Η Επιστροφή των Νεκρών - The Lazarus Effect review

Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια φιλότιμη προσπάθεια από τα μεγάλα αμερικάνικα στούντιο να προσφέρουν στο κοινό ταινίες τρόμου που να μην είναι υπερβολικά εύπεπτες και βερνικωμένες όπως υπήρξαν στο πρόσφατο παρελθόν, δεδομένου ότι στις μέρες μας έχουν να ανταγωνιστούν τις πιο «ανεξάρτητες» ταινίες των μικρότερων στούντιο, οι οποίες υπερτερούν σε ένα δομικό στοιχείο ζωτικής σημασίας: Στο μεράκι.

Η προσπάθεια αυτή πολλές φορές στέφεται με εισπρακτική επιτυχία, όπως για παράδειγμα έχει συμβεί με το Sinister (2012) και το Insidious (2010).

Άλλες φορές πάλι, το αποτέλεσμα εμφανίζεται υπερβολικά διαδικαστικό και επιτηδευμένο στον βωμό του να ικανοποιήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του κοινού.
Μια τέτοια είναι η περίπτωση του The Lazarus Effect.

Όπως μαρτυρά ο τίτλος, έχουμε να κάνουμε με ένα έργο που διαπραγματεύεται την ανάσταση των νεκρών.

Αυτό είναι το αντικείμενο της επιστημονικής έρευνας μιας ομάδας ερευνητών, της οποίας ηγείται ο Frank (Mark Duplass, Zero Dark Thirty) και η μέλλουσα σύζυγός του η Zoe (Olivia Wilde, Her).

Zoe στα ελληνικά μεταφράζεται «Ζωή» και αυτό απ’ ότι φαίνεται, μόνο τυχαίο δεν είναι.

Η ομάδα καταφέρνει να αναστήσει ένα πεθαμένο σκυλί με την βοήθεια μιας χημικής ουσίας δικής της παρασκευής που ονομάζεται Lazarus.

Το αναστημένο σκυλί εμφανίζει μια περίεργη συμπεριφορά, ωστόσο η καινοτομία της ανάστασής του είναι τόσο σημαντική, που η ομάδα αποφασίζει να γνωστοποιήσει στον κόσμο την ανακάλυψή της.

Όταν όμως ο πρύτανης του πανεπιστημίου ενημερώνεται για την φύση των πειραμάτων τους, απαιτεί τη διακοπή τους, ενώ λίγο αργότερα τα στελέχη μιας πολυεθνικής που έχει αναλάβει την χρηματοδότηση κατάσχουν όλον τον εξοπλισμό και τα ευρήματά της ομάδας.

Αν το σενάριο που είναι γραμμένο από τους Luke Dawson και Jeremy Slater αποφάσιζε να εστιάσει σε αυτά τα γεγονότα, όπως και στο θεολογικό-θρησκευτικό κριτήριο που αποτελεί το κίνητρο για τη συγκεκριμένη ενέργεια, θα μιλούσαμε για μια σαφώς ανώτερη ταινία.

Πράγματι, το δυνατό χαρτί του The Lazarus Effect είναι ότι παρουσιάζει το θρησκευτικό κατεστημένο που συνήθως αντιτίθεται για ηθικούς λόγους σε τέτοια πειράματα, με έναν πιο ρεαλιστικό τρόπο απ’ ότι μας έχουν συνηθίσει αυτού του είδους οι ταινίες.

Δεν είναι η εκκλησία αυτή που σαμποτάρει την εν λόγω ανακάλυψη των πρωταγωνιστών, αλλά η ίδια η επιστημονική κοινότητα και συγκεκριμένα τα πιο ευκατάστατα μέλη της, που συμβαίνει να είναι και τα πιο θεοσεβούμενα.

Τα ζητήματα θεολογικής φύσεως είναι επίσης παρόντα εντός της ομάδας, καθώς η Zoe έχει μια πιο θρησκευτική εξήγηση να δώσει για το εύρημα της νεκρανάστασης, ενώ ο Frank είναι άθεος.

