Another review

Το Another είναι η πρώτη μεγάλου μήκους σκηνοθετική απόπειρα του Jason Bognacki που ξεχώρισε την περασμένη χρονιά αποσπώντας εκθειαστικά σχόλια και κριτικές ακόμη και από ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδες, και το είδαμε και στο 2ο Horrorant Film Festival 'FRIGHT NIGHTS' της Αθήνας.

Μας παρουσιάζει την περίπτωση μιας νεαρής γυναίκας (Paulie Redding), που όταν ήταν μικρή της είπαν ότι η μητέρα της έχει πεθάνει κατά τη διάρκεια της γέννησής της. 

Την μεγάλωσε η θεία της, μια πρώην καλόγρια που διαπράττει αυτοκτονία δίχως κάποια προφανή αιτία στην αρχή της ταινίας. 

Το περιστατικό αυτό λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια των γενεθλίων της πρωταγωνίστριας που σηματοδοτούν την ενηλικίωση της και αναστατώνει τη ζωή της, καθώς σηματοδοτεί μια αλληλουχία γεγονότων και οραμάτων που τη βυθίζουν ολοένα και περισσότερο στην κατάληψη του σώματός της από μία «άλλη».

Για την ταινία έχει ειπωθεί ότι μοιάζει με ελεύθερη διασκευή του κλασικού Suspiria και είναι πολλοί που την εντάσσουν στο neo giallo. 

Η ταμπέλα αυτή είχε υποπέσει για πρώτη φορά στην αντίληψή μου το 2009, όταν έτσι χαρακτηρίστηκε το Amer των Cattet και Forzani και η αλήθεια είναι ότι το Another εμφανίζει πολλά κοινά στοιχεία με την εν λόγω ταινία που έχουν να κάνουν κυρίως με την ατμόσφαιρα και τον τρόπο κινηματογράφησης. 

Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε όμως ότι υπάρχουν πολλές σύγχρονες ταινίες που είναι πολύ πιο επηρεασμένες από τα παραδοσιακά gialli (στο μυαλό μου έρχεται το αυστραλιανό Sororal του Sam Barrett που είδαμε στο 1ο HFF 'FRIGHT NIGHTS' και το remake του Maniac από τον Aja). 

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό καθώς αποδεικνύει ότι το neo giallo όταν με το καλό κατασταλάξει ως όρος, θα έχει αποκτήσει τη δική του ξεχωριστή και ιδιαίτερη ταυτότητα.

Το Another, όπως και το Amer, είναι ένα έργο που δίνει μεγάλη έμφαση στην εικόνα και στον τρόπο που εναλλάσσονται τα πλάνα και τα χρώματα, αποτελώντας περισσότερο μια αισθαντική εμπειρία και λιγότερο μια ιστορία που έχει αρχή, μέση και τέλος. 

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει καθόλου πλοκή, απλώς δεν φαίνεται να είναι αυτή το ζητούμενο. 
Το ζητούμενο είναι το να ταξιδέψει το μυαλό και οι αισθήσεις του θεατή, καθώς η ταινία τον βυθίζει ολοένα και περισσότερο στη δική της, ονειρική πραγματικότητ.

Στον κόσμο του Another, η ενηλικίωση αποκτά μια αλληγορική υπόσταση που για τις ανάγκες του είδους φλερτάρει απροκάλυπτα με τον δαιμονισμό. 
Η αναζήτηση της ταυτότητας βρίσκεται στο επίκεντρο καθ’ όλη τη διάρκεια και οι διάλογοι ξεχειλίζουν από επιτηδευμένη υπερβολή  καθιστώντας την ακόμη πιο σουρεαλιστική. 

Η μουσική καθώς  και όλη η θεματολογία της σατανικής κληρονομιάς και των σκοτεινών αδελφοτήτων είναι στοιχεία που παραπέμπουν άμεσα στον τρόμο της δεκαετίας του '70 και είναι ικανές να ξυπνήσουν το συναίσθημα της νοσταλγίας στους φαν εκείνης της περιόδου. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι στη συνείδηση μιας αξιόλογης μερίδας του κοινού, η αισθητική των ταινιών τρόμου του '70 έχει χαραχθεί ως κάτι το αυτονόητο, που οφείλει να χαρακτηρίζει την πεμπτουσία του κινηματογραφικού τρόμου ακόμη και στη σύγχρονη εποχή. 

Το Another, μαζί με πολλές άλλες «νοσταλγικές» ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια θα μπορούσε άνετα να συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση.

Ασφαλώς υπάρχουν κάποια προβληματάκια που έχουν να κάνουν περισσότερο με τον ρυθμό των τρομακτικών σκηνών και ο οποίος σε κάποιους θα φανεί περισσότερο έντονος απ’ όσο πρέπει. 

Οι ερμηνείες επίσης ήθελαν λίγο ακόμη δουλειά, αν και αυτή της Nancy Wolfe που υποδύεται τη θεία, είχε κάτι το ιδιαίτερο που εμένα προσωπικά με κέρδισε.

Τα τυχόν παράπονα που μπορεί να έχουν κάποιοι για τη δομή ή το σενάριο, οφείλονται ξεκάθαρα σε πειραματισμούς του Bognacki, που ακόμη κι αυτοί όμως παραπέμπουν σε αντίστοιχες «δοκιμές» των b-movies της δεκαετίας του '70.

Κλείνοντας, μπορώ να πω ότι το  Another σε καμία περίπτωση δεν είναι αριστούργημα, ίσως μάλιστα ο βομβαρδισμός των θετικών σχολίων που απέσπασε να δημιουργεί στους θεατές μεγαλύτερες προσδοκίες απ’ όσες δικαιούται, με κίνδυνο να το αδικήσουν. 

Σίγουρα όμως είναι κάτι πολύ διαφορετικό για τα δεδομένα του σύγχρονου τρόμου και αξίζει να του δώσει κάποιος μια ευκαιρία.

Θα συνιστούσα να το δείτε back–to-back με κάποιες από τις σύγχρονες ταινίες κινηματογραφικού τρόμου που κι αυτές είναι επηρεασμένες από τα 70's, έτσι ώστε να εκτιμήσετε καλύτερα τη διαφορετικότητά του και τα όσα έχει να προσφέρει.

Βασίλης Γιαννάκης.

Release Dates:
24 August 2014 (Frightfest)
1 March 2015 (Fantasporto)
12 March 2015 (HFF FRIGHT NIGHTS)