The Taking of Deborah Logan review

Πρόκειται για μία ανεξάρτητη αμερικάνικη παραγωγή της περασμένης χρονιάς που αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Adam Robitel σε ένα σενάριο που έγραψε ο ίδιος μαζί με τον Gavin Heffernan.

Μας το παρουσιάζει ως ένα mockumentary (ψευδοντοκιμαντέρ) που έχει αποσπάσει εκθειαστικά σχόλια από τους απανταχού horrorάδες –και όχι άδικα.

Μία ομάδα από νεαρούς κινηματογραφιστές, αποφασίζουν να καταγράψουν στην κάμερα την καθημερινότητα της Deborah Logan (Jill Larson, Shutter Island) μιας ηλικιωμένης γυναίκας που βρίσκεται στα αρχικά στάδια της νόσου του Alzheimer.

Η Deborah είναι επιφυλακτική αρχικά ως προς το όλο εγχείρημα, αλλά τελικά υποκύπτει στις πιέσεις της κόρης της (Anne Ramsay, Dexter) η οποία της υπενθυμίζει ότι χρειάζεται τα χρήματα που της παρέχει η κινηματογραφική ομάδα προκειμένου να σώσει το σπίτι της.

Σύντομα η Deborah αρχίζει να εμφανίζει μια αλλόκοτη συμπεριφορά που ο περίγυρός της αρχικά την αποδίδει στην ασθένεια, αλλά αργότερα γίνεται όλο και πιο εμφανές πως πρόκειται για μία παράξενη περίπτωση δαιμονισμού.

Καθώς το μυστήριο αρχίζει να ξεδιαλύνεται και η πλοκή να πυκνώνει, οι κινηματογραφιστές και η κόρη της ανακαλύπτουν ότι το πνεύμα που κυριεύει την ηλικιωμένη γυναίκα ανήκει σε έναν τοπικό γιατρό που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς αφότου είχε διαπράξει τελετουργικούς φόνους νεαρών κοριτσιών.

Εκείνη την εποχή η Deborah εργαζόταν ως τηλεφωνήτρια και είχε την ατυχία να συνομιλήσει με τον σατανιστή γιατρό.

Φαίνεται πως το κακό πνεύμα του δολοφόνου αυτού επιθυμεί να ολοκληρώσει την τελετή που ξεκίνησε τότε, μέσω της Deborah, μια τελετή που θα οδηγήσει την άτυχη γυναίκα σε μια ανατριχιαστική μεταμόρφωση.

Από αυτή την σύνοψη και μόνο, μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι οι καλές και πρωτότυπες ιδέες δεν έχουν ακόμη εκλείψει από τον κινηματογραφικό τρόμο και ότι η επιτυχία που γνώρισε η ταινία είναι απόλυτα δικαιολογημένη.

Ο Robitel όμως δεν επαναπαύτηκε στο δυνατό σενάριο αλλά αφού πρώτα μελέτησε σχολαστικά τη νόσο του Alzheimer, κατάφερε με το συγκεκριμένο έργο του να ενημερώσει το κοινό σχετικά με αυτή αλλά και σχετικά με το πόσο αινιγματική είναι η λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Ασφαλώς το ζήτημα είναι πολύ ευαίσθητο και ο Robitel είναι πολύ προσεκτικός στον τρόπο με τον οποίο το προσεγγίζει.

Καταφέρνει να ισορροπήσει μεταξύ του σεβασμού προς τον πάσχοντα από την ασθένεια και του τρόμου που εμπνέει η απρόβλεπτη συμπεριφορά που αποτελεί συνέπειά της.

Σε αυτό βέβαια συμβάλλει και η υπέροχη ερμηνεία της Anne Ramsay
που ως ψημένη ηθοποιός τα καταφέρνει περίφημα να εμπνέει τον τρόμο και το δέος στις σκηνές που το απαιτούν, αλλά και την εκτίμηση και τη συμπόνια σε άλλες.

Μπορεί να πει κανείς ότι σηκώνει όλη την ταινία στους ώμους της και έχει τη δυναμική να αποτελέσει ένα σύγχρονο horror icon αντίστοιχο με αυτό της Linda Blair στον εξορκιστή.

Ολόκληρη η ταινία είναι διαποτισμένη από μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα ακόμη και πριν ξεκινήσουν οι τρομοσκηνές, ξεκινώντας με τον παραδοσιακά αργό ρυθμό των found footage ο οποίος όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση όχι απλώς δεν κουράζει, αλλά καθιστά ακόμη πιο έντονα τα ξεσπάσματα της έντασης όταν αυτά λαμβάνουν χώρα.

Το γεγονός ότι στο δεύτερο μισό κυρίως η ταινία επιστρατεύει κάποια κλισέ και στερεότυπα που χαρακτηρίζουν τον κινηματογραφικό τρόμο, ίσως προκαλέσει σε κάποιους αρνητική εντύπωση, εφόσον το πρώτο μισό τους δίνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι κάτι περισσότερο.

Ο παραδοσιακός όμως θεατής τέτοιων ταινιών, θα μπορούσε να το δει αντίστροφα: Είναι το οσκαρικών προδιαγραφών πρώτο μισό που έχει τη δυναμική να καταστήσει το «πάρσιμο» της Deborah Logan μια διαχρονική ταινία τρόμου.

Αντίθετα αν επρόκειτο για μια κοινωνική ταινία, όχι απλώς θα ξεχνιόταν γρήγορα, αλλά δεν θα ήταν και τόσο δημοφιλής όσο είναι τώρα.

Σε γενικές γραμμές, αν σας αρέσει ο τρόμος υψηλών προδιαγραφών που σέβεται τον εαυτό του, αποδίδεται με καλές ερμηνείες και αν δεν έχετε πρόβλημα με την τεχνική του found footage/ mockumentary, αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία σε αυτή την προσπάθεια.

Βασίλης Γιαννάκης.