Τα προβλήματα του σεναρίου αρχίζουν να διαφαίνονται όταν μας υπενθυμίζει ότι πρόκειται για ταινία τρόμου και όπως συμβαίνει σε όλες τις ταινίες τρόμου με αυτή τη θεματολογία, είναι εξ’ αρχής δεδομένο ότι κάποια στιγμή το πείραμα θα πάψει να περιορίζεται σε ζώα και θα εφαρμοστεί σε άνθρωπο.

Μετά τη βίαιη διακοπή των πειραμάτων, η ομάδα παίρνει την απεγνωσμένη απόφαση να εισβάλλει στα κρυφά στο εργαστήριο και να τα συνεχίσει παρά τις εντολές που έχει από άνωθεν.

Κατά τη διάρκεια όμως του όλου εγχειρήματος η Zoe πεθαίνει και ο Frank παίρνει την απόφαση να χορηγήσουν τον ορό με την ουσία Lazarus σε αυτή.
Και όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες ταινίες, η Zoe επιστρέφει χωρίς να είναι εντελώς ο εαυτός της.

Ο εγκέφαλός της λειτουργεί στο φουλ, εμφανίζει τηλεπαθητικές δυνάμεις και μπορεί να διαβάζει τη σκέψη των συνεργατών της.

Κάπου εκεί είναι που τα προβλήματα αρχίζουν και η πλοκή περνάει σε τετριμμένα μονοπάτια διαποτισμένα από τα κλισέ των μεταφυσικών θρίλερ.

Τόσο ο θάνατος και η επαναφορά της Zoe, όσο και όλα τα γεγονότα που πυροδοτούν τις εξελίξεις της πλοκής, παρουσιάζονται με έναν υπερβολικά άχρωμο και διαδικαστικό τρόπο που δεν πείθει τον καλά ψημένο σε τέτοιες ταινίες θεατή.

Το ίδιο ισχύει και για τις σκηνές που προορίζονται για τρομαχτικές.
Δεν κάνουν την υπέρβαση σε κανένα σημείο και εμφανίζονται μάλλον βαρετές, ενώ σε κάποια σημεία προς το τέλος τα cgi εφέ είναι για γέλια.

Γενικότερα οι όποιες απόπειρες για σασπένς κινούνται σε ρηχά μονοπάτια και περιορίζονται σε κάποια φτηνά ξαφνιάσματα στην αρχή, ενώ όσο προχωρά η πλοκή γίνεται ολοένα και περισσότερο αντιληπτό ότι ο σκηνοθέτης David Gelb δεν θέλει με τίποτα να ρισκάρει το να χάσει το PG-13 rating.

Υπό αυτές τις συνθήκες, αν θα μπορούσε να υπάρχει κάτι που να κέρδιζε ουσιαστικά της εντυπώσεις είναι οι ερμηνείες, καθώς όπως συμβαίνει σε τέτοιες μεγαλοστουντιακές παραγωγές, οι ηθοποιοί είναι έμπειροι και με επαρκή καταξίωση.

Το πρόβλημα είναι ότι οι διάλογοι δεν παρέχουν ούτε σε αυτούς την ευκαιρία να κάνουν την υπέρβαση – πέρα από κάποιες αναλαμπές του σεναρίου - και εν τέλει, τα ίδια θα βλέπαμε και από λιγότερο γνωστούς ερμηνευτές.

Ασφαλώς και δεν μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά ότι η ταινία «δεν βλέπεται».
Μπορεί μεν να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή ως το τέλος, αλλά δεν δίνει ούτε για μια στιγμή την αίσθηση ότι είναι ικανή να διαφοροποιηθεί από τον σωρό των παρωχημένων μεταφυσικών θρίλερ.

Αναμφίβολα υπήρχαν δυνατότητες για κάτι πολύ καλύτερο.

Βασίλης Γιαννάκης.