Last Shift review
Η αστυνόμος Jessica Loren (Juliana Harkavy, Dolphin Tale) αναλαμβάνει να περάσει ένα βράδυ σε ένα παλιό αστυνομικό τμήμα, περιμένοντας μία ομάδα βιολογικών συμβάντων να συλλέξει κάποια ραδιενεργά κατάλοιπα από το οπλοστάσιο.
Πολλά χρόνια πριν, ο κατά συρροή δολοφόνος και σατανιστής Michael Paymon (Joshua Mikel, Terminator: Genisys) και οι δυο γυναίκες που τον υπηρετούσαν είχαν κρατηθεί στο εν λόγω τμήμα, όπου διέπραξαν ομαδικό απαγχονισμό στο κελί τους.
Από τότε η παρουσία τους στοιχειώνει το μέρος και καθιστά την βάρδια της Jessica πολύ τρομακτική, ακόμη και θανάσιμη.
Ο μόνος λόγος που με εμποδίζει να χαρακτηρίσω αυτή την ταινία αριστούργημα για τα δεδομένα του τρόμου, είναι ότι δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε και η τελευταία που ασχολείται με αυτό το θέμα.
Στο μυαλό μου έρχεται ένα από τα επεισόδια του Fear Itself, αλλά και το πρόσφατο Let Us Pray, όπου έχουμε ξαναδεί λίγο-πολύ το ίδιο σκηνικό.
Γενικότερα η ιδέα κάποιου ήρωα που κάνει μια βάρδια σε ένα επικίνδυνο μέρος είναι χιλιοειπωμένη και σκηνοθέτες όπως ο Ti West έχουν πάρει ντοκτορά σε αυτά τα θέματα.
Αυτό που παρέχει ο DiBlasi με το Last Shift είναι η βελτιστοποίηση της στο έπακρο, αξιοποιώντας επιτυχώς όλες τις εκφάνσεις του τρόμου.
Έτσι ενώ στην αρχή κυριαρχεί κυρίως η ατμόσφαιρα και η αίσθηση της απειλής, όσο προχωράμε προς το τέλος, τα ένοχα μυστικά του μέρους έρχονται στο φως, τα μακάβρια εφέ μας βομβαρδίζουν με όλο και πιο έντονο ρυθμό και τα jump scares γίνονται όλο και πιο ανατριχιαστικά και καλοδουλεμένα.
Η δουλειά που έχει πέσει, ειδικά στον τομέα τον οπτικών εφέ (πρακτικά όλα τους) είναι αξιομνημόνευτη και απογειώνει το έργο στα επίπεδα ενός roller coaster φρίκης με τις εναλλαγές και τα ξεσπάσματά τους.
Από κάποιο σημείο κι έπειτα, η κατάρα του αστυνομικού τμήματος εκδηλώνεται τόσο καταιγιστικά που λίγες μόνο ανάσες ανακούφισης επιτρέπει τη Jessica –και κατ’ επέκταση και το κοινό- να πάρει.
Έχουμε λοιπόν το καλύτερο και το πιο τρομακτικό αποτέλεσμα για ένα δεδομένο μπάτζετ που άλλωστε αυτό είναι το κυρίως ζητούμενο στον κινηματογράφο τρόμου.
Δυστυχώς, εν έτη 2015, υπάρχει ακόμη κόσμος που αξιολογεί τέτοιες ταινίες με βάση το περιορισμένο – σε σχέση με τις υπερπαραγωγές - μπάτζετ τους, διότι δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη ότι κατά κανόνα, οι περισσότερες ιστορίες τρόμου που δύνανται να οπτικοποιηθούν, δεν απαιτούν πολλά λεφτά, αλλά κυρίως μεράκι και ταλέντο από πλευράς του σκηνοθέτη.
Δεν πρόκειται για ιστορίες με διαστημικές μάχες ή με καταστροφές μεγάλης κλίμακας, διότι αν ήταν τέτοιες τότε θα έπαυαν να είναι ταινίες τρόμου και θα μετέβαιναν σε άλλο είδος (genre).
Ασφαλώς υπάρχουν και εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα εφόσον υπάρχουν και αρκετές horror υπερπαραγωγές, όπως The Cell, Event Horizon, Alien κλπ.
Το Last Shift κάθε άλλο παρά υπερπαραγωγή είναι, ωστόσο παρέχει το καλύτερο οπτικό αποτέλεσμα με τα δεδομένα μέσα παραγωγής.
Και ακόμη κι αν πολύ από εμάς έχουμε πάθει ανοσία στα μακάβρια θεάματα μετά από τις τόσες ταινίες που έχουμε δει, οφείλουμε να εκτιμήσουμε ότι ο DiBlasi καταβάλλει μια φιλότιμη ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ να μας τρομάξει.
Όσοι δεν έχουν αναπτύξει τη συγκεκριμένη ανοσία, είναι ότι θα βλέπουν εφιάλτες μετά τη θέαση του Last Shift.
Σοφή επίσης είναι η επιλογή της Juliana Harkavy που με την ερμηνεία της παίρνει όλη τo Last Shift στις πλάτες της, εφόσον όλοι οι άλλοι ηθοποιοί που συμμετέχουν είναι είτε περαστικοί, είτε… φαντάσματα.
Και κάτι τελευταίο: Το όνομα του κακού φαντάσματος της ταινίας δεν είναι τυχαίο που είναι Paymon, εφόσον σύμφωνα με τη Σολομωνική, ο Paimon είναι ένας από τους βασιλείς της κόλασης και μάλιστα ο πιο έμπιστος του Εωσφόρου.
Ω-χο! Αυτό εξηγεί και το τραγούδι που απαγγέλλει η σατανιστική σέχτα της ιστορίας, το οποίο αναφέρεται σε κάποιον βασιλιά.
Έχετέ τα αυτά στο μυαλό σας κατά την προβολή.
Κλείστε τα φώτα και δείτε το γιατί νομίζω ότι αξίζει τον κόπο.
Ο κινηματογράφος τρόμου αντί να κουραστεί εξελίσσεται χρόνο με τον χρόνο, όλο και περισσότερο.
Βασίλης Γιαννάκης.
Release Dates:
25 October 2014 (Frightfest London)
6 October 2015 (USA)
Post a Comment