Πορφυρός Λόφος - Crimson Peak review

Αρχές του 20ου αιώνα, Αμερική.
Μία νέα, επίδοξη συγγραφέας ρομαντικών μυθιστορημάτων με μεταφυσικές ανησυχίες γοητεύεται από έναν Άγγλο αριστοκράτη κι επίδοξο - επίσης - εφευρέτη.

Παντρεύονται και τον ακολουθεί στην έπαυλή του στον "Πορφυρό Λόφο", όπου την περιμένουν σκοτεινά μυστικά, φαντάσματα του παρελθόντος και η σατανική αδερφή του (Jessica Chastain, The Martian).

Η ηρωίδα της ιστορίας, Edith (Mia Wasikowska, Madame Bovary), έβλεπε από μικρή το φάντασμα της μητέρας της, να την προειδοποιεί για τους κινδύνους που κρύβει κάποιος "Πορφυρός Λόφος".

Αργότερα, που εμφανίστηκε ο μυστηριώδης βαρονέτος Thomas Sharp (Tom Hiddleston, Muppets Most Wanted) ο πατέρας της προσπάθησε ανεπιτυχώς να την προστατεύσει και να απομακρύνει το νεαρό ιδιοκτήτη αργιλορυχείου.

Στο σπίτι του απομονωμένου "Πορφυρού Λόφου" η Edith θα συναντήσει απόκοσμα πλάσματα, ένοχα μυστικά με τραγικές συνέπειες και βασανισμένες ψυχές...ζωντανές και νεκροζώντανες...

O Guillermo Del Toro (Pacific Rim) δημιουργεί ένα παραμύθι με φαντάσματα, θυελλώδεις έρωτες και ρομαντική διάθεση.

Βασίζεται λίγο στο αριστουργηματικό "The Innocents" του Jack Clayton, λίγο στα b-movies της Hammer και του William Castle, λίγο στο Mario Bava, λίγο στον Kubrick, λίγο στο κλασικό "The Haunting" (1963) του Rober Wise, λίγο σε μοτίβα του Hitchcock (χωρίς να έχει εφαρμόσει καθόλου τις διδασκαλίες του Μάστερ του Θρίλερ) λίγο από 'δω, λίγο από κει και φτιάχνει ένα κινηματογραφικό τουρλού με "πατάτες" μπλούμ.

Το σενάριο βρίθει από κλισέ και κακογραμμένους σε πολλά σημεία διαλόγους.
Σκηνοθεσία και σενάριο παίρνουν όλες τις κοινοτοπίες των ειδών που - υποτίθεται - τιμούν και υπηρετούν και δεν τις ανανεώνουν, αναθεωρούν ή έστω διακωμωδούν ανατρεπτικά καμιά τους.

Η χρήση της ήδη ανιαρής μουσικής είναι υποβλητική και θυμίζει κινηματογράφο του '40.
Οι ερμηνείες είναι το πολύ ικανοποιητικές και το ομολογουμένως δυνατό καστ κάνει ό,τι μπορεί με το υλικό που ...δεν έχει.

Η ιστορία και η έκβασή της είναι τόσο προβλέψιμες και το πλανάρισμα χωρίς καμία ιδιαίτερη ευρηματικότητα ή σκέψη.

Ενώ υπάρχει το εξαιρετικό σκηνικό και τα πολύ προσεγμένα κοστούμια εποχής και μιλάμε για ένα "γοτθικό" ρομαντικό θρίλερ εποχής, δεν καταφέρνει να δημιουργηθεί η παραμικρή απαιτούμενη ατμόσφαιρα!

...Παρά καταφεύγει ο σκηνοθέτης στα εύκολα "μπου" ξαφνιάσματα, στα σιχαμερά ψηφιακά τέρατα/πνεύματα, που δεν είναι ουσιαστικά τρομακτικά και στις άτσαλες σπλατεριές, που στην καλύτερη περίπτωση, να ικανοποιήσουν τα αιμοσταγή ένστικτα μιας μεγάλης μερίδας του νεανικού κοινού.

Ο "Πορφυρός Λόφος" μάλλον άχρωμος είναι ...άοσμος και άγευστος.

Αναδημοσίευση από FilmBoy.