθεση με το original που ήταν σιωπηλός.

Το εύλογο ερώτημα, είναι αν αυτό το meta-sequel καταφέρνει να ανταγωνιστεί επιτυχώς ένα έργο που όπως προείπαμε, αφηγούνταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ γεγονότα.
Η απάντηση είναι ναι, και μάλιστα έχει ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο το καταφέρνει.

Σίγουρα όλοι λίγο ή πολύ έχετε ακούσει διάφορες φήμες σχετικά με το ποιοι μπορεί να είναι οι serial killers που μέχρι σήμερα παραμένουν ασύλληπτοι.

Διότι μπορεί να μην γνωρίζουμε ποιοι είναι, αλλά κατά καιρούς εμφανίζονται διάφορες θεωρίες που φέρνουν στο προσκήνιο κάποια συγκεκριμένα άτομα, ως νούμερο ένα υπόπτους.

Μπορεί τα στοιχεία να μην επαρκούν για να αποφανθούν οι αρχές ότι οι νούμερο ένα ύποπτοι είναι πραγματικά οι serial killers που παραμένουν ασύλληπτοι, αλλά η φήμη διαδίδεται από στόμα σε στόμα και ο κόσμος πλάθει με τη φαντασία του σενάρια στα οποία αυτό είναι σίγουρο.

Ο Alfonso Gomez-Rejon βασίστηκε στις φήμες που κυκλοφορούσαν στην Texarkana σχετικά με το ποιος μπορεί να ήταν ο ασύλληπτος δολοφόνος και έφτιαξε μια ταινία όπου όντως ήταν αυτός.

Επομένως ούτε η ταινία του 2014 είναι εντελώς μυθοπλασία.
Υπάρχει κάποια βάση στην οποία πατάει για να πει αυτά που έχει να πει.

Οι ερμηνείες είναι αρκετά καλές, με καλύτερη απ’ όλες αυτή της πρωταγωνίστριας Addison Timlin (That Awkward Moment), και η όλη ατμόσφαιρα θυμίζει κάτι από 70s παρά το γεγονός ότι η υπόθεση τοποθετείται στο σήμερα.

Γενικά υπάρχει μια σκοτεινιά και μια μουντίλα που ταιριάζει γάντι στο όλο εγχείρημα.

Η αποκάλυψη στο τέλος σχετικά με το ποιος είναι ο δολοφόνος δεν είναι και ό,τι πιο πρωτότυπο έχει υπάρξει, ούτε και το σύνολο του σεναρίου, ωστόσο υπάρχει αυτό το «κάτι» που απαιτείται για να κρατήσει τον θεατή ως το φινάλε.

Και μπορεί στο τέλος πολλοί να απογοητευτούν με τις ευκολίες που παρουσιάζονται ώστε να επέλθει η κορύφωση, μπορεί η εξήγηση του ποιος είναι ο δολοφόνος να είναι επιπόλαιη και τραβηγμένη από τα μαλλιά, αλλά η σκοτεινιά της ατμόσφαιρας, θα αφήσει σίγουρα μια καλή γεύση.

Το ζήτημα είναι αν αξίζει τον κόπο να υποστεί κανείς ένα προβλέψιμο και επιπόλαιο προς το τέλος σενάριο μόνο και μόνο για την ατμόσφαιρα.

Η δική μου άποψη, είναι ότι ίσως σε συνδυασμό με την παλιά ταινία (που μην ξεχνάμε ότι παρουσιάζει πραγματικά γεγονότα), όλο και κάτι έχει να προσφέρει αυτή του Gomez-Rejon.

Βασίλης Γιαννάκης.