Clown review

Ένας από τους πιο συνηθισμένους αλλά περίεργους φόβους μικρών και μεγάλων, είναι οι κλόουν.  

Η παγωμένη έκφραση των προσώπων και η απρόβλεπτη συμπεριφορά τους, έχει οδηγήσει πολύ κόσμο σε σύγχυση και η αλήθεια είναι ότι σχεδόν όλοι, έστω και για μια μικρή περίοδο της ζωής μας, ήμασταν λίγο… «κλοουνοφοβικοί».

Φυσικά το σινεμά του τρόμου εδώ και πολλές δεκαετίες φρόντιζε να μας ενισχύει τις φοβίες μας με αμέτρητες ταινίες όπου οι κλόουν δεν ήταν τόσο αθώοι όσο έδειχνε το μόνιμο χαμόγελό τους.

Από ψυχοπαθείς δολοφόνους (Clownhouse) και το μεταμφιεσμένο απόλυτο Κακό (It), μέχρι κάφρικα b-movies (Stiches) αλλά και έμμεσες αναφορές (η κούκλα στο Poltergeist), οι κλόουν πάντα είχαν έναν σημαντικό ρόλο στον τρόμο –και μάλλον όχι αδικαιολόγητα.

Το 2010 λοιπόν, κάποιοι τύποι ονόματι Jon Watts και Christopher D. Ford φτιάχνουν ένα fake trailer που μπορείτε να δείτε εδώ, για μια υποτιθέμενη ταινία τρόμου του Eli Roth. 

Αυτή η κίνηση ήταν αρκετή για να τραβήξει την προσοχή του γνωστού σκηνοθέτη και παραγωγού, ο οποίος παρότρυνε το δίδυμο να αναπτύξει την ιδέα τους σε μια ταινία μεγάλου μήκους.

Τελικά, τέσσερα χρόνια αργότερα και αφού ο Eli Roth εκτέλεσε χρέη παραγωγού, η ταινία  που ξεκίνησε σαν ψέμα κατέληξε να γίνει πραγματικότητα.

Το Clown καταφέρνει να προσεγγίσει εκ νέου το μυστήριο πίσω από τον τρόμο μιας κατά τα άλλα αθώας στολής και να το παντρέψει με τη μόδα που επιτάσσουν οι σύγχρονες ταινίες τρόμου –δηλαδή το δαιμονικό στοιχείο.

Το πάρτι γενεθλίων του μικρού Jack (Christian Distefano) δείχνει να αποτυγχάνει όταν η διοργανώτρια εταιρεία ακυρώνει την εμφάνιση ενός κλόουν τη τελευταία στιγμή. 

Ο πατέρας του, Kent (Andy Powers) που εργάζεται ως μεσίτης, ανακαλύπτει συμπτωματικά τη στολή ενός κλόουν στο υπόγειο ενός σπιτιού που έχει αναλάβει την πώληση. 

Προκειμένου να μην απογοητευτεί ο γιος του, μεταμφιέζεται γρήγορα και εμφανίζεται στο πάρτι.

Την επόμενη μέρα ο Kent προσπαθεί να βγάλει τη στολή από πάνω του, αλλά μάταια. 
Μοιάζει να έχει κολλήσει στο δέρμα του, ενώ ακόμα και η κόκκινη μύτη είναι αδύνατο να αφαιρεθεί. 

Όσο μάλιστα περνούν η ώρες, αντιλαμβάνεται ότι αποκτά μια όλο και πιο βίαιη συμπεριφορά.

Μοναδική του βοήθεια είναι η σύζυγός του Meg (Laura Allen, From Within), αλλά και ένας μυστηριώδης τύπος, ο Karlsson (Peter Stormare, The Zero Theorem), ο οποίος δείχνει να γνωρίζει πολλά για αυτή τη στολή. 

Η λύση για το πρόβλημά του όμως δεν έρχεται και έτσι ο Kent θα μετατραπεί σταδιακά σε ένα ασταμάτητο δολοφονικό πλάσμα.

Η ταινία επιδίωξε να διαφέρει από άλλα b-movies με κλόουν και πράγματι, η εκδοχή του Jon Watts είναι πιο σκοτεινή, πιο βίαιη και πιο σοκαριστική, περιορίζοντας το χιούμορ στο ελάχιστο. 

Σε αυτό συμβάλλει και η έξυπνη μυθολογική προσέγγιση, χτίζοντας ουσιαστικά έναν ολόκληρο θρύλο πίσω από το μακιγιαρισμένο πρόσωπό του κλόουν.

Ο τρόπος βέβαια που αναζητιέται και τελικά αποκαλύπτεται η αλήθεια δεν έχει κάτι καινούριο να προσφέρει στους θεατές, καθώς περπατάει στα γνώριμα μονοπάτια των σύγχρονων ταινιών τρόμου. 

Ο άνθρωπος- κλειδί που γνωρίζει πολλά, οι προειδοποιήσεις που όλοι αγνοούν, ο απελπισμένος ήρωας που προσπαθεί να απαλλαχτεί από μια ανεξέλεγκτη «ανώτερη δύναμη», όλα είναι εδώ.

Τα παραπάνω όμως δεν ζημιώνουν ιδιαίτερα το αποτέλεσμα, γιατί το Clown ποντάρει σε άλλες εκπλήξεις. 

Ενώ λοιπόν ξεκινάει με σχετικά ανάλαφρη διάθεση και συνεχίζει κάπως προβλέψιμα, αρχίζει να αποκτά έντονο ενδιαφέρον από τη μέση και μετά. 

Όσο μάλιστα η ταινία κορυφώνεται, το σασπένς ανεβαίνει ικανοποιητικά οδηγώντας μάλιστα την εξέλιξη σε νέα επίπεδα.

Υπάρχουν επίσης στιγμές που ο θεατής θα νιώσει λίγο άβολα, καθώς η ταινία του Watts περιλαμβάνει ένα θέμα ταμπού στο σινεμά –τη σφαγή μικρών παιδιών.
Μπορεί βέβαια αυτές οι σκηνές να απεικονίζονται διακριτικά ή να υπονοούνται, δεν παύουν όμως και να σοκάρουν.

Το πιο μελανό χαρακτηριστικό αδιαμφισβήτητα είναι οι κακές ερμηνείες των ηθοποιών και η ελλιπής ανάπτυξη των χαρακτήρων. 

Ο πρωταγωνιστής Andy Powers είχε περιθώρια για πιο πειστικές αντιδράσεις απέναντι στο μυστηριώδες πρόβλημά του, ενώ η Laura Allen ως σύζυγός του παραείναι ψύχραιμη με όλα όσα συμβαίνουν στην οικογένειά της. 

Σε ρόλο- έκπληξη εμφανίζεται και ο Eli Roth τον οποίο όμως δεν πρόκειται να αναγνωρίσετε.

Γενικά πάντως το Clown αποτελεί μια αξιόλογη επιλογή για αυτή την περίοδο. 
Μπορεί να μην είναι τόσο εφιαλτικό όσο το It του Stephen King, αλλά καταφέρνει να ξεχωρίσει από τον σωρό των ταινιών με δολοφονικούς κλόουν, αφού είναι έξυπνο, με μερικές φρέσκες ιδέες που αξιοποιεί σωστά και γενναίες δόσεις σασπένς στο δεύτερο μισό.

Όσοι λοιπόν δεν φοβούνται τους κλόουν και πιστεύουν ότι θα γελάσουν με μια τέτοια ταινία, ας προσέξουν μήπως τελικά το χαμόγελό τους παραμείνει… ζωγραφισμένο.

Σπύρος Νουνανάκης.

Release Dates:
13 November 2014 (Italy)
2 March 2015 (UK)