We Are Still Here review

Ας το παραδεχτούμε: Οι ταινίες που περιλαμβάνουν μια οικογένεια που εγκαθίσταται σε ένα σπίτι στην εξοχή και ανακαλύπτουν ότι είναι στοιχειωμένο, βγαίνουν τα τελευταία χρόνια σωρηδόν και τα σενάριά τους διαφοροποιούνται ελάχιστα.

Ακόμη κι όσες κάνουν μια φιλότιμη προσπάθεια να διαφοροποιηθούν, υποκύπτουν εν τέλει στο βάρος των κλισέ και καταλήγουν να γίνουν μία από τα ίδια.

Ο Ted Geoghegan με το We Are Still Here προσπαθεί κι αυτός να δώσει το κάτι παραπάνω στο όλο concept, διαφοροποιούμενος σε πολλά σημεία από τις συμβάσεις των ghost stories, με τη διαφορά ότι αυτός τουλάχιστον τα καταφέρνει μια χαρά.

Έτσι ενώ η ιστορία του ξεκινάει με ένα ζευγάρι [Barbara Crampton (The Lords of Salem) και Andrew Sensenig (The Last Exorcism: Part 2)] που μετακομίζει σε ένα απόμερο σπίτι και θρηνεί για τον χαμό του γιου τους που πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μεταβαίνει σταδιακά και όσο περνάει η ώρα σε ένα ολοένα και πιο αιματηρό slasher με τα φαντάσματα σε ρόλο δολοφόνου και κορυφώνεται σε ένα λουτρό αίματος προς το φινάλε, αποδομώντας με αυτόν τον τρόπο τα στεγανά των ghost stories.

Στην αρχή η σύζυγος της υπόθεσης θεωρεί ότι τα παραφυσικά φαινόμενα που αντιμετωπίζει οφείλονται στην παρουσία του νεκρού γιου τους, γεγονός που αν επικρατούσε τελικά, εγώ προσωπικά θα σταμάταγα να βλέπω την ταινία διότι πρόκειται για μια χιλιοειπωμένη ιδέα.

Ευτυχώς λίγο αργότερα, ένα ντόπιο ζεύγος ενημερώνει τους πρωταγωνιστές ότι το σπίτι στο οποίο διαμένουν λειτουργούσε στο παρελθόν ως γραφείο τελετών που πουλούσε τα όργανα των νεκρών για έρευνες στο Πανεπιστήμιο του Essex (σαφής αναφορά στον Λάβκραφτ), ακόμη και… σε εστιατόρια για να εμπλουτίσει το μενού τους.

Οι δυο πρωταγωνιστές όμως εξακολουθούν να είναι δύσπιστοι και καλούν ένα φιλικό τους ζευγάρι που τυχαίνει να είναι πνευματιστές, διότι η γυναίκα της υπόθεσης εξακολουθεί να πιστεύει ότι στο σπίτι υπάρχει το φάντασμα του χαμένου γιου τους.

Μαζί με τους πνευματιστές καταφθάνουν και ο γιος τους με την φιλενάδα του, οι οποίοι πολύ γρήγορα ξεπαστρέφονται από τα φαντάσματα του σπιτιού, την ώρα που όλοι οι άλλοι έχουν πάει για φαγητό στο τοπικό εστιατόριο, όπου γευματίζουν κάτω από τα περίεργα και καχύποπτα βλέμματα των κατοίκων.

Τα φαντάσματα του Ted Geoghegan δεν έχουν σχέση με όσα έχουμε δει κατά καιρούς σε τέτοια έργα.

Δεν πρόκειται για άυλες μορφές, αλλά για καρβουνιασμένα και δαιμονικά πλάσματα, που σκοτώνουν τα θύματά τους διατρυπώντας το σώμα τους με τα φλεγόμενα χέρια τους.

Γι’ αυτό και από κάποιο σημείο κι έπειτα η ταινία παύει να είναι ghost story και μετατρέπεται σε ένα μεταφυσικό slasher με το αίμα να ρέει άφθονο.

Στην πορεία μαθαίνουμε ότι στο σπίτι έχει φωλιάσει ένα προαιώνιο κακό που ξυπνάει κάθε 30 χρόνια και απαιτεί για θυσία μία οικογένεια.

Οι ντόπιοι οφείλουν να ικανοποιήσουν την απαίτηση αυτή του σπιτιού, διαφορετικά – όπως λέει ένας από αυτούς - θα τους καταπιεί την πόλη.

Τα λαβκραφτ-ικά στοιχεία, το slasher, η εμπνευσμένη κορύφωση και το ανοιχτό σε ερμηνείες φινάλε διαφοροποιούν αισθητά την ταινία από το σωρό.

Οι ερμηνείες δεν είναι όλες το ίδιο καλές, αλλά η εξαιρετική φωτογραφία και η αξιοποίηση του χιονισμένου φυσικού τοπίου αντισταθμίζει το πρόβλημα, δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα.

Τα οπτικά εφέ είναι το δυνατό χαρτί, εφόσον τα μακάβρια και τρομαχτικά φαντάσματα αποτελούν το κατάλληλο κίνητρο για να της δώσουν μια ευκαιρία οι απανταχού horror-άδες.

Αυτό που ρίχνει όμως το We Are Still Here, είναι ότι όλα αυτά τα στοιχεία – που μάλιστα είναι καλά δεμένα μεταξύ τους - δεν επαρκούν προκειμένου να νιώσει ο απαιτητικός θεατής ότι βλέπει κάτι το πρωτοποριακό για τα δεδομένα του τρόμου.

Ναι, πρόκειται για ένα διαφορετικό ghost story, αλλά όχι τόσο διαφορετικό όσο θα θέλαμε ή όσο προσπάθησε να το κάνει ο δημιουργός.

Στην προσπάθειά του να ικανοποιήσει τα γούστα, τόσο των σπλατεράδων όσο και των φαν των μεταφυσικών θρίλερ, το We Are Still Here ξεχνάει να κάνει κάποια ουσιώδη και αξιοσημείωτη υπέρβαση.

Αλλά ίσως αυτή να είναι η εντύπωση που δημιουργήθηκε σε μένα που έχω βαρεθεί να βλέπω κλισεδιάρικα ghost stories, σε σημείο που να μην μπορώ να εκτιμήσω και όσα είναι πρωτότυπα.

Σημασία έχει ότι το We Are Still Here εμφανίζει επί μέρους αρετές που ψυχαγωγούν αυτούς οι οποίοι είναι πραγματικά προετοιμασμένοι για το τι θα δούνε και από αυτή την άποψη του αξίζει μια προβολή το σαββατόβραδο με συνοδεία ξηρών καρπών και μπύρας (κατά προτίμηση).

Βασίλης Γιαννάκης.