Σκοτεινός Τόπος - Dark Places review

Πρόκειται για το δεύτερο θρίλερ μυστηρίου που βασίζεται σε μυθιστόρημα της Gillian Flynn.
Το πρώτο, ήταν το γνωστό σε όλους μας Gone Girl που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον David Fincher.

Με δεδομένη την εισπρακτική επιτυχία που σημείωσε το Gone Girl θα ανέμενε κανείς ότι ο σκηνοθέτης Gilles Paquet-Brenner, αν και έχει κάνει ήδη ντεμπούτο στα ψυχολογικά θρίλερ με το Walled In το 2009, είχε μια άνιση μάχη να δώσει προκειμένου να αποφύγει τις συγκρίσεις της δικής του μεταφοράς, με αυτή του Fincher.

Μέχρι στιγμής φαίνεται πως όχι απλώς δεν το κατάφερε, αλλά είναι επίσης ζημιωμένος από αυτές τις συγκρίσεις.

Στο Dark Places παρακολουθούμε την Charlize Theron (Mad Max: Fury Road) να ενσαρκώνει την Libby Day, μια γυναίκα που όταν ήταν εφτά χρονών, υπήρξε η μόνη επιζήσασα από την βίαιη δολοφονία της μητέρας της (Sterling Jerins, The Conjuring) και των δύο αδελφών της.

Τότε οι δικηγόροι και ο τύπος χειραγώγησαν τη Libby να καταθέσει εναντίον του αδελφού της του Ben (Tye Sheridan, Mud), ο οποίος κατηγορήθηκε ότι είχε εμπλακεί με μία σέχτα που λάτρευε τον διάβολο.

Πολλά χρόνια αργότερα η Libby εμφανίζεται πολύ πιο δυναμική απ’ ότι υπήρξε ως παιδί κατά τη διάρκεια της μοιραίας εκείνης νύχτας.

Τα γεγονότα που έζησε φαίνεται να τη στοιχειώνουν ακόμη, ωστόσο της έχουν εξασφαλίσει τα προς το ζην καθώς ζει από δωρεές ανθρώπων που θέλησαν να τη βοηθήσουν και από τα έσοδα ενός βιβλίου που υποτίθεται ότι έγραψε η ίδια και που εξιστορεί τα όσα έζησε.

Όταν η υπόθεση αρχίζει να ξεχνιέται, η ροή των εισοδημάτων της στερεύει επικίνδυνα και έχοντας ανάγκη πλέον από χρήματα, δέχεται να συναντήσει από κοντά τον Lyle (Nicholas Hoult, Mad Max: Fury Road) έναν εμμονικό με τα ανεξιχνίαστα εγκλήματα νεαρό, ο οποίος τη μυεί σε μια λέσχη ανθρώπων που μοιράζονται την ίδια εμμονή με τον ίδιο.

Τα μέλη της λέσχης δεν είναι καθόλου πεπεισμένα ότι ο αδελφός της Libby είναι ένοχος και εκείνη αναλαμβάνει να ερευνήσει η ίδια την υπόθεση προκειμένου να τα διαψεύσει.

Η έρευνα την οδηγεί στην αποκάλυψη ένοχων μυστικών και στην αποκάλυψη της αλήθειας.

Όπως συμβαίνει με όλες τις ιστορίες της Flynn, το βασικό δομικό στοιχείο της πλοκής είναι το μυστήριο που καλείται να λύσει η πρωταγωνίστρια οδηγώντας σταδιακά σε αποκαλύψεις που χτίζονται μεθοδικά κατά τη διάρκειά, αλλά που δεν παύουν να προκαλούν έκπληξη στον θεατή.

Σε αντίθεση όμως με το Gone Girl, εδώ έχουμε την κλασική φόρμουλα μυστηρίου όπου όλοι είναι ύποπτοι για το έγκλημα και οι υποψίες μετατοπίζονται από τον έναν στον άλλο, μέχρι να αποκαλυφθεί ο πραγματικός ένοχος.

Το γεγονός ότι έχουν επιστρατευτεί έμπειροι και γνωστοί ηθοποιοί συμβάλλει στο να συμμερίζεται ο θεατής τις αγωνίες και δυσχέρειες που βιώνουν οι χαρακτήρες και να κατανοήσει καλύτερα τη λύτρωση που επιτυγχάνουν στο τέλος της ιστορίας.

Ειδικά η εμπειρία της Theron είναι ιδιαίτερα εμφανής καθώς υποδύεται μεν μια ταλαιπωρημένη από το παρελθόν πρωταγωνίστρια, την αποδίδει ωστόσο σμιλεμένη με κυνισμό και δυναμισμό, στοιχεία που τη διαφοροποιούν κατά πολύ από το στερεότυπο της ευάλωτης και ευαίσθητης γυναίκας που συνήθως συναντούμε σε τέτοιου είδους ιστορίες.

Ολόκληρη η υπόθεση βασίζεται στο πόσο παρεξηγημένα είναι από τη κοινωνία κάποια στερεότυπα και στο πόση δύναμη έχει το σύστημα (στην προκειμένη περίπτωση οι δικηγόροι και τα ΜΜΕ) να χειραγωγούν συνειδήσεις.

Συνήθως αυτού του είδους οι μεγάλες (για τα δεδομένα των ψυχολογικών θρίλερ) παραγωγές κινδυνεύουν να καταλήξουν υπερβολικά «βερνικωμένες» και «λουστραρισμένες» σε σχέση με το βάρος των γεγονότων που παρουσιάζουν.

Στο Dark Places όμως η κινηματογράφηση αποφεύγει αυτή την κακοτοπιά καθώς αποδίδεται με την ατμόσφαιρα που της αναλογεί και σε αυτό συμβάλλει επίσης η πολύ καλή μουσική.

Τα όποια προβλήματα μπορεί να καταλογίσει κανείς στο όλο σύνολο, έχουν να κάνουν κυρίως με τις πρωτοβουλίες που πήρε ο Paquet-Brenner και που διαφοροποιούν σε κάποια βασικά σημεία το σενάριό του από το αντίστοιχο βιβλίο, αλλά και στη σύγκριση με το Gone Girl, το οποίο είναι μια σαφώς καλύτερη ταινία.

Από την άλλη όμως, το Dark Places περιέχει στοιχεία που θα εκτιμήσει περισσότερο το underground κοινό των ταινιών τρόμου, καθώς διαπραγματεύεται μεταξύ άλλων σατανικές αιρέσεις και σκοτεινές λέσχες.

Σε γενικές γραμμές θα το συνιστούσα σε όσους θέλουν να γνωρίσουν καλύτερα το έργο της συγγραφέα Gillian Flynn, αρκεί να αφήσουν στην άκρη τις όποιες συγκρίσεις με την ταινία του Fincher ώστε να το απολαύσουν περισσότερο.

Βασίλης Γιαννάκης.