Η Αγχόνη - The Gallows review

Έτσι ονομάζεται μία θεατρική παράσταση που ανέβηκε σε ένα Λύκειο των ΗΠΑ στη δεκαετία του '90.

Υποτίθεται ότι περιλάμβανε μια σκηνή καταδίκης σε θάνατο δια απαγχονισμού, όπου ένας νεαρός ηθοποιός βρήκε τραγικό θάνατο, γιατί ο μηχανισμός δεν λειτούργησε καλά, με αποτέλεσμα να κρεμαστεί στα αλήθεια.

20 χρόνια αργότερα, οι μαθητές αναβιώνουν την παράσταση στη μνήμη της τραγικής εκείνης πρεμιέρας.

Ο Reese (Reese Mishler) συμμετέχει σε αυτήν ως πρωταγωνιστής, αψηφώντας τα πειράγματα των συμμαθητών του που παίζουν στη σχολική ομάδα ποδοσφαίρου.

Στην πορεία μαθαίνουμε ότι το κάνει για χατίρι μιας συμμαθήτριας του με την οποία είναι ερωτευμένος, της Pfeifer (Pfeifer Brown), που είναι η συμπρωταγωνίστριά του στην εν λόγω παράσταση.

Τα προβλήματα ξεκινούν όταν ένας φίλος του Reese του προτείνει να πάνε και να διαλύσουν τα σκηνικά ένα μόλις βράδυ πριν την πρεμιέρα, με πρόσχημα ότι δεν θέλει να τον βλέπει αγχωμένο.

Μαζί, παίρνουν και μία κοινή τους φίλη και εκμεταλλευόμενοι μια πόρτα που είναι χαλασμένη και παραμένει ξεκλείδωτη, παραβιάζουν τον χώρο, βιντεοσκοπώντας τα πάντα στην πορεία τους, γιατί έτσι απαιτεί η found footage σκηνοθεσία της ταινίας.

Δεν χρειάζεται να πω το τι επακολουθεί καθώς οι τρεις πρωταγωνιστές –τέσσερις μαζί με την Pfeifer που τη συναντούν εκεί- περιφέρονται στους σκοτεινούς διαδρόμους του σχολικού θεάτρου.

Ομολογώ πως δυσκολεύτηκα πάρα πολύ για να δω αυτό το έργο των Travis Cluff και Chris Lofing κι αυτό γιατί για μένα εκπροσωπεί την χειρότερη όψη που εμφανίζει ο κινηματογραφικός τρόμος διαχρονικά, αλλά κυρίως τα τελευταία χρόνια.

Όλοι όσοι είστε πραγματικοί –κι όχι περιστασιακοί- φαν του horror, σίγουρα έχετε αντιληφθεί ότι υπάρχει μια μερίδα κόσμου που ενώ διαβάζουν τις υποθέσεις στα DVD των βίντεο κλαμπ όπως κάνουμε όλοι, αυτοί επιλέγουν να δουν πάντα το έργο που είναι μία από τα ίδια.

Είναι οι ίδιοι που μετά ασκούν κριτική και κατηγορούν το είδος ότι έχει βαλτώσει και κουραστεί.
Τα πάντα στο The Gallows είναι κουρασμένα.

Κουρασμένο found footage, κουρασμένο teen horror, αντιπαθείς ερμηνείες, «αποκάλυψη» που την καταλαβαίνεις από το πρώτο κιόλας εικοσάλεπτο, ανούσια κοιλιά μέχρι την κορύφωση και άλλα τέτοια.

Χαίρομαι που μου δίνεται η δυνατότητα να κάνω αυτή τη κριτική, προκειμένου να καταλάβετε κι εσείς το τι θεωρώ μια πραγματικά κακή ταινία τρόμου.

Διότι μπορεί να είμαι υπερβολικά επιεικής με τα έργα που έχουν να δώσουν κάτι το διαφορετικό στο genre, αλλά περνάω μαρτυρικές ώρες με όσα αποτελούν αρπαχτές και αναμάσημα χιλιοειπωμένων ιδεών.

Το The Gallows είναι μια ταινία που απευθύνεται σε όσους μισούν το genre και όχι σε όσους το αγαπούν.

Προβλέψιμο και ρηχό σε όλο του το μήκος, κουράζει με την ανουσιότητα του και δεν έχει καμία διάθεση να ψυχαγωγήσει ουσιαστικά.

Ξέρω ότι πολλοί μπορεί να πείτε ότι είμαι υπερβολικά αυστηρός με την ταινία, αλλά θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται μια φιλότιμη προσπάθεια από πολλούς δημιουργούς να ξεκολλήσει ο κινηματογραφικός τρόμος από τα λιμνάζοντα ύδατα της επιπολαιότητας και της αρπαχτή, στα οποία φαίνεται να πλατσουρίζει πρόθυμα, τόσο το The Gallows, όσο και το κάθε 'The Gallows' που κυκλοφορούσε με το κιλό μέχρι σήμερα.

Βασίλης Γιαννάκης.