Don ‘t blink review

Υπάρχουμε πραγματικά όταν δεν γινόμαστε αντιληπτοί από κανέναν;
Έχουν κάποιο νόημα τα όσα έχουμε ζήσει, αν εξαφανιστούμε δίχως να αφήσουμε κανένα ίχνος πίσω μας;

Αυτά και άλλα πολλά φιλοσοφικά ερωτήματα διαπραγματεύεται η ταινία του Travis Oates, δίχως ούτε για μια στιγμή να κουράζει και να γίνεται πομπώδης.

Δέκα άνθρωποι καταλήγουν σε ένα τουριστικό θέρετρο πάνω στο βουνό, έχοντας ξεμένει από βενζίνη για το ταξίδι της επιστροφής.
Σύντομα διαπιστώνουν ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο το εν λόγω μέρος εμφανίζει κάποιες παραδοξότητες.

Δεν υπάρχει κανένα ίχνος ζωής πέρα από αυτούς.
Όλα τα ζώα, τα πτηνά και τα έντομα έχουν εξαφανιστεί.
Πρόκειται για μια παγίδα μεγάλης κλίμακας που εξοντώνει τα θύματά της με τον χειρότερο τρόπο που χωράει ο ανθρώπινος νους: Με τον ολικό αφανισμό τους.

Ο λόγος που δεν θέλω να γίνω πιο σαφής είναι για να μην σας χαλάσω την έκπληξη.
Σημασία έχει ότι δεν έχουμε να κάνουμε με το τυπικό και χιλιοφορεμένο σενάριο της «καλύβας στο δάσος» όπου οι ήρωες ξεπαστρεύονται ένας προς έναν από κάποια ρεαλιστική ή φανταστική απειλή.

Το Don ‘t Blink απλώς ξεκινάει με αυτόν τον κοινότυπο τρόπο, μόνο και μόνο για να ανατρέψει λίγο αργότερα τις αρχικές εντυπώσεις παρουσιάζοντας την κεντρική του ιδέα.

Η ιδέα αυτή είναι καθαρή επιστημονική φαντασία στον σκληρό πυρήνα της, αλλά διαπραγματεύεται έναν από τους πιο ισχυρούς φόβους που απασχολούν την ανθρωπότητα από τις απαρχές της ιστορίας της: Τον φόβο της ανυπαρξίας.

Πρόκειται για ένα πολύ «βαρύ» ζήτημα, το οποίο όμως παρουσιάζεται με ανάλαφρο και διασκεδαστικό τρόπο και είναι δοσμένο με πανέξυπνο χιούμορ που πρωτοπορεί καθώς απέχει σημαντικά από τη χοντροκομμένη πλάκα που προσφέρουν πολλές άλλες ταινίες του υποείδους «καλύβα στο δάσος».

Οι πολύ καλές ερμηνείες - Mena Suvari, Brian Austin Green, Joanne Kelly, Fiona Gubelman, Zack Ward - συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ οι επιρροές από «τη ζώνη του λυκόφωτος» δεν κρύβονται, καθώς γίνεται ειδική αναφορά – δια στόματος ενός από τους ήρωες μάλιστα - στην κλασική αυτή σειρά.

Ίσως τελικά το μέλλον του κινηματογραφικού τρόμου να κρύβεται στις αξίες του παρελθόντος του.

Δεν λείπουν βέβαια κάποια προβληματάκια, όπως το γεγονός ότι η εμβάθυνση των χαρακτήρων εξαρτάται από το πόσος χρόνος τους απομένει μέχρι να χαθούν μια και καλή από το οπτικό πεδίο μας πεδίο μην αφήνοντας κανένα ίχνος πέρα από την ανάμνησή τους.

Από αυτή την άποψη, ο αρχικός τους αριθμός ίσως είναι υπερβολικά μεγάλος προκειμένου να τους γνωρίσουμε όλους το ίδιο καλά, αλλά δεν μπορούμε να τα θέλουμε όλα δικά μας.

Επίσης ίσως κάποιοι να θεωρήσουν ότι σε κάποια σημεία το χιούμορ επισκιάζει την σοβαρότητα της κατάστασης.

Όλα αυτά ξεπερνιούνται από την μεγάλη αληθοφάνεια με την οποία αντιμετωπίζουν οι ήρωες τις εκάστοτε προκλήσεις.

Ασφαλώς υπάρχει και μια αξιόλογη μερίδα του κοινού που ενώ θα λειτουργούσε με παρόμοιο τρόπο σε αντίστοιχες καταστάσεις, αδυνατεί να συμμεριστεί τον φόβο και την ανησυχία τους, ακριβώς λόγω της ιδιομορφίας της κεντρικής ιδέας.

Από αυτή την άποψη η ταινία μπορεί να τους φανεί περισσότερο «επιστημονικής φαντασίας» παρά τρόμου.
Δεν πρέπει να ξεχνούν όμως ότι στον κινηματογραφικό τρόμο έχουν μεσουρανήσει κατά καιρούς και ταινίες που διαπραγματεύονται αυτό το συναίσθημα και δεν το μεταδίδουν απλώς.

Κλείνοντας, μπορώ να πω ότι τα σκεπτόμενα μυαλά θα βρουν σίγουρα «τροφή» από την θέαση του Don ‘t Blink και η επιτυχία που γνώρισε στα φεστιβάλ που προβλήθηκε δεν μου φαίνεται καθόλου αδικαιολόγητη.

Βασίλης Γιαννάκης.