Demonic (House of Horror) review

Οι εταιρείες διανομής στην Ελλάδα είναι γενικά δύσπιστες με την αγορά των ταινιών τρόμου.

Αρκεί όμως να υπάρχει ένα όνομα που θα αποτελέσει κάποια εγγύηση για την προσέλκυση του κοινού.
Πόσο μάλλον αν το όνομα αυτό τα τελευταία χρόνια είναι το πιο πολυσυζητημένο στον χώρο του τρόμου –και όχι μόνο.

Η φράση “James Wan presents” που καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος στο poster του Demonic, ενδεχομένως να οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα.

Όχι, δεν πρόκειται για τη νέα σκηνοθετική δουλειά του Μαλαισιανού δημιουργού, ο οποίος με όποιο project κι αν καταπιαστεί χαίρει θερμής αποδοχής του κοινού, αποφέροντας αμέτρητες εισπράξεις στα ταμεία.

Στο Demonic όπως και στο περσινό Annabelle, αναλαμβάνει χρέη παραγωγού και είναι υπεύθυνος για την κεντρική ιδέα της ιστορίας.

Η ταινία αρχικά είχε τον τίτλο House of Horror και στα πλάνα ήταν να τη σκηνοθετήσει ο Xavier Gems του Frontiere(s).

Τελικά, αφού μετονομάστηκε, τα ηνία ανέλαβε ο σχεδόν άγνωστος Will Canon, ενώ στο καστ συμπεριλήφθηκαν και τα γνωστά ονόματα των Maria Bello και Frank Grillo.

Μια ομάδα που απαρτίζεται από έξι νεαρούς ερασιτέχνες κυνηγούς φαντασμάτων, αποφασίζουν να εξερευνήσουν ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι που φημολογείται ότι είναι στοιχειωμένο.

Λίγες ώρες αργότερα, ο ντετέκτιβ Mark Lewis (Frank Grillo, The Purge: Anarchy) λαμβάνει μια κλήση για έλεγχο ρουτίνας στη συγκεκριμένη κατοικία.
Όταν λοιπόν, εισβάλλει στα δωμάτια ανακαλύπτει τα πτώματα των νεαρών, που δείχνουν να έχουν δολοφονηθεί με άγριο τρόπο.

Μοναδικός επιζών είναι ο John (Dustin Milligan, Shark Night 3D), ο οποίος με τη βοήθεια μιας ειδικής ψυχολόγου που καταφτάνει στον τόπο των εγκλημάτων (Maria Bello, Prisoners), προσπαθεί να περιγράψει τι ακριβώς συνέβη εκείνο το βράδυ.

Για την αστυνομία ο John είναι ο βασικός ύποπτος των δολοφονιών, αλλά αυτός επιμένει ότι εκείνος και η παρέα του, ήταν μάρτυρες έντονων παραφυσικών φαινομένων.

Ισχυρίζεται ότι το σπίτι αποτελεί μια πύλη από την οποία πέρασαν στον κόσμο μας κακόβουλα πνεύματα, ενώ η υπόθεση αυτή συνδέεται άμεσα με μια παρόμοια που συνέβη είκοσι χρόνια πριν…

Αντικειμενικά η ιδέα φαίνεται εκ πρώτης όψεως ιδιαίτερα υποσχόμενη.

Στην ουσία το Demonic αποτελεί έναν συνδυασμό διαφορετικών τρόπων αφηγηματικότητας και κινηματογράφησης – found footage (υλικό που ανακαλύπτουν οι αστυνομικοί και παρακολουθούν κομμάτι κομμάτι), ταινία ανάκρισης (η οπτική του νεαρού πρωταγωνιστή) και κλασσική κινηματογράφηση (ο τρόπος με τον οποίον έγιναν τα γεγονότα).

Από την αρχή λοιπόν, υπάρχει ένα ενδιαφέρον «παιχνίδι» με τον θεατή ο οποίος καλείται να ενώσει τα κομμάτια του παζλ για να φτάσει στην αποκάλυψη του μυστηρίου.

Όλα αυτά όμως τελειώνουν λίγο μετά από το πρώτο ημίωρο της ταινίας.
Όσο η δράση εξελίσσεται, δυστυχώς δεν έχει τίποτα καινούριο να μας προσφέρει, παρά μονάχα κάποια προβλέψιμα τινάγματα και κοπιαρισμένες σκηνές από τα Paranormal Activity.

Οι προσδοκίες που είχαμε στην αρχή ότι η ιστορία θα πάρει μια απρόσμενη τροπή και θα παρακολουθούσαμε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα, δυστυχώς εξανεμίζονται σε χρόνο αστραπή.

Αυτό που απομένει τελικά πέρα από την ενδιαφέρουσα αφηγηματικότητα είναι οι παρουσίες των Maria Bello και ο Frank Grillo που προσδίδουν μια σοβαρότητα στο εγχείρημα.

Κατά τα άλλα πρόκειται για μια νεανική ταινία τρόμου στο ύφος των Ouija και Annabelle που αναμασά τα κλισέ του σύγχρονου τρόμου.

Καμία πρωτοτυπία, κανένα σημάδι ανανέωσης στο είδος του στοιχειώματος και του δαιμονισμού.
...Εκτός κι αν θεωρούμε καινοτόμα τη σκηνή όπου ξεπετάγονται… πουλιά μέσα από το στόμα ενός χαρακτήρα.

Ακόμα κι αν προς το τέλος γίνεται μια προσπάθεια για να αιφνιδιαστεί ο θεατής, η ζημιά έχει ήδη γίνει και οτιδήποτε συμβαίνει δεν έχει την παραμικρή σχέση με την υποσχόμενη αρχή της.

Βγαίνοντας από την αίθουσα ενδεχομένως η ταινία να έχει ήδη ξεχαστεί.
Ίσως επειδή κάπου, κάποτε (και μάλλον αρκετά πρόσφατα) όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί.

Και η αλήθεια είναι ότι έχουμε βαρεθεί το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των mainstream ταινιών τρόμου της τελευταίας πενταετίας.

Οι μόδα του στοιχειώματος από δαιμόνια θα πρέπει επειγόντως να αλλάξει και να μεταβούμε επιτέλους σε κάτι καινούριο.

…Εκτός βέβαια κι αν ο James Wan πάψει να σαχλαμαρίζει ως παραγωγός ταινιών τρόμου και επιστρέψει σε έναν πιο δημιουργικό ρόλο.
Γιατί, ναι μεν και εκείνος επαναλαμβάνεται, αλλά τουλάχιστον το κάνει καλά.

Σπύρος Νουνανάκης.