Χαμένος Παράδεισος - Escobar: Paradise Lost review

Ο Pablo Escobar, γνωστός και ως «Βασιλιάς της κοκαΐνης», υπήρξε ένας από τους ισχυρότερους εγκληματίες στη σύγχρονη ιστορία.

Ξεκίνησε τις παράνομες δραστηριότητές του από τη δεκαετία του ’70 και μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερε να εξελιχθεί σε έναν πάμπλουτο έμπορο ναρκωτικών και ιδρυτή της μεγαλύτερης εγκληματικής οργάνωσης που έδρασε στην Κολομβία.

Παράλληλα κατάφερε να εμπλακεί με την πολιτική και να αποκτήσει μια ηγετική μορφή στα μάτια των πάμφτωχων Κολομβιανών, καθώς παρουσιαζόταν σαν ένας πλούσιος φιλάνθρωπος που υποσχόταν βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου.

Όλα αυτά βέβαια, πριν αποκαλυφθούν οι εγκληματικές δραστηριότητες και οι φόνοι των πολιτικών του αντιπάλων από τα πολυάριθμα μέλη της συμμορίας του.

Το Escobar: Paradise Lost λοιπόν, που θα προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από τις 21 Μαΐου, κινείται στα πλαίσια του αντίκτυπου από τη δράση του Pablo Escobar, χωρίς όμως να αποτελεί μια βιογραφική ταινία.

Πρόκειται για μια ανάμειξη ερωτικού δράματος με στοιχεία θρίλερ και περιπέτειας καταδίωξης, δοσμένα από την οπτική ενός τρίτου προσώπου.

Στον ρόλο του διαβόητου Κολομβιανού εγκληματία, συναντάμε τον βραβευμένο με Oscar, Benicio Del Toro, μια επιλογή που αποδεικνύεται ιδανική τόσο παρουσιαστικά όσο και ερμηνευτικά.

Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν ένας νεαρός serfer ο Nick (Josh Hutcherson, The Hunger Games: Mockingjay - Part 1) επισκέπτεται τον αδελφό του (Brady Corbet, Clouds of Sils Maria) στην Κολομβία.

Εκεί θα γνωρίσει τη Maria (Claudia Traisac), ανιψιά του πολιτικού ηγέτη Pablo Escobar (Benicio Del Toro, Guardians of the Galaxy) την οποία και ερωτεύεται κεραυνοβόλα.

Σύντομα οι δύο νέοι θα παντρευτούν και θα ζήσουν μέσα στα πλούτη και την πολυτέλεια που τους παρέχει ο Escobar.
Κι ενώ λοιπόν για τον Nick, όλα μοιάζουν με έναν επίγειο παράδεισο, αρχίζει να ανακαλύπτει ότι τελικά ο θείος της γυναίκας του δεν είναι αυτός που δείχνει.

Οι υποψίες ότι βρίσκεται μπλεγμένος πίσω από ένα ισχυρό κύκλωμα ναρκωτικών και λαθρεμπορίου, θα κάνουν το νεαρό ζευγάρι να αναζητήσει έναν τρόπο απομάκρυνσης από τα δεσμά του Escobar, κάτι που ο τελευταίος δεν θα το επιτρέψει εύκολα.

Αντίθετα θα αναγκάσει τον Nick να φέρει εις πέρας μια επικίνδυνη δοκιμασία που ενδέχεται να επιφέρει δραματικές συνέπειες…

Γενικά το Escobar: Paradise Lost δεν είναι κακή ταινία και μάλιστα σε ορισμένους τομείς τα καταφέρνει εξαιρετικά.
Ο κυριότερος από αυτούς είναι φυσικά οι ερμηνείες από όλο το καστ, με αρχηγό βέβαια τον Benicio Del Toro να κινείται υποδειγματικά μεταξύ επαναστατικού ηγέτη και παρανοϊκού εγκληματία.

Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει επίσης και με την ανάπτυξη των χαρακτήρων, όχι μόνο των βασικών πρωταγωνιστών αλλά και αυτών των δευτερευόντων προσώπων.

Αθώοι, κακοί, ανυποψίαστοι, εκδικητικοί – αρκούν λίγα μόνο δευτερόλεπτα ξεδιπλώματος στην οθόνη ώστε ο θεατής να βγάλει συμπεράσματα για το ποιόν του καθενός και να ανησυχήσει ή να αδιαφορήσει για τη τύχη τους.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Andrea Di Stefano στέκεται σε ικανοποιητικά επίπεδα αναπαριστώντας με πειστικότητα τις ακραίες αντιθέσεις εξαθλίωσης και παράνομου πλούτου της Κολομβίας, μιας χώρας που -όπως και ο Escobar- δεν είναι ο παράδεισος που φαίνεται.

Ο Andrea Di Stefano επιλεγεί να δώσει περισσότερο βάρος στη μη γραμμική αφήγηση, παρά στη δράση.
Αυτό λοιπόν ίσως να είναι και ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ταινίας αφού από την δίωρη διάρκειά της, το σασπένς επικρατεί κυρίως στο τελευταίο ημίωρο.

Από τη στιγμή λοιπόν που δεν πρόκειται για βιογραφική ταινία, αλλά η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τις πράξεις του Pedro Escobar, ενδεχομένως ο χαρακτήρας του να χρειαζόταν λιγότερη ανάλυση (κυρίως όσον αφορά το πολιτικό του προφίλ).

Συντομότερες επίσης θα μπορούσαν να ήταν και οι σκηνές ρομάντζου και καθημερινότητας του νεαρού ζευγαριού.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η ταινία σφύζει από περιττές σκηνές, αλλά όπως είπαμε και παραπάνω οι πολλές λεπτομέρειες δρουν τελικά εις βάρος της δράσης η οποία και περιορίζεται περισσότερο από όσο θα θέλαμε.

Όταν όμως πλησιάζουμε στην τελική ευθεία, ο θεατής αποζημιώνεται και με το παραπάνω.
Έντονο σασπένς που θυμίζει πετυχημένα θρίλερ καταδίωξης περασμένων δεκαετιών και έξυπνες «στροφές» στην εξέλιξη, μας οδηγούν σε ένα κλείσιμο δυνατότερο από αυτό που περιμέναμε στην αρχή.

Συμπερασματικά το Escobar: Paradise Lost είναι καλό για όσους δίνουν μεγαλύτερη αξία στην αφήγηση, αλλά ενδέχεται να κουράσει αυτούς που αναζητούν περισσότερη δράση και αγωνία.

Ευτυχώς πάντως, ο παράδεισος… δεν χάνεται από την ταινία, αλλά η αλήθεια είναι ότι είχε τα φόντα για να καταφέρει ακόμα περισσότερα.

Σπύρος Νουνανάκης